Το τι πιστεύει ο καθένας πολιτικά και ιδεολογικά είναι δική του υπόθεση. Όμως το άδικο δεν το μπορώ. Πολλούς ανώνυμους και επώνυμους (λέγε με Γρηγοράκο, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) τους κατέλαβε ξαφνικά η αγωνία να μαθευτεί το επώνυμο της Ηριάννας, αγνοώντας - ως μη όφειλαν- ότι ο νόμος επιτρέπει να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία μόνο των βιαστών και των παιδεραστών για ευνόητους λόγους. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι δαιμόνιοι Σερλοκ Χολμς ανακάλυψαν ότι πρόκειται για την αδελφή ενός υφυπουργού χωρίς να έχουν διαβάσει τις διαψεύσεις του, χωρίς να το ψάξουν το θέμα για να μάθουν ότι ο πατέρας της είναι ένας απλός μουσικός. Η ψευδής πληροφορία ανακυκλώθηκε στα social media με ταχύτητα φωτός.
Να θυμίσω στους βιβλιόφιλους το «Αστείο» του Κούντερα όπου ο ήρωας για μια πλάκα που κάνει στη φίλη του αποβάλλεται από το Πανεπιστήμιο και τιμωρείται να υπηρετήσει τη θητεία του στα ορυχεία. Για τους σινεφίλ υπάρχει η ταινία «Η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ (βασισμένη κι αυτή σε βιβλίο). Η πρωταγωνίστρια διώκεται επειδή κοιμήθηκε για ΕΝΑ ΜΟΝΟ βράδυ, μετά από ένα πάρτι, με κάποιον καταζητούμενο από την Αστυνομία για τρομοκρατικές ενέργειες. Η προσωπική της ζωή γίνεται εξώφυλλο, η προσωπικότητά της ευτελίζεται και υφίσταται τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ και του κράτους μέχρι που η ίδια να πάρει πίσω την αξιοπρέπεια της.
Μόνο που η ζωή δεν είναι ούτε λογοτεχνία ούτε κινηματογράφος και με τις υπολήψεις ανθρώπων δεν παίζουμε. Ούτε για αστείο….

Χρύσα Κακατσάκη