Zει λοιπόν το ελληνικό τραγούδι και μαζί μ’ αυτό και η μιντιακή φιλανθρωπία, αποδεικνύοντας πως ο οίκτος μπορεί να αποτελεί έκφραση μιας σχεδόν τερατώδους αλαζονείας.  Προεξάρχοντος του Δ. Σαββόπουλου που σαν καλός πατερούλης ηγήθηκε ενός ετερόκλητου μουσικού σχήματος,  η συναυλία μετατράπηκε σε μια πολυπαιγμένη διαφήμιση τύπου «Ελάτε στον ΣKΑΙ. Εμείς αγοράζουμε τα αισθήματά σας όχι απλώς σε τιμές μακαρονιών, αλλά σε  τιμές κοινωνικής αλληλεγγύης». Έτσι με μια ανέξοδη ρουά ματ κίνηση ο Αλαφούζος αναδεικνύεται σε μέγα ευεργέτη  και ποντάροντας στον εθελοντισμό του κοινού,  δεν φυτεύει πια δενδράκια αλλά  αναβαθμίζει πάνω στα αποκαΐδια της κρίσης το εταιρικό του προφίλ. Από την άλλη ο Νιόνιος,  πρότυπο καλλιεργητή του cult of personality,  δεν μπορεί πλέον να μας εκπλήξει, όσες μεταλλάξεις κι αν μηχανευτεί. Ξεκίνησε σαν τροβαδούρος  μ’ ένα «Φορτηγό»  να σιγοντάρει στις μπουάτ τα όνειρα μιας ελπιδοφόρας νιότης και στη συνέχεια να κάνει αυτοκρατορικές εμφανίσεις  και πτήσεις με αερόστατο στο Ολυμπιακό Στάδιο. Από κει και πέρα  η κατρακύλα με τον ύμνο στον Μητσοτάκη και η τούρτα από την οποία έβγαινε η  Καλομοίρα   ήταν φυσική συνέπεια.

Το θέμα μας δεν είναι ο Σαββόπουλος. Είναι κι αυτός το σύμπτωμα μιας εποχής που επιζητεί να κάνει θόρυβο στη δημόσια σφαίρα, καταθέτοντας  κάθε τόσο τα λύτρα στην κοινωνία του θεάματος.  Τις προάλλες ο Π. Τατσόπουλος και ο Θ. Χειμωνάς  σχεδόν υπερασπίστηκαν τον απολυμένο Μπογδάνο. Διαδήλωση πάντως υπέρ του δεν  έχουν οργανώσει  ακόμα.  Ο  πρώτος μάλιστα  παραλλήλισε προσφάτως τον Τσίπρα με τον Ερντογάν, παραβλέποντας την πιθανότητα πως παρόμοιες  δηλώσεις,  αν τις έκανε στη γείτονα χώρα, μπορεί και να τον είχαν στείλει στης φυλακής τα σίδερα.

Όλοι αυτοί με το άπληστο είδωλο να καθρεφτίζεται συχνά στις τηλεοπτικές οθόνες,  τις στήλες του Τύπου και τις κοσμικές εκδηλώσεις, σαν τους μεγαλύτερους βάτραχους του μικρότερου βάλτου, δεν ρεφάρουν την αξιοπιστία τους με τέτοιες συμπεριφορές. Το  surprise party όμως τελείωσε. Η μοναδική έκπληξη που μπορούν πλέον να μας επιφυλάξουν είναι να  ξαναβρούν το απωλεσθέν ταλέντο τους, το οποίο κάηκε μες  την πολλή συνάφεια του κόσμου, και να γράψουν  κάποιο αξιόλογο βιβλίο ή να  συνθέσουν κανένα τραγούδι που ν’ ανέβει ξανά στα χείλη μας. Μέχρι τότε εμείς θα νοσταλγούμε τους παλιούς μας φίλους και θα   ψιθυρίζουμε με  θλίψη:  «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

Χρύσα Κακατσάκη