«Δεν υπάρχουν γεγονότα παρά μόνο οι ερμηνείες τους». Την άποψη του Νίτσε φαίνεται να ενστερνίζεται ο Σ. Καλύβας σε πρόσφατο άρθρο του, το οποίο ξεκινά με ένα ερώτημα: «Σε τι θα διέφερε η Ελλάδα σήμερα εάν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα τότε;». Είναι το πρώτο  επιστημολογικό- μεθοδολογικό ατόπημα, γιατί η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Μπορεί όμως να γράφεται με βάση τις ιδεολογικές επιλογές του καθενός και η διαχείριση  του υλικού να υπηρετεί την προπαγάνδα, άλλοτε  με απόκρυψη και άλλοτε με την παραχάραξη των ιστορικών στοιχείων.

Το μαρτυρεί ο ίδιος ο τίτλος του άρθρου που θα ήταν σημειολογικά πιο ήπιος αν είχε  αντικατασταθεί  με το σαιξπηρικό «Πολύ κακό για το τίποτα». «Η παράδοξη κληρονομιά» όμως καθίσταται αυτομάτως πιο ύποπτη, υπονοώντας ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στη χούντα, αφού «συνέβαλε τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας» (sic). Οι πολίτες λοιπόν έζησαν μια περίοδο ευημερίας  κατά την οποία η Μακρόνησος αποτέλεσε τουριστικό θέρετρο και οι έποικοί της βοήθησαν την οικονομική ανάπτυξη του νησιού. Τα κρατητήρια του ΕΑΤ- ΕΣΑ ήταν ο χώρος όπου οι άνθρωποι αναζητούσαν την ευτυχία στην ιδιωτική σφαίρα,  λόγω του βίτσιου τους στον μαζοχισμό των βασανιστηρίων. Η χούντα λοιπόν που έκλεισε τον Σεφέρη στη σιωπή του και έστειλε τον Μίκη και τον Ρίτσο στην εξορία, ήταν μια light εκδοχή δικτατορίας, χωρίς πολλές βλαβερές θερμίδες γιατί «ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ίσως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία». Σωστά. Τι μετράνε  εξάλλου επτά χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;  Καμία παρενέργεια δεν είχε για τον Ελληνισμό η τραγωδία της Κύπρου που παραμένει επί 43 χρόνια  διχοτομημένη, όπως του επεσήμανε ο Γ. Μαυρογορδάτος στα ΝΕΑ.

Η  εκτόξευση του δημόσιου χρέους,  η σωρεία των οικονομικών σκανδάλων (Τομ Πάπας, Litton, κρέατα Αργεντινής κλπ), ο χαφιές που σε ακολουθεί, η καταδίκη της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αποθέωση του κιτς με τις φουστανέλες και τις ασπίδες να παρελαύνουν στα στάδια, το πληγωμένο παραθαλάσσιο τοπίο από τα φαραωνικά και κακόγουστα ξενοδοχεία ήταν κατά τον κ. Καλύβα λεπτομέρειες άνευ σημασίας. Οι ενστάσεις μας   δεν είναι μόνο ιδεολογικού τύπου, αλλά και επί της επιστημονικής  διαδικασίας.  Σκόπιμες παραλείψεις,  απουσία παράθεσης ντοκουμέντων και   συλλογιστικά άλματα και σοφιστείες, όπως «Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74», αδικούν κατάφωρα την ιστορική αλήθεια.

Το χειρότερο σ’ αυτό τον κόσμο, γράφει η H. Arendt στην «Κοινοτοπία του Κακού» προέρχεται από ανθρώπους που δεν σκέφτονται καθαρά και βλέπουν τα πράγματα μονομερώς  και μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Μόνο που τα άνθη του κακού και του στρεβλού αναθεωρητισμού όταν πληθαίνουν γίνονται επικίνδυνα.  

Υ/Γ Τραγική ειρωνεία: Το άρθρο φιλοξενήθηκε στις σελίδες της Καθημερινής, την οποία η Ε. Βλάχου έκλεισε αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, γιατί αυτό υπαγόρευε η δημοκρατική της συνείδηση. Εφιάλτες θα βλέπει τώρα.

Χρύσα Κακατσάκη