Ο Έλληνας θεωρείται ο γενάρχης των Ελλήνων κι αυτό είναι ολοφάνερο από το όνομα που υπερήφανα φέρουμε έκτοτε. Ο προ-προ-προ (πολλά προ) προπάππος μας αυτός ήταν “προϊόν” κατακλυσμού κι αυτό φαίνεται θα το κουβαλάμε ως λαός εις τους αιώνας των αιώνων. Ο “πατέρας” του Δευκαλίων και η “μητέρα” του Πύρρα, βασιλείς της Θεσσαλίας ( που δεν μας είναι μάλλον αρκετά γνωστοί, αφού ο Νώε και οι υπόλοιποι ήρωες μιας ξένης προς εμάς μυθολογίας, τονίστηκαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής βασικής μας εκπαίδευσης), ήταν οι μοναδικοί επιζήσαντες στην εκδοχή κατακλυσμού της ελληνικής μυθολογίας. Θέλεις επειδή ήταν καλοί άνθρωποι, θέλεις επειδή είχαν μέσον τον Δία και οι μονάρχες αλληλοϋποστηρίζονται, πράγμα που είναι και το πιθανότερο για την περίπτωσή μας, επέζησαν και πήραν και μια χάρη ως μπόνους από τον βασιλιά των θεών: κατόπιν αιτήσεώς τους και της απαραίτητης θυσίας ζήτησαν και κατάφεραν να ξαναδημιουργηθούν άνθρωποι, για να μη νοιώθουν μόνοι πάνω στη γη, πράγμα που δεν θα ευνοούσεκαι τόσο τις ανθρώπινες σχέσεις και θα καταδίκαζε εκ των προτέρων και τα κοινωνικά δίκτυα που επρόκειτο να εφευρεθούν αιώνες μετά.

Ο χρησμός που τους δόθηκε, λοιπόν, έλεγε (ή εκείνοι έτσι ερμήνευσαν) ότι έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και ν’ αρχίσουν να πετάνε πέτρες πίσω τους, όπως και έκαναν. Από τις πέτρες του Δευκαλίωνα άρχισαν να “φυτρώνουν” άντρες, από τις πέτρες της Πύρρας γυναίκες. Κι ενώ η ιστορία, έστω και ως μύθος, κατέγραψε στα κατάστιχά της τον πρώτο άντρα που φύτρωσε με το όνομα Έλληνας, για την πρώτη γυναίκα που δημιούργησε η Πύρρα δεν έχουμε ασφαλείς πληροφορίες. Να είναι μια αστοχία αυτή, να καταγράφονται επιλεκτικά και μόνον κάποια σημαντικά γεγονότα καμιά φορά ή μήπως είναι ηθελημένα ρατσιστική συμπεριφορά που κάποτε λειτούργησε και σαν πρότυπο; Ποτέ δεν θα το μάθουμε και, μάλλον, δεν έχει και καμιά σημασία, διότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Σημασία έχει ότι ο άνθρωπος με το όνομα Έλληνας, αυτός που δημιουργήθηκε από μια πέτρα την οποία κάποιος που επέζησε με μέσον (τυχαίο;) έριξε πίσω του με καλυμμένο πρόσωπο, είναι ο γενάρχης μιας φυλής που έχει αντέξει επί χιλιετηρίδες.

Σημειολογικά εξηγούνται και τα πέτρινα χρόνια που έχουμε ζήσει ως λαός διαχρονικά αλλά και η τυφλότητα με την οποία λειτουργούμε. Έχουμε ζήσει κατακλυσμιαίες καταστάσεις και επιβιώνουμε αλλά χωρίς να βγαίνουμε σοφότεροι, αφού ερμηνεύουμε κατά το δοκούν αβέβαιους χρησμούς που δίδονται με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες. Έχουμε μπόνους χάρη κάθε φορά και δεν την αξιοποιούμε ώστε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο γένος ανθρώπων και από τα ερείπια να χτίσουμε από την αρχή έναν καινούργιο κόσμο, που να μην φέρει την κατάρα του προηγούμενου, αυτού που έγινε αιτία του κατακλυσμού.

Και ξανά προς τη δόξα τραβούμε.

Γεωργία Καρβουνάκη