Αγαπημένο κόλπο ορισμένων, και ιδίως κάποιων συνδικαλιστών του δημοσίου, είναι να κοιτάνε τις στατιστικές και να μας λένε: το 2010 στην Ελλάδα τα φορολογικά έσοδα ήταν περίπου 40% του ΑΕΠ και οι μισθοί του δημοσίου ήταν περίπου 12%, ενω στη Γαλλία - ας πούμε - τα ποσοστά ήταν περίπου 50% και 13%. Άρα, συμπεραίνουν, υπάρχουν περιθώρια αύξησης των μισθών (τους) και περιθώρια αύξησης της φορολογίας (μας). Κάτι παρεμφερές λένε και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτά τα κόλπα πιάνουν για όσους δεν καταλαβαίνουν από στατιστικές, και γι' αυτό επέλεξα τον τίτλο.

Βλέπετε, όταν εκφράζεις κάτι ως ποσοστό, κρύβεις μέσα στο κλάσμα την πραγματική υπόσταση των αριθμών. Και καλά, θα μου πείτε, οι μισθοί ήταν Χ Ευρώ, οι φόροι Ψ, και το ΑΕΠ ήταν Ω. Έλα όμως που αυτό το άτιμο το ΑΕΠ έχει με τη σειρά του και περαιτέρω ανάλυση.... Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν είναι: Ιδιωτική Κατανάλωση + Δημόσια Κατανάλωση + Επενδύσεις + Ισοζύγιο Πληρωμών. Όταν, λοιπόν, εκφράζεις τη φορολογία ως ποσοστό του ΑΕΠ, πρέπει να επιμερίζεις το ποσόν στις 4 αυτές συνιστώσες: τους ιδιώτες, το δημόσιο, τους επενδυτές, και τη διαφορά εισαγωγών-εξαγωγών.

Η πρώτη ουσιαστική διαφορά με χώρες σαν τη Γαλλία είναι πως το Ισοζύγιο της Ελλάδας είναι βαθιά αρνητικό (πάνω από -12% του ΑΕΠ) ενώ της Γαλλίας δεν είναι ούτε -2%. Αμέσως-αμέσως, επειδή είναι αρνητικό, το κομμάτι αυτό δε γίνεται να φορολογηθεί: θα το πληρώσουν οι υπόλοιποι, κι όσο πιο αρνητικό είναι τόσο περισσότερο θα πληρώσουν. Από τους υπόλοιπους, ας πιάσουμε πρώτα το Δημόσιο. Το Δημόσιο δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να φορολογεί τον εαυτό του (αν και το κάνει για χάρη της ίσης μεταχείρισης έναντι του νόμου), διότι ουσιαστικά "Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει". Άρα κι εκεί το αποτέλεσμα είναι ουσιαστικό μηδενικό. Ποιοι έμειναν να πληρώνουν τη νύφη; Όσοι ιδιώτες καταναλώνουν και όσοι επενδύουν. Εμείς την πληρώνουμε τη νύφη!

Όπως είδαμε, η διαφορά 10% στη φορολογία  (από 40% σε 50%) καλύπτεται ήδη από τη διαφορά στο Ισοζύγιο, οπότε αν δε μειώσουμε δραστικά τις εισαγωγές και αυξήσουμε δραστικά τις εξαγωγές, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αύξησης. Ακόμα χειρότερα, στην Ελλάδα η σχέση δημόσιας-ιδιωτικής οικονομίας είναι χονδρικά 1-προς-1. Αν κάναμε αυτό που μας λένε οι πονηροί των στατιστικών, θα έπρεπε να διπλασιάσουμε τους φόρους στους ιδιώτες, ακόμα και στους άνεργους. Να τους ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΟΥΜΕ! Έχετε όρεξη να πληρώνετε διπλάσιους φόρους; Δε μας έχουν ήδη ξεζουμίσει;

Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Αν διαβάσετε την ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ θα δείτε μια πολύ σωστή προσέγγιση: "στο σχέδιο της εσωτερικής ανασυγκρότησης απαιτείται η επιλογή να είναι η επένδυση, η ανάπτυξη, η απασχόληση, η ενίσχυση των μισθών, η αναδιανομή του εισοδήματος και η μείωση του ελλείμματος και του χρέους διαμέσου της αύξησης της παραγωγικότητας". Η σειρά με την οποία αναφέρονται οι δράσεις έχει μεγάλη σημασία. Πρώτα επενδύσεις, μετά ανάπτυξη, μετά απασχόληση (μείωση της ανεργίας), μετά ενίσχυση μισθών. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους σοβαρούς αναλυτές από τους απατεώνες της στατιστικής.

Φώτης Κοκοτός