Στη Δημοκρατία αποφασίζει η πλειοψηφία. Απλό δεν είναι; Η πλειοψηφία εφαρμόζει αυτά που θέλει, και η μειοψηφία υποχρεώνεται να αποδεχθεί τη βούλησή της.  Να πώς ορίζεται η «δημοκρατικότητα». Κι όμως, αυτή η απλή λέξη έχει πλέον παρεξηγηθεί.

Η παρεξήγηση της δημοκρατικότητας είναι πως, τώρα πια, ορίζεται μέσω των αντωνύμων της: «αυταρχικότητα», «απολυταρχία», ή «τυρρανία». Λησμονούμε, προφανώς, πως ακόμη και στη Δημοκρατία μπορεί η πλειοψηφία να καταπιέζει βάναυσα τις μειοψηφίες. Τι Δημοκρατία είναι αυτή που καταπιέζει τα δικαιώματα έστω κι ενός πολίτη της; Αυτοί είναι οι λόγοι, λοιπόν, που πρέπει να χρησιμοποιούμε με σαφήνεια δύο πολύ διαφορετικές λέξεις:  τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη. Και πάντα να τις χρησιμοποιούμε μαζί.

«Αν απουσιάζει η Δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;» Αυτή η φράση του ιερού Αυγουστίνου είναι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα μας είναι ένα Κράτος Δικαίου που προστατεύει τα δικαιώματα του κάθε πολίτη. Αναρωτιέμαι: Προστατεύονται επαρκώς οι αλλοδαποί από τους ρατσιστές; Οι τίμιοι από τους διεφθαρμένους και τους διαπλεκόμενους; Οι αδύναμοι από τους ισχυρούς; Είναι σαφές πως δε φτάνει η «δημοκρατικότητα» για να προστατέψει επαρκώς τους πολίτες από την πλειοψηφία, σε μια χώρα που ακόμη και οι μειοψηφίες ασυδοτούν.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί νοσούν βαριά στην Ελλάδα, στο λίκνο της Δημοκρατίας. Η «δημοκρατικότητα» έχει καταντήσει όρος που χρησιμοποιούν μικρές μειοψηφίες οι οποίες καταπιέζουν βάναυσα την πλειοψηφία: κλείνουν σχολές, κλείνουν δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, κλείνουν και δημόσιες υπηρεσίες. Ειρωνικά, ομνύονται στη «δημοκρατικότητα» οι εκπρόσωποι των μειοψηφιών που επιβάλλονται με τη βία. Πρόκειται για ανθρώπους σαν εκείνους που μία αδιάβλητη ηλεκτρονική ψηφοφορία χαρακτήρισαν ως «τεχνοφασισμό», αλλά κι εκείνους που γεμίζουν δικαστικές αίθουσες με τραμπούκους ώστε να εκβιάσουν την απόφαση.

Με δεδομένη την ατιμωρησία των πάντων, και ιδιαιτέρως των πολιτικών, η λειτουργία της Δικαιοσύνης είναι το μεγαλύτερο θεσμικό μας πρόβλημα. Η έννοια της «δημοκρατικότητας» έχει διαστρεβλωθεί ώστε να έχει καταντήσει ανούσια σα λέξη. Για δημοκρατικότητα θα ακούσετε να μιλούν όσοι δεν αποδέχονται τη βούληση της πλειοψηφίας: εκείνοι που απορρίπτουν τη δημοκρατία.

Πλέον, όποτε διαβάζω κάπου για «δημοκρατικότητα», συμπεραίνω πως είναι προπέτασμα που αποκρύπτει τη δικαιοσύνη. Είναι, πλέον, μια λέξη σαν προειδοποίηση: «Προσοχή: ακολουθεί διαστρέβλωση»

Φώτης Κοκοτός