Από μειώσεις είδαμε πολλές, αλλά οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων έχουν μείνει σύνθημα. Μέσα στην κρίση, όμως, όπου τα κουκιά είναι μετρημένα (και λίγα) πρέπει να ξέρεις να κάνεις και το λογαριασμό, για να αυξήσεις τους μισθούς και τις συντάξεις. Άμα καταλαβαίνεις από νούμερα, γίνεται να το κάνεις με τα λεφτά που υπάρχουν, ώστε να βοηθήσεις τους συμπολίτες μας που πάσχουν περισσότερο. Πώς; Κόβοντας από τους προνομιούχους. Απ’ αυτούς πρέπει να πάρουμε τα λεφτά που δεν τ’ αξίζουν και να τα δώσουμε σε αυτούς που τα χρειάζονται. Προνομιούχοι δεν είναι οι πετυχημένοι δουλευταράδες, γιατί η επιτυχία είναι κατόρθωμα, όχι προνόμιο. Προνομιούχοι είναι όσοι χαριστικά εισπράττουν αυτά που δεν αξίζουν, όσοι έχουν με κόλπα αποσπάσει δικαιώματα που δεν απολαμβάνουμε εμείς οι υπόλοιποι.

Υπάρχουν εκατομμύρια συνταξιούχοι που δούλεψαν μια ζωή και πλήρωσαν εισφορές για να έχουν μια ανθρώπινη σύνταξη, και σε αυτούς οι περικοπές είναι απαράδεκτες. Και υπάρχουν κι εκείνοι που δε δούλεψαν τα ένσημα αλλά  πήραν σύνταξη με τερτίπια. Τέτοια τερτίπια υπάρχουν πολλά, και αυτά είναι που τους κάνουν προνομιούχους. Οι βουλευτές, για παράδειγμα, παίρνουν μια τεράστια σύνταξη που δεν τη δούλεψαν (για παράδειγμα, ο Σ.Παναγούλης του «ΣυΡιζΑ» ζητούσε στα δικαστήρια 150 χιλιάδες Ευρώ για πριν 30 χρόνια που ήταν στο «ΠαΣοΚ», ενώ στη βουλή παριστάνει τον απλό πολίτη που υποφέρει). Οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ δεν πλήρωσαν εισφορές γιατί τις πληρώνουν οι φόροι μας, ώστε να βγαίνουν στη σύνταξη με τα δικά μας τα λεφτά, κατ’ ευθείαν απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Ακόμη και στο Μνημόνιο-3 που κόψανε συντάξεις των 200 Ευρώ, έμειναν τα 604 εκατομμύρια «δώρο» στο ταμείο της ΔΕΗ (το 2009 ήταν 758 εκατομμύρια!). Ομοίως και το τέλος (20% - 21,5%) που πληρώνει οποιοσδήποτε κάνει διαφήμιση («αγγελιόσημο»): είναι ένας φόρος για το μονοπώλιο της συντεχνίας των δημοσιογράφων. Έτσι και οι εισφορές υπέρ του Ταμείου Νομικών που πληρώνει οποιοσδήποτε προσφύγει στη δικαιοσύνη ή προσπαθεί να πουλήσει ένα ακίνητο. Και μετά σου λένε ότι τα ταμεία των συντεχνιών αυτών (ΔΕΗ, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, κλπ.) είναι "υγιή"! Ε ναι, αφού τα πληρώνουμε εσύ κι εγώ! Με τα λεφτά των άλλων είναι εύκολο να κάνεις τον καμπόσο. Για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που δεν έχουν κάποια ισχυρή συντεχνία να τους περνάει χαριστικές διατάξεις είναι δίκαιο να κοπούν όλ’ αυτά τα τερτίπια ώστε να πάρουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι μια σύνταξη που θα τους επιτρέψει να ζήσουν αξιοπρεπώς, αυτή που εμείς λέμε «Βασική Εθνική Σύνταξη» και προτείναμε να είναι 700 Ευρώ (έχοντας κάνει και τη σχετική μελέτη σταδιακής εφαρμογής, βέβαια, ώστε να μην αδικηθούν όσοι έχουν πραγματικά πληρώσει τις εισφορές τους).

Ας περάσουμε τώρα στην αύξηση των μισθών του Δημοσίου, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν πάνω απ’ το 70%(!) των δαπανών, ένα τερατώδες ποσό κάθε χρόνο (μεγαλύτερο από όλες τις επενδύσεις σε έργα που έκανε το κράτος εδώ και 15 χρόνια). Λοιπόν, εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να πάρουν αύξηση οι δικαστές, οι ένστολοι, οι γιατροί και οι δάσκαλοι, και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που έχω ξεχάσει. Αλλά πριν αυξήσει τους μισθούς, το Δημόσιο πρέπει πρώτα να διώξει τους επίορκους, τους κοπανατζήδες, τους εξαφανισμένους, τους ακατάλληλους, και όλους αυτούς που διορίστηκαν από το παράθυρο χωρίς να περάσουν από το ΑΣΕΠ. Αυτοί αμείβονται με λεφτά που ανήκουν στους ικανούς, τους φιλότιμους, τους τίμιους, και εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ασφαλείς και υγιείς. Να αυξηθούν οι μισθοί στο Δημόσιο, ναι, αλλά μόνο σε αυτούς που τις αξίζουν και σίγουρα όχι και στους βουλευτές, όχι και στους κομματικούς υπαλλήλους της βουλής, όχι και στον «αποσπασμένο» νοσηλευτή που δουλεύει σε μια υπηρεσία του Δήμου αντί να φροντίζει αρρώστους στο νοσοκομείο, όχι και στο δάσκαλο που γράφει ψεύτικες ώρες στη γραμματεία ώστε να μην πάει να διδάξει στην τάξη. Κάθε μισθός στο Δημόσιο κόβει τρεις μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, μας λέει η ΓΣΕΕ.

Αλλά ακόμη κι αν γίνουν αυτά στο Δημόσιο, τι μπορεί να γίνει με τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα; Ας αναρωτηθούμε: Τους μισθούς θα μπορέσει να τους αυξήσει μια επιχείρηση που κλείνει ή αργοπεθαίνει; Μήπως θα αυξήσει τους μισθούς το μαγαζί της γειτονιάς που βλέπει τους τζίρους του να βουλιάζουν; Μπορεί να τους αυξήσει η εταιρεία που πλήρωσε 3 έκτακτες εισφορές και δε μπορεί να φτιάξει αποθεματικά για την πρώτη ζημία που θα τύχει; Θα συμφωνήσουμε, σίγουρα, ότι είναι σχεδόν αδύνατον να αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αν δεν υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα. Ας πούμε, όμως, ότι κάποιες επιχειρήσεις που δεν έκλεισαν (ακόμα), και δεν είναι ζημιογόνες, και δε χρωστάνε φόρους, ούτε τόκους στις τράπεζες (πόσες να είναι αυτές, άραγε;) αυξάνουν τους μισθούς στους υπαλλήλους που κράτησαν. Τίθεται τότε το ερώτημα «πώς θα μπορέσουν να προσλάβουν άλλους υπαλλήλους ώστε να μειωθεί η ανεργία;». Αν τα λίγα λεφτά που βγάζουν-δε-βγάζουν πρέπει να τα δώσουν σε αυξημένους μισθούς, ενώ τα δίνουν ήδη σε ενέργεια, φόρους, χαράτσια, κλπ., πώς θα μπορέσουν να πληρώσουν άλλον ένα μισθό για ένα άνεργο παιδί που δεν έχει τώρα να ζήσει; Πραγματικά δε βλέπω πώς μπορούν να γίνουν αυτά πριν υπάρξουν επενδύσεις και άνοδος των εσόδων των επιχειρήσεων. Πρώτα εισπράττεις (αύξηση τζίρου) και μετά πληρώνεις (αύξηση μισθών). Δεν πάει ανάποδα... Το μόνο που μπορεί να γίνει άμεσα, αύριο κι όλα, για να αυξηθούν πάνω από 10% οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, είναι η μείωση του μη-μισθολογικού κόστους, δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών. Αντί να πηγαίνουν τα λεφτά στη μαύρη τρύπα του κράτους, να πάνε κατ’ ευθείαν στις τσέπες των εργαζομένων.

Γι’ αυτό, άλλωστε, λέμε ότι πρέπει να υπάρχει η ίδια βασική σύνταξη για όλους (βουλευτές κι αγρότες, νοσηλευτές και γιατρούς) χωρίς καμία εισφορά σε κανένα ταμείο (αν θέλεις επικουρική σύνταξη, μπορείς να πληρώσεις όσες εισφορές θέλεις σε όποιο επικουρικό ταμείο, τράπεζα, ή ασφαλιστική θες εσύ). Τις συντάξεις τις πληρώνουμε για να έχουν όλοι οι άνθρωποι ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης όταν δεν μπορούν πια να δουλέψουν, ώστε να είναι ελεύθεροι κι αυτάρκεις. Ο Καρλ Μαρξ έγραφε για την Ελευθερία ότι πραγματικά ξεκινά μόνο μετά την ικανοποίηση της Ανάγκης (Κεφάλαιο, Τόμος ΙΙΙ, Μέρος VII, Κεφ.48). Τα Ταμεία επιδοτούνται με πολλά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο από τους φόρους μας λόγω της σπατάλης τους και της καταλήστευσής με τα ομόλογα και τις ψεύτικες συντάξεις, απαιτώντας συνέχεια να τους καταβάλλει η κοινωνία περισσότερες εισφορές τις οποίες – βέβαια – η οικονομία δεν αντέχει να πληρώνει άλλο, ειδικά όταν έχουν μειωθεί τόσο πολύ οι εργαζόμενοι και έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι συνταξιούχοι και το κόστος της περίθαλψης. Επειδή τα Ταμεία είναι αδύνατον να υπάρξουν χωρίς κρατική επιχορήγηση, οι ασφαλιστικές εισφορές είναι ουσιαστικά άλλο ένα χαράτσι του κράτους και η κοινωνία δε μπορεί να πληρώνει άλλο τέτοια χαράτσια. Με απλά λόγια:. Τα Ταμεία είναι νεκρά, καιρός να τα θάψουμε! Η μοναδική λύση είναι η δωρεάν βασική εθνική σύνταξη για όλους και η δωρεάν περίθαλψη για όλους μέσω του ΕΟΠΥΥ: ισότητα, δικαιοσύνη, αύξηση μισθών και αύξηση συντάξεων για όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Φώτης Κοκοτός