Τον Ιούνιο του 1998 βρέθηκα σ’ ένα νησάκι νότια της Σκύρου, το Σαρακήνικο, και δεν ήταν για διακοπές. Η στρατιωτική μου μονάδα, το Ε.Τ.Α, συμμετείχε σε άσκηση του ΝΑΤΟ. Για μια βδομάδα, ζήσαμε με μία Ο.Υ.Κ του πολεμικού ναυτικού και μία ομάδα αμερικανών S.E.A.L.S.

Απ’τους βατραχανθρώπους μάθαμε τότε τι σημαίνει πραγματικά πνιγμός, και το πώς γίνεται η διάσωση. Το μάθημα που πήρα τότε (ίσως και χάρη στο αλατόνερο που ήπια) έμεινε μαζί μου μια ζωή και το θυμήθηκα ξανά πρόσφατα. Κι ο λόγος ήταν μια εικόνα που μου ήρθε στο νου: ο πνιγμένος που «κι απ’ τα μαλλιά του πιάνεται». Αυτό κάνουν οι πολιτικοί της χρεωκοπίας.

Όταν πνίγεται ο άνθρωπος στη θάλασσα γίνεται πολύ επικίνδυνος. Μέσα στην απόλυτη απελπισία, θα πιαστεί απ’ όπου μπορεί. Κι αν αυτός που πάει να τον διασώσει είναι απρόσεκτος, θα τον γραπώσει ο ναυαγός και θα πνιγούν μαζί. Ο ναυαγοσώστης μαθαίνει να πλησιάζει από πίσω και να κάνει ειδική λαβή. Αν ο ναυαγός αντιστέκεται, τον αφήνει να σπαρταρά ωσότου εξαντληθεί και δεν αποτελεί πια κίνδυνο. Τότε μόνον τον βγάζει έξω στην ακτή.

Η εικόνα του πνιγμένου που «κι απ’ τα μαλλιά του πιάνεται» είναι σαν το σάπιο πολιτικό μας σύστημα που πνίγει την Πολιτεία μας. Τα κόμματα που ενσωματώνουν διάφορους συνδικαλιστές, οι συντεχνίες που εκλέγουν βουλευτές, οι διεφθαρμένοι που ζητούν ανταλλάγματα από τους διαπλεκόμενους, όλοι αυτοί μαζί έχουν αρπάξει το Κράτος μας και το πνίγουν, και μαζί του κι όλους εμάς.

Οι μόνοι που μπορούν να σώσουν την Πολιτεία μας είμαστε εμείς που τρέφουμε αυτό το τέρας με τους κόπους και τους φόρους μας. Κι όσο βουλιάζει, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται το κομματικό κράτος. Ζητάει τα «κεκτημένα» του, αυτά που σαν παράσιτο ρουφάει τόσα χρόνια από το σώμα της κοινωνίας. Πιάνεται απ’ όπου μπορεί, ακόμη κι από το ναυαγοσώστη, εμάς. Αν δεν εξαντληθεί πλήρως, μάλλον δε θα υπάρξει τρόπος να σωθεί.

Ο ναυαγοσώστης δε μπορεί ν’ αφήσει κανέναν να πνιγεί, αν μπορεί να τον σώσει. Φοβούμαι, όμως, πως θα χρειαστεί πολλή υπομονή και πολύ κουράγιο ακόμη… Τα παράσιτα του κομματικού συνδικαλισμού έχουν διεισδύσει παντού. Προσεταιρίζονται την κυβέρνηση, αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση, εκείνους που περιμένουν στην ουρά να κυβερνήσουν. Κι ο σκεπτόμενος κόσμος το βλέπει, και το καταλαβαίνει, και αηδιάζει.

Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στη χώρα μας. Αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι εγκλωβισμένες. Το κομματικό σύστημα μπορεί και εκβιάζει οποιονδήποτε έχει ανάγκη, προσφέροντάς του εξυπηρετήσεις και τοποθετήσεις με τα δικά μας λεφτά. Και μάλιστα, όσο περισσότερη η φτώχεια, τόσο ευκολότερο για το σύστημα να αγοράζει ψήφους: τώρα πια αγοράζει ψήφους με πολύ λιγότερα ανταλλάγματα.

Κατά την άποψή μου υπάρχει μόνο μία λύση: να χάσει το σύστημα κάθε έρεισμα και κάθε πηγή. Κι αυτό θα γίνει όταν οι πολίτες αποφασίσουν πως δεν πάει άλλο, και αναδείξουν εκείνους που θέλουν να βάλουν τσεκούρι στους φόρους και νυστέρι στο κράτος.

Φώτης Κοκοτός