Εδώ και τρία χρόνια η χώρα μας είναι χρεωκοπημένη και θα περίμενε κανείς πως οι πιο επιτυχημένοι συμπολίτες μας θα είχαν αναλάβει να αναστυλώσουν την οικονομία της από κυβερνητικές ή κοινοβουλευτικές θέσεις. Όλοι ομολογούν πως χρειαζόμαστε τους καλύτερους δυνατούς ηγέτες για να μας βγάλουν από το τέλμα, τα πιο σοβαρά και αδιάφθορα άτομα, ανθρώπους με αποδεδειγμένες ικανότητες στον επαγγελματικό και προσωπικό τους βίο, τους επιτυχημένους της ζωής. Όμως, στη στρεβλή νεοελληνική πραγματικότητα οι επιτυχημένοι της ζωής είναι στιγματισμένοι από μία κοινωνία που τους θεωρεί «προνομιούχους», χωρίς να καταλαβαίνει πως η επιτυχία δεν είναι προνόμιο αλλά κατόρθωμα.  Μήπως δεν καταδεχόμαστε ως λαός να έχουμε ως ηγέτες μας κάποιους που να είναι καλύτεροι από εμάς; Αυτό θα ήταν ένα τυπικό παράδειγμα της ισοπέδωσης προς τα κάτω που επιβάλλει ο λαϊκισμός της ύστερης εποχής Α.Γ.Παπανδρέου, και όπου τελικά αναδεικνύονται οι πιο σάπιοι, αυτοί που λένε τα περισσότερα ψέματα και που βολεύουν τα περισσότερα ρουσφέτια, αυτοί που μπαίνουν στην πολιτική φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι. Στο δημόσιο βίο κανείς δεν τα λέει τόσο ανοιχτά, βέβαια, γιατί δε θέλει να χαρακτηριστεί συμπλεγματικός, οπότε οι κακές επιλογές γίνονται πίσω από το παραβάν, στην ανωνυμία. Το βλέπει κανείς συνέχεια και στο διαδίκτυο, όπου βρίσκονται κάποιοι ανώνυμοι (τα «τρολ» στη σύγχρονη ορολογία) να ειρωνευθούν το περιεχόμενο ενός άρθρου διότι ο συγγραφέας του είναι επιτυχημένος. Σου λένε, χωρίς να τολμούν να το γράψουν: “αυτός, μωρέ, είναι πλούσιος, τι να ξέρει από πραγματικότητα”; Κι έτσι, με αυτά τα μυαλά, βρεθήκαμε να κάνουν κουμάντο στην Εθνική Οικονομία κάποιοι που, κατά τον αείμνηστο Γ.Κατσιφάρα, «δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός». Και τώρα είμαστε χρεωκοπημένοι σαν οικονομία, πολωμένοι σα κοινωνία μεταξύ όλο και πιο ακραίων θέσεων, και με τέτοια αποστροφή για την πολιτική ώστε είναι Γολγοθάς να μπει σοβαρός άνθρωπος σε ψηφοδέλτιο. Είναι ή δεν είναι αλήθεια πως κανείς επιτυχημένος επιχειρηματίας δε μπορεί να εκλεγεί στη σημερινή Ελλάδα, καθώς και μόνο αυτό το γεγονός προκαλεί φθόνο στο εκλογικό σώμα; Παλιά έμπαιναν οι επιτυχημένοι στην πολιτική και έβγαιναν φτωχότεροι γιατί σέβονταν τα χρήματα του πολίτη έχοντας συναίσθηση της αξίας του χρήματος, ενώ σήμερα η εκμαυλισμένη κοινωνία μας δεν τους αποδέχεται για πολιτικούς. Αντίθετα, εύκολα εκλέγονται φωνακλάδες τραμπούκοι, υπόδικοι εγκληματίες, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα που δεκαετίες ολόκληρες βόλεψε συγγενείς και φίλους σε θέσεις του Δημοσίου. Αυτοί είναι οι πραγματικοί προνομιούχοι: δεν μπορείς να τους απολύσεις ακόμη κι αν δεν πηγαίνουν κάθε πρωί στη δουλειά τους!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχημένου επιχειρηματία που επένδυσε τα χρήματα που έβγαλε ώστε να βγει στην πολιτική είναι ο Στέφανος Μάνος, με τεράστιο έργο στις κυβερνήσεις που υπηρέτησε (δείτε: bit.ly/Xsm9pj) . Όλοι έχουν να λένε πως έκανε πάντα αυτό που πίστευε σωστό και δεν υποχωρούσε στις πιέσεις του κομματικού μηχανισμού να κάνει εξυπηρετήσεις στους ημετέρους. Δε χρωστούσε χάρες σε κανέναν και δεν έκανε χάρες σε κανέναν. Κανείς ποτέ δεν είπε πως έβγαλε λεφτά από την πολιτική, κανείς δε δημοσίευσε ποτέ κάποια νύξη για το άτομό του προσωπικά. Τελικά, όμως, από την παράταξη στην οποία τον ανέδειξε ο ιδρυτής της, Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον έδιωξε αυτός που του πήρε και την αρχηγία στις εσωκομματικές εκλογές, ο ανιψιός Κ.Καραμανλής. Επιπλέον, σχεδόν αμέσως μόλις διεγράφη, επειδή υποστήριξε στη βουλή πως οι τροπολογίες της κυβέρνησης Σημίτη για τις ΔΕΚΟ ήταν οι ίδιες που προσπάθησε κι ο ίδιος να περάσει μόλις 4 χρόνια νωρίτερα, κάποια φερέφωνα τον συκοφάντησαν πως χρεοκόπησε – τάχα μου – την Αλλατίνη (χωρίς αποδεικτικά έγγραφα, φυσικά). Αναρωτιέται κανείς, ποιος επιτυχημένος επιχειρηματίας θα δεχόταν να ασχοληθεί με την πολιτική όταν είναι τόσο εύκολο για κάποιους ανώνυμους να πείσουν τόσο εύκολα έναν ολόκληρο λαό για πράγματα τόσο ψευδή; Ακόμη και σήμερα, την εποχή του διαδικτύου, δεν κυκλοφορεί ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο, παρά μόνον ανυπόστατες φήμες. Για παράδειγμα, ακούει κανείς συχνά πως «ο Μάνος πήγε με το ΠΑΣΟΚ», ενώ στην πραγματικότητα εξελέγη με το Επικρατείας ως ανεξάρτητος αρχηγός των Φιλελευθέρων και δε συμμετείχε ποτέ στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καθώς τότε ο Γ.Α.Παπανδρέου θεώρησε (ορθώς) πως στη βουλή πρέπει να ακούγονται οι φωνές της λογικής, εκείνες που λένε τα ίδια πράγματα ανεξάρτητα από κομματικές αγκυλώσεις. Και, τέλος πάντων, αφού πλέον ξέρουμε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα ήταν από εποχής Σημίτη δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, τι νόημα υπάρχει στη διαιώνιση της νοοτροπίας των φανατικών οπαδών που κακολογούν το Β.Σπανούλη και το Σ.Σχορτσανίτη ότι πήγαν από τη μία μεγάλη ομάδα στην άλλη μεγάλη ομάδα; Με αυτά τα αρρωστημένα μυαλά περιμένουμε ν' αναδείξουμε στην πολιτική τους επιτυχημένους και σοβαρούς ανθρώπους;

Τώρα πλέον, αφού δημιούργησε μια νέα παράταξη, τη Δράση, ο Στ.Μάνος αποσύρθηκε από την πρώτη γραμμή έχοντας αφήσει τη Δράση στα χέρια των νεώτερων. Αυτό ήταν το σωστό, κι αυτό πρέπει να ελπίζουμε κι εμείς πως θα καταφέρουμε να κάνουμε στη δική μας ζωή: ν’ αφήσουμε τη νέα γενιά ν’ ανοίξει τα φτερά της και να ηγηθεί εκείνη. Τώρα που η Δράση ετοιμάζει το συνέδριό της (1-2 Δεκεμβρίου), η νέα γενιά της πολιτικής αναρωτιέται πώς θ’ αναδείξει στην πολιτική τους πραγματικά άριστους. Βλέπετε, έχει τρέξει πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε που ο Σωκράτης δήλωνε στο πρώτο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνος πως οι άξιοι ασχολούνται με τα κοινά γιατί αλλιώς τιμωρούνται με την ανάληψη της εξουσίας από τους χειρότερους (τῆς δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν). Η τιμωρία έχει ήδη επέλθει. Τώρα το ζητούμενο είναι πώς θα εκδιωχθούν οι χείριστοι από τις θέσεις τους, αυτές που κατέλαβαν μέσω μίας τριακονταετίας συστηματικής παραπληροφόρησης και συνδιαλλαγής με το εκλογικό σώμα. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν οι πραγματικοί ηγέτες, γιατί η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ηγέτη με όραμα και αυτοπεποίθηση. Και το θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση να έχει αποδείξει τις ικανότητές του στην πραγματική οικονομία. Ποιος μεγάλος ηγέτης δεν πίστεψε πραγματικά στις δυνάμεις του ν’ αλλάξει τον κόσμο; Ποιος πραγματικός ηγέτης δεν είχε την έπαρση να πιστεύει πραγματικά ότι εκείνος θα κάνει τη διαφορά με τις δικές του πράξεις; Δε θα αλλάξω εγώ μόνος μου τίποτα, αλλά αν και άλλοι βγουν απ' τη μιζέρια και απαιτήσουν να ηγηθούν από τους επιτυχημένους της ζωής που - ναι – τα λένε έξ’ απ’ τα δόντια, είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, είναι εμπνευστές δια του παραδείγματος, τότε θα έχουμε ελπίδα. Λέω, λοιπόν: Αναδείξτε τους ικανούς, σεβαστείτε την επιτυχία, προσδοκάτε τα παιδιά σας και οι φίλοι τους να γίνουν πολύ καλύτεροι από εσάς κι εμάς. Είναι υγιές να προσπαθείς για το καλύτερο σε ό,τι και αν κάνεις. Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο.

Φώτης Κοκοτός