Κάθε κόμμα έχει άξιους υποψηφίους· αυτό δεν τολμώ να το αμφισβητήσω. Κάθε άνθρωπος που παίρνει τη μεγάλη απόφαση να κατέβει στον πολιτικό στίβο και να εκτεθεί στην κριτική του κόσμου υπηρετεί κάποια ιδανικά και δικά του προσωπικά πιστεύω, και σε αυτό πρέπει να τον σεβαστούμε. Δεν αμφισβητώ, ταυτόχρονα, πώς ορισμένοι το κάνουν και από ιδιοτέλεια, ειδικά όταν έχουν δοκιμάσει το «μέλι» της εξουσίας, είναι εγωπαθείς, ή γαλουχήθηκαν μέσα σε μικροκομματικούς μηχανισμούς. Συχνά ακούμε τη ρήση του Άκτον πως «η εξουσία διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Με το άρθρο μου αυτό θέλω να σας επιστήσω την προσοχή στο εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός: τα περισσότερα από τα κόμματα που καλούμαστε να ψηφίσουμε βάζουν μπροστά τους καλύτερους και μας κρύβουν τους χειρότερους. Σε εμάς τους ψηφοφόρους επαφίεται να κοιτάξουμε πίσω από την κουρτίνα και να δούμε πόση σαπίλα κρύβεται στα παρασκήνια.

Ειδικά τα δύο κόμματα εξουσίας, με τα οποία ο περισσότερος κόσμος έχει πια αηδιάσει, αποτελούν τα καλύτερα παραδείγματα κομματικών μηχανισμών που προτάσσουν ό,τι καλύτερο έχουν σε ανθρώπινο δυναμικό ενώ μας αποκρύπτουν ένα τεράστιο σύστημα νομής της εξουσίας και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Για κάθε έναν άξιο και ικανό άνθρωπο με εξαιρετικές σπουδές και ευφραδή πολιτικό λόγο, όπως για παράδειγμα οι κκ.Π.Γερουλάνος στο ΠΑΣΟΚ ή Κυρ.Μητσοτάκης στη ΝΔ, ο κ.Α.Λοβέρδος στο ΠΑΣΟΚ ή η κα.Φ.Πετραλιά στη ΝΔ, κρύβονται από πίσω άλλοι εκατό κομματικοί εγκάθετοι,  άγνωστοι σε εμάς, που θα μπούνε στις υπηρεσίες του δημοσίου από την πίσω πόρτα και θα το αλώσουν. Όταν αυτό συμβαίνει ήδη για δεκαετίες, είναι απολύτως αδύνατον κάποιοι νέοι και άσπιλοι που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια για δόλωμα να μας πείσουν πως έχει αλλάξει τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Φοβούμαι πως όσοι μείνουν να τους ψηφίσουν, είτε δε βλέπουν πίσω απ’ την κουρτίνα, είτε έχουν δει και τους αρέσει εκεί στο βούρκο.

Ομοίως, και για πολιτικούς σχηματισμούς που έχουν προέλθει κατ’ ευθείαν από τα σπλάχνα των δύο αυτών κομμάτων, παίρνοντας μαζί τους το δικό τους πελατειακό κομματάκι του μεγάλου συστήματος. Τι να τον κάνω τον ηγέτη με τα μεγάλα λόγια που έβαλε μπροστά μερικούς νέους με ιδανικά για να με πείσει πως άλλαξε ο Μανωλιός, αφού δεν τολμά να μου δείξει τους κόλακες της αυλής του που απλώς φορέσανε τα ρούχα τους αλλιώς; Άμα δεις τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα δε μπορείς να πειστείς πως όποιο Υπουργείο και να τους δώσεις σε κυβέρνηση συνεργασίας, όπως για παράδειγμα έγινε με τον κ.Μ.Βορίδη στο Ανάπτυξης, δε θα γεμίσει με δεκάδες αργόμισθους «συμβούλους» της προσωπικής επιλογής τους. Όσο για τον κ.Στ.Μάνο, με τον οποίο και πολιτεύομαι, γνωρίζω μετά βεβαιότητας πως ήταν πάντα μόνος του στην πολιτική, χωρίς πελάτες και κύκλο προσωπικών εξαρτωμένων, ένας sui generis πολιτικός που έλεγε πάντα τη γνώμη του όσο ενοχλητική κι αν ακουγόταν, ενώ ίδρυσε τη ΔΡΑΣΗ χωρίς τη συμμετοχή ούτε ενός κομματικού στελέχους, προτιμώντας να περιστοιχίζεται από νέους και επαγγελματίες.

Υπάρχει, βέβαια, και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δε θέλει να πάρει κανένα ρίσκο με κουρτίνες. Δεν πείθεται ακόμη και για το Στέφανο Μάνο, προτιμώντας τη σιγουριά της πλήρους απόρριψης: κανείς παλιός πολιτικός να μην μείνει, λένε πολλοί. Εδώ που φτάσαμε, δεν τους αδικώ, και συνήθως δεν τους μεταπείθω κι όλα. Υπάρχουν, ευτυχώς, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί με πραγματικά άφθαρτους νέους ανθρώπους, οπότε όσοι έχουν απαυδήσει πλέον ή απηύδησαν προ καιρού, έχουν τώρα ενδιαφέρουσες επιλογές. Είναι κρίμα, όμως, να παρασύρονται από το λαϊκισμό των άκρων και τη στείρα άρνηση της πραγματικότητας. Υπάρχουν σήμερα παρατάξεις, όπως το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, με δικές τους κουρτίνες και παραπετάσματα, τα λεγόμενα και «σιδηρά». Μήπως δεν έχουν κι αυτά κομματικούς μηχανισμούς  με αυστηρή πειθαρχία, πλύση εγκεφάλου, και έντονο προσηλυτισμό, ενώ προτάσσουν υποψήφιους βουλευτές με κάποια – τέλος πάντων – προσόντα ενώ μας αποκρύπτουν οτιδήποτε αφορά στη χρηματοδότησή τους και την υπόθαλψη απροκάλυπτης βίας; Επιφυλάξεις διατηρώ μόνο για την παράταξη του  κ.Φ.Κουβέλη, καθώς όλοι λένε πως είναι ένας αξιοπρεπής και μετριοπαθής άνθρωπος, ο οποίος επιπλέον ενδιαφέρεται να λάβει μέρος στη διακυβέρνηση της χώρας. Εν τέλει, εκεί είναι που θα τεθεί αντιμέτωπος με τους ίδιους πειρασμούς που διέφθειραν τόσους άλλους. Για το Στέφανο Μάνο δεν υπήρξε ποτέ καμία υπόνοια για το κυβερνητικό του έργο πριν 20 χρόνια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως και όλοι εμείς στη ΔΡΑΣΗ θα φανούμε αντάξιοί του όταν με το καλό μας εμπιστευθεί ο λαός να βοηθήσουμε στη διακυβέρνηση της χώρας. Τότε θα σας καλούσα και πάλι όλους να βρείτε την κουρτίνα, αν υπάρχει, και να την τραβήξετε. Από δω και πέρα, μην αφήνετε κουρτίνα για κουρτίνα!

Φώτης Κοκοτός