Νιώθω πια ότι ξεπερνάω τον φόβο. Κάθε φόβο.

Συμβαίνει αργά, κατά κάποιο τρόπο χωρίς να το θέλω. Είναι πρώτα απ’ όλα η απόφαση ότι κάθε μέρα αξίζει να τη ζεις. Η συνειδητοποίηση ότι ακόμα κι αν υπάρχουν 999 λόγοι για να νιώθεις άσχημα, υπάρχει ένας μόνο λόγος που βαρύνει στην πλάστιγγα απ’ την άλλη μεριά: Ότι είσαι ζωντανός.

Όλα τα προβλήματα σου, κι όλα αυτά που σε αγχώνουν ή σε στεναχωρούν δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία. Για έναν και μοναδικό λόγο: Είναι εφήμερα.

Είτε καλά είτε άσχημα όλα τελειώνουν. Τίποτα δεν διαρκεί. Και σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα κλείνεις τα μάτια και θα καταλάβεις ότι είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τον κόσμο.

~~

Θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά, κάποιες φορές το πιστεύω. Όμως αν υπάρχει κάτι μετά το θάνατο τότε μάλλον δεν συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό μου, αυτό το πλάσμα που έχει όνομα.

Ως ενέργεια θα συνεχίσω να υπάρχω, αλλά θα είμαι διασκορπισμένος μέσα στο όλον. Δεν θα είμαι εγώ, δεν θα μπορώ να σκεφτώ, να νιώσω.

Αυτό μπορεί να συμβεί τώρα, πριν καν τελειώσω αυτό το κείμενο. Μπορεί να συμβεί το βράδυ που θα πέσω για ύπνο. Μπορεί αύριο ή σε ένα χρόνο ή σε πενήντα χρόνια.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα συμβεί. Κι όταν έρθει το τέλος τότε το παρελθόν θα είναι ασήμαντο.

~~

Γι’ αυτό σταμάτησα να φοβάμαι. Μου αρκεί να ξυπνήσω το πρωί, μου αρκεί να είμαι ζωντανός. Τι θα συμβεί, πόσο καλά ή άσχημα θα πάνε τα πράγματα δεν με νοιάζει. Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να κάνω το καλύτερο.

Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος, ο καλύτερος πατέρας, ο καλύτερος σύντροφος, ο καλύτερος συγγραφέας, ο καλύτερος οτιδήποτε. Αλλά θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ σε ό,τι κάνω. Γιατί έτσι έχει ενδιαφέρον η ζωή.

Ταυτόχρονα δεν θα πιέσω τον εαυτό μου προσπαθώντας να γίνω υπεράνθρωπος. Θα κρατήσω λίγη ώρα για ρεμβασμό και την νύχτα θα κάτσω να πιω ένα ποτήρι κρασί. Θα βάλω δυνατά τη μουσική και θα τραγουδήσω. Θα χορέψω. Θα γελάσω. Θα γελάσω με τον εαυτό μου και τα προβλήματα μου -ειδικά εγώ που είμαι προνομιούχος, του δυτικού κόσμου, πρέπει ν’ αυτοσαρκαζομαι.

~~

Δεν φοβάμαι πια, δεν αγχώνομαι. Εύχομαι μόνο να ξυπνήσω το πρωί. Όχι για να ζήσω λες και είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου, σαν μανιακός του carpe diem. Μόνο για να ζήσω.

Γιατί είναι τόσο πολλά τα θαύματα που περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μας κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να σκαρφαλώσεις στο Έβερεστ ή να κατακτήσεις τον κόσμο για να τα απολαύσεις. Άλλωστε εκείνοι που κατέκτησαν τον κόσμο το έκαναν με αντάλλαγμα τη ζωή τους.

Ο φόβος είναι άχρηστος. Φοβόμαστε αυτά που θα συμβούν στο μέλλον, ενώ δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρξει μέλλον. Κι όσο φοβόμαστε για τα μελλοντικά δηλητηριάζουμε τα τωρινά, αυτά που ζούμε.

~~

Γνωρίζω ότι δεν καθορίζουμε απόλυτα τη ζωή μας. Παίζονται παιχνίδια πολύ σκοτεινά. Όποιος νομίζει ότι θ’ αλλάξει τον κόσμο με τη θετική του ενέργεια είναι ηλίθιος. Θέλει νεκρούς χιλιάδες για να γυρίσει ο τροχός, τίποτα δεν γίνεται χωρίς αίμα και ιδρώτα.

Και σίγουρα η κοινωνία θα είναι πάντα πουτάνα, πάντα θα βρέχει στις φτωχογειτονιές, πάντα εμείς οι «ασήμαντοι» θ’ αλληλοκανιβαλιζόμαστε και θα καλοπερνάνε οι προεστοί, οι ιερείς κι οι βασιλιάδες.

Σ’ όλη την Ιστορία ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Κάποιες φορές συμβαίνει το αντίθετο.

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ζούμε κάθε μέρα, γελώντας και κλαίγοντας, υποστηρίζοντας τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας.

Όμως αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να είναι τυφλός. Κάθε στιγμή, με τα μάτια ανοιχτά, με τα ρουθούνια να ρουφάνε αέρα, πρέπει να απολαμβάνουμε το μέγιστο δώρο της ύπαρξης. Ακόμα και στη φυλακή πρέπει να θυμόμαστε: «Φάε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ».

~~