Ποιος θέλει έναν κόσμο όπου η σιγουριά πως δεν θα πεθάνουμε από την πείνα συνεπάγεται τον κίνδυνο να πεθάνουμε από βαρεμάρα; Έτσι, τη μονοτονία της επικαιρότητας για την αξιολόγηση και τα μέτρα ήρθε να σπάσει  η μήνυση που κατέθεσε ο διαχειριστής της ιστοσελίδας «Παρατηρητήριο ρατσιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα» Παναγιώτης Δημητράς κατά της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου. Αφορμή μια φράση σε άρθρο της που αποδίδεται στον Μάρκο Πόλο: «Φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι».

Το γεγονός ξένισε,  γιατί οι θέσεις της Σ. Τριανταφύλλου είναι γνωστές εδώ και καιρό. Τις έχει διατυπώσει επανειλημμένως σε άρθρα, σε βιβλία και τηλεοπτικά πάνελ όπου αρέσκεται να επιβεβαιώνει το «προκαλώ άρα υπάρχω». Με τον ίδιο τρόπο που στα μυθιστορήματά της αναμειγνύει το underground με τον κοσμοπολιτισμό, τη μπίτνικ γραφή με τον αστικό καθωσπρεπισμό, έτσι και στις ισλαμοφοβικές της τοποθετήσεις σχεδόν ταυτίζει τον ακραίο και βίαιο φονταμενταλισμό με μια ολόκληρη  θρησκεία. Παραβλέπει σκοπίμως  πως πολλοί εκπρόσωποι του Ισλάμ, -τον πόλεμο κατά του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά με παραγιό τον Τζήμερο που έσπευσε να της συμπαρασταθεί- διέπρεψαν στις επιστήμες και, κατά την περίοδο της σκοταδιστικής μεσαιωνικής Ευρώπης, διέσωσαν τα περισσότερα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που διαφορετικά θα είχαν χαθεί.  Αγνοεί μάλλον  τον Τζελαλεντίν Ρουμί και τη μετριοπάθεια την οποία διακήρυττε,  την ίδια περίπου εποχή που ο διάσημος θαλασσοπόρος από τη σκοπιά του χριστιανού της Δύσης επέλεγε τον φανατισμό. Ασφαλώς και δεν έτυχε να δει χιλιάδες Μουσουλμάνους  να διαδηλώνουν στο πλευρό των Γάλλων κατά του ISIS.  Με τα συχνά  ομοφοβικά της παραληρήματα, τις αντι-αριστερές εμμονές και δηλώσεις ότι η «πολυπολιτισμικότητα είναι ένα χονδροειδές λάθος» έχει καταφέρει να ανακηρυχθεί σε πρωθιέρεια του πιο αντιδραστικού life style.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος βγαίνει από το μαντρί της πολιτικής ορθότητας πρέπει να διώκεται. Η διαφωνία στη δημοκρατία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Τα απολυταρχικά καθεστώτα καλλιεργούν και επιχειρούν να επιβάλλουν την ομοιομορφία με το να οξύνουν και να εκμεταλλεύονται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Σ’ αυτά ποινικοποιούνται οι απόψεις. Ο καταγγέλλων  μπορούσε  ν’ αφήσει τη συγγραφέα στην κρίση των αναγνωστών της. Ή μήπως θεωρεί ότι έχει τη δύναμη να τους επηρεάσει ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό ώστε  να κυκλοφορούν με χαντζάρες στους δρόμους και να σφάζουν όποιον βρουν μπροστά τους;  Χάσαμε το μέτρο, στοπ. Γιατί κάθε φορά που με οποιοδήποτε  τρόπο τραυματίζεται η ελευθερία της  έκφρασης, χαμένος βγαίνει ο Διαφωτισμός.  

Για να παραφράσουμε πάντως τον Μάρκο Πόλο καλός συγγραφέας είναι αυτός που, ακόμη  και όταν τον απειλούν πως θα του κόψουν το κεφάλι, έχει κάτι να πει. Κακός εκείνος που,  αν και γράφει σε καθεστώς ελευθερίας,  σε μερικά χρόνια κανείς  δεν  θα τον θυμάται. Ούτε καν οι υποσημειώσεις στην Ιστορία της Λογοτεχνίας.

Χρύσα Κακατσάκη