Δημοσιεύτηκε
Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ των δύο περιπτώσεων, τόσο εκείνης της Πομπηίας όσο και της σημερινής Ελλάδος. Και μπορεί να διαφοροποιούνται οι εποχές αλλά οι άνθρωποι πάντα άνθρωποι μένουν, με όλα τα καλά και τ’ άσχημά τους, κι είμαστε όλοι μας τόσο σημαντικοί αλλά και τόσο ασήμαντοι μπροστά στην Μοίρα, στην έννοια του Χρόνου, και τελικά στην Ιστορία της ίδιας της Ανθρωπότητας…
Οταν ο Εντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον, ο Αγγλος μυθιστοριογράφος εξέδωσε εν έτει 1834 το μυθιστόρημά του “Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας” δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν τόσο επιτυχημένο ώστε ακόμη και σήμερα να παραμένει ένα από τα κλασικότερα έργα όλων των εποχών.
Οσον αφορά την ιστορία της ρωμαϊκής πόλης, η Πομπηία θάφτηκε κάτω από στάχτη και χώματα μετά την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., ενώ κάποια προμηνύματα είχαν υπάρξει ήδη για τη μοίρα της συγκεκριμένης πόλης αφού το 62 μ.Χ. είχε γίνει ένας πολύ ισχυρός σεισμός. Μια επόμενη χρονολογία – σταθμός είναι και το 1592 αφού τότε πρωτοανακαλύφθηκε τμήμα της Πομπηίας.
Αν επιχειρήσουμε ένα μικρό “ταξίδι” έστω και για λίγο σε όλες τις αναφερόμενες εδώ χρονολογίες, -τόσο γρήγορα και τόσο απλά- θα συνειδητοποιήσουμε την ασημαντότητα των χρόνων, αλλά και την “αφανή(!) ύπαρξη ανθρώπων” που έδρασαν τις συγκεκριμένες εποχές, εποχές που πρόσθεσαν νερό στον “μύλο της Ανθρωπότητας”.
Συγχρόνως όμως θα θαυμάσουμε και τα όσα ένας “παραμυθάς” έγραψε για το γεγονός για το οποίο ενδιαφέρθηκε αφού είχε δει ένα σχετικό πίνακα ζωγραφικής κατά την επίσκεψή του στην Ιταλία.
Η Πομπηία λόγω της “ιδιαιτερότητας” της καταστροφής της αλλά και επειδή ακόμη και στις μέρες μας είναι επισκέψιμη όπου ο καθένας μπορεί να δει πώς ήταν τότε, αποτελεί μια χαρακτηριστική αναφορά όταν κάποιος μιλά για ένα είδος τέλους!
Στην περίπτωσή μας, για τη σύγχρονη Ελλάδα ίσως είναι νωρίς ακόμη να μιλήσει κάποιος παραμυθάς, ίσως είναι νωρίς να αποτελέσει έμπνευση για κάποιον ο οποίος θα την καταγράψει στο μυθιστόρημά του το οποίο θα απομείνει κλασικό!
Ωστόσο υπάρχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ των δύο περιπτώσεων, τόσο εκείνης της Πομπηίας όσο και της σημερινής Ελλάδος.
Και μπορεί να διαφοροποιούνται οι εποχές αλλά οι άνθρωποι πάντα άνθρωποι μένουν, με όλα τα καλά και τ’ άσχημά τους, κι είμαστε όλοι μας τόσο σημαντικοί αλλά και τόσο ασήμαντοι μπροστά στην Μοίρα, στην έννοια του Χρόνου, και τελικά στην Ιστορία της ίδιας της Ανθρωπότητας…
Ας μην το ξεχνούμε!
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Χανιώτικα νέα (13.04.2016)
