Δημοσιεύτηκε
Σκέψεις που γεννήθηκαν μπροστά στο ψηφιακό παράλογο
Δεν περηφανεύομαι ότι καταλαβαίνω τα πάντα. Για την ακρίβεια όλο και περισσότερο αισθάνομαι να καταλαβαίνω όλο και λιγότερα.
Ίσως να φταίει η αδυναμία μου να συγκρατήσω πια όλη την πληροφορία που περνά μπροστά από την οθόνη μου.
Για παράδειγμα δεν μπορώ να καταλάβω πραγματικά τη φάση με τον Σώρρα, τα 500 δισεκατομμύρια, την ιστορία με ένα δικαστήριο, τη σχέση με μια δολοφονία και με αυτό το αστείο βίντεο με τον παπά. Κατανοώ ότι υπάρχει μια εξήγηση, είδα διάφορα κείμενα αναρτημένα, αλλά νομίζω ότι κάτι χάνω. Δεν είναι μόνο ότι βαριέμαι να διαβάσω, αλλά κυρίως δεν μπορώ να προλάβω όλα αυτά τα θέματα που με τόση ένταση προκύπτουν κάθε μέρα στα κοινωνικά δίκτυα. Νομίζω ότι το μυαλό μου δεν μπορεί κάπως να τα επεξεργαστεί.
Δε θέλω να πω για τη νέα εποχή και τα facebook και αυτά. Τη βαριέμαι λίγο και αυτή την κουβέντα. Ξέρω ότι μπορείς να προστατευτείς, να αποδράσεις λίγο από αυτή τη συγχρονία, αν το επιθυμείς. Έχω αρχίσει να το κάνω κι εγώ περισσότερο.
Δεν ήμουν από την πρώτη γενιά «ιντερνετάκηδων», ωστόσο από σχετικά νωρίς μπήκα στον κόσμο του «αριστερού» διαδικτύου. Το indymedia, το πολιτικό καφενείο που μπαίναμε μικροί. Στα πρώτα χρόνια της κρίσης είχαμε την άνοδο των blogs, και μετά είδαμε το μαρασμό τους και το μετασχηματισμό κάποιων προσπαθειών σε νέα μονοπάτια. Είχα από σχετικά νωρίς λογαριασμούς σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα. Πολλές φορές συμμετείχα κι εγώ σε αυτήν την πλημμύρα μπουρδολογίας και ατελείωτων τσακωμών σε site ή ατομικά προφίλ, και προσπαθώ να το σταματήσω.
Μπορεί να είναι το δικό μου μπούχτισμα, όμως αισθάνομαι ότι πλέον είμαστε σε ένα διαφορετικό στάδιο που τις χειρότερες μέρες του δεν έχουμε δει. Σε μια αρχική φάση, τα νέα μέσα έδωσαν τη δυνατότητα στις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς, να πολλαπλασιάσουν το λεξιλόγιο των μορφών παρέμβασής τους και να απευθυνθούν σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια. Με τη σχετική νεανικότητα και δημιουργικότητα που υπάρχει στον κόσμο του αγώνα, φτιάχτηκαν αρκετά γρήγορα διάφορα εργαλεία ενημέρωσης, αντιπληροφόρησης, ιδεολογικής αναζήτησης και συγκροτήθηκαν μικρότερες ή μεγαλύτερες κοινότητες. Προσωπικά δεν είμαι από τους ανθρώπους που τις υποτίμησαν ποτέ αυτές τις ηλεκτρονικές παρέες.
Στην εξέλιξη των πραγμάτων, τα ίδια εργαλεία έγιναν συχνά η αρένα για «ενδο-αριστερές» μονομαχίες, συχνά ιδιαιτέρως θλιβερές. Δε μπορώ να κουνήσω το δάχτυλο σε κανένα και καμία που συμμετείχε. Παρά τη σφοδρότητα και τον προσωπικό τόνο που μπορεί να έπαιρναν, αποτελούσαν ένα ακόμα πεδίο μια ζωντανής αναμέτρησης, που είχε, υποστηρίζω, και θετικές πλευρές.
Σήμερα, έχουμε ξεπεράσει πια και τους εμφυλίους, έχουμε ξεπεράσει και την αυταρέσκεια και την υπερπροβολή. Σήμερα, από την οθόνη μας ξεχειλίζει η αηδία. Μια αηδία κραταιά, που φεύγει από τα timeline και σφίγγει όλο μας το κορμί, χαλάει τη σκέψη και τη διάθεσή μας, μαραζώνει την καρδιά μας. Ένα ηλεκτρονικό ψέκασμα. Είμαστε όλες και όλοι ηλεκτρονικά ψεκασμένοι.
Κάποιοι θα αναγνωρίσουν στην ήττα της Αριστεράς και στο αλληλοφάγωμα τα αίτια της κατάστασης αυτής. Κάποιες θα αναδείξουν σωστά ότι πλέον έχει αυξηθεί και ο αριθμός των χρηστών του διαδικτύου και άρα προσεγγίζει όλο και περισσότερο την πραγματικότητα του γενικού πληθυσμού. Και σίγουρα, για το πόσο επηρεάζεσαι φταις και εσύ, μαζοχιστή εαυτέ μου, που πάλι άφησες ένα βιβλίο στη μέση, δεν πήγες για ένα ποτό, δεν κοιμήθηκες μια ώρα παραπάνω για να κυλήσεις πάλι σε αυτό το ναρκωτικό που σε κατατρώει μέσα από το κινητό ή το λαπτοπ σου.
Δεν ξέρω τις αιτίες, αλλά δε θέλω να σταματήσω την περιγραφή.
Πριν λίγες μέρες πέτυχα ένα από τα πιο αηδιαστικά άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, ευτυχώς όχι από την πολιτική μου δράση, να σχολιάζει μια ανάρτηση συντροφικού μου προσώπου. Δεν ήταν κάτι τρομερό, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δε γνωρίζονταν. Αν συναντιόντουσαν έξω από το facebook θα είχαν έστω και την παραμικρή σχέση; Θα θεωρούσαν ότι έχει νόημα να συζητήσουν για οτιδήποτε; Ποιοι είναι οι διάλογοι που αναπτύσσουμε; Με ποιους ανθρώπους; Τι είδους κοινότητες και συζητήσεις συγκροτούνται;
Όντας όλοι και όλες ηλεκτρονικά ψεκασμένοι/ες, και η πολιτική που παράγεται αρχίζει να απευθύνεται πια σε ψεκασμένους. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατήγγειλε δημόσια στον ΣΚΑΙ, απόπειρα δωροδοκίας συνεργάτη της με πρόσχημα ένα μάθημα ορθοφωνίας και απόδειξη μια συνομιλία στο facebook. Έκατσα να σκεφτώ, αν πράγματι το πιστεύει, αν έχει χάσει κάθε λογική, αν παίζεται κάτι βαθύτερο, αν, αν, αν. Επειδή δε μπορώ εύκολα να πιστέψω σε κάποια φοβερή σκευωρία, νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι κάνει πολιτική για ψεκασμένους.
Και δεν είναι μόνο αυτή. Όσο περνά ο καιρός, όσο θολώνουν οι κρίσεις και οι διαχωριστικές, όλα γίνονται ψεκασμένα. Τα μισά ειδησεογραφικά μέσα αναπαράγουν αποκαλύψεις ΣΟΚ με τιποτένιες ειδήσεις. Ακόμα και τα αριστερά site αναπαράγουν τέτοιου είδους «ειδήσεις». Η ψεκασμενοπολιτική παράγεται σχεδόν από παντού, σαν δημοσιογραφία, σαν πολιτική, σα συνδικαλισμός. Την κάνει η μνημονιακή κυβέρνηση, ειδικά με διάφορα μέσα τύπου Βαξεβάνη, την κάνει προφανώς η μνημονιακή αντιπολίτευση, την κάνουν τα ακροδεξιά μέσα, την κάνουν φοβάμαι, συχνά, και αριστεροί/ες.
Αποκαλύψεις του τίποτα, διάλογοι σε inbox, ατομικές σταυροφορίες, δηλώσεις, εξυπνάδες, απαντήσεις και καταγγελίες σε ατομικά προφίλ, εμπλοκή όλων με τα πάντα, συζητήσεις σε τοίχους, βλακείες, βλακείες, βλακείες, ψέκασμα. Διαρκές ψέκασμα.
Είναι πολλές φορές που αισθάνεσαι ότι βασιλεύει η βλακεία. Κι όμως. Κάνεις λάθος.
Βλέπουμε τόσους και τόσες ψεκασμένες επειδή γινόμαστε σιγά σιγά κι εμείς. Επειδή παράγουμε λόγο σα να είμαστε ή να απευθυνόμαστε σε ψεκασμένους. Με μια έξυπνη ατάκα, με κάτι σοκαριστικό, με κάτι εύκολο.
Κι όμως. Εδώ που είμαστε, δεν είμαστε από τους ψεκασμένους, όσοι και αν είναι αυτοί. Δε μας έφεραν εδώ οι χαζοί, οι έξυπνοι μας φέρανε. Καθηγητές πανεπιστημίου, γάτες πολιτικάντηδες.
Για την ήττα της Αριστεράς και του κινήματος δε φταίνε οι ψεκασμένοι. Φταίνε οι ηττημένες ρεφορμιστικές στρατηγικές, φταίνε τα όρια του κινήματος, φταίει η αδυναμία ενός αποτελεσματικού σχεδίου ρήξης. Και η πολιτική που θα μας βγάλει από το βούρκο δε θα είναι ψεκασμένη. Θα είναι ένα σύγχρονο, αναγκαίο και λογικό, απελευθερωτικό πρόταγμα.
