Μέρες που' ναι, οι περισσότεροι "αναγκαζόμαστε" να βρεθούμε και να περάσουμε χρόνο με τους συγγενείς.
Μπορεί το σόι να 'ναι απόν (ναι, με όμικρον γράφεται ως ουδέτερο) από την καθημερινότητά μας, αλλά είθισται να έχει τον πρώτο λόγο στις "χρονιάρες μέρες".
Οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουμε ως μια ακατανόητη και δυσβάσταχτη αγγαρεία.
Από την εφηβική μας ηλικία και έκτοτε σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που το φορτωθήκαμε.
Λέμε συχνά πως οι συγγενείς είναι "οι φίλοι που δεν επιλέξαμε".
Ή που μας επιβλήθηκαν.
Εξ ου και αποτελούν περιττό βάρος στη συνείδησή μας.
Θα 'πρεπε, ωστόσο, να τους αντιμετωπίζουμε έτσι;

<Κατ' αρχάς το τι θα 'πρεπε και τι όχι για τον καθένα, μόνο οι ίδιοι το ξέρουμε για τον εαυτό μας.
Αλλά -κουβέντα να γίνεται- ο καθείς εξ ημών εκφράζεται βάσει των δικών του παραστάσεων.>

Θα 'θελα λοιπόν να παρατηρήσω πως κατά τη γνώμη μου στο σημερινό κόσμο έχουμε αδικήσει το θεσμό της συγγένειας.
Οι συγγενείς μας ίσως δεν είναι αυτό το παράλογο βάρος που μας το φόρτωσε ο Θεός ("ως συγνώμη για το οποίο μας έστειλε τους φίλους", όπως λέει και το γνωστό ρητό), αλλά κάτι πολύ βαθύτερο.

Οι άνθρωποι, απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε, ξεκινάμε ένα μακρύ ταξίδι που ξεκινά απ' το χώμα και το αίμα και μετά από μια μακρά διαδρομή καταλήγει και πάλι εκεί.
Ανοίγουμε σταδιακά τα φτερά μας, χτίζουμε την προσωπικότητά μας, σχηματίζουμε τα επίκτητα χαρακτηριστικά μας και εν γένει δημιουργούμε έναν επίκτητο εαυτό.
Ωστόσο, δυο στοιχεία μόνο μένουν αναλλοίωτα: το χώμα και το αίμα που μας γέννησε.
Αυτά δεν είναι επίκτητα. Είναι τα οντολογικά μας στοιχεία. Χώμα και αίμα.
Εντάξει, το χώμα είναι η πατρίδα μας, τοπικώς ή πολιτιστικώς.
Το αίμα, όμως;
Το αίμα κατ' αρχάς είναι η μάνα που μας γέννησε.
Αλλά βέβαια είναι και ο πατέρας και τα αδέρφια μας.
Είναι οι "δικοί μας".
Λες "πάω στους δικούς μου" και ξέρουν όλοι ότι εννοείς πως πας να δεις την οικογένειά σου.

Ωστόσο, το αίμα μας δεν το μοιραζόμαστε μοναχά με τους κατ' εξοχήν "δικούς μας".
Το μοιραζόμαστε και με τους συγγενείς μας.
Κατ' αρχάς με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που έχουμε και μια πιο στενή σχέση, αλλά ταυτόχρονα και με τους θείους και τις θείες, τους ξαδέρφους και τις ξαδέρφες, τους ανιψιούς και τις ανιψιές μας.
Και φυσικά αυτή η "κοινωνία του αίματος" που έχουμε μαζί τους (λαμβάνοντας υπόψη πως "κοινωνώ" σημαίνει "μοιράζομαι") δεν είναι απλώς μια βιολογική σχέση στατιστικής φύσεως αλά Μέντελ.
Αλλά είναι κάτι που αφορά την αναπόδραστη εκ γενετής σχέση μας με κάποιους ανθρώπους, με τους οποίους, ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μας, πάντοτε θα έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση σε σύγκριση με όλους τους άλλους.
Όσο κι αν οι φίλοι είναι αυτοί τους οποίους εμείς επιλέξαμε, δεν παύει να υπάρχει το επίκτητο στοιχείο της ύπαρξής τους στη ζωή μας.
Διότι η δυνατότητα επιλογής σημαίνει ταυτοχρόνως και τη δυνατότητα αποεπιλογής- και από μέρους μας και από μέρους τους.
Αν τσακωθούμε με έναν φίλο μας, πιθανότατα δε θα τον ξαναδούμε ποτέ στη ζωή μας.
Τον συγγενή μας όμως, ακόμη κι αν τσακωθούμε, θα τον ξαναδούμε. Και θα μοιραστούμε πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μας.
Διότι μας ενώνει ένα μεγάλο και βαθιά ριζωμένο στην οντότητά μας πλέγμα, το οποίο -ως πλέγμα- δύναται συγχρόνως να εγκλωβίζει αλλά και να συγκρατεί.

Γι' αυτό και συμβαίνει, ακόμη κι αν δεν κρατάμε συχνή επαφή με τους συγγενείς, μόλις ζοριστούμε, να προστρέχουμε σ' αυτούς.
Και η αντίδρασή τους να εκθέτει όσα λέμε κατά καιρούς περί συγγενών και φίλων.
Διότι, παρότι οι φίλοι μας χαρίζουν την καθημερινότητά τους, οι συγγενείς όμως κάνουν τις κρίσιμες παρεμβάσεις και μας φροντίζουν στις δυσκολίες μας.
Γιατί, ο λαός είναι σοφός. Και έχει αποφανθεί αιώνες τώρα: "το αίμα νερό δε γίνεται"!

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, άλλωστε, έχει την τάση να επιστρέφει στην πατρίδα.
Και πατρίδα, όπως λένε, είναι τα παιδικά μας χρόνια.
Τα παιδικά μας χρόνια είναι σε άρρηκτη συνάφεια με τον τόπο και τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί.
Και οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε τις πρώτες εμπειρίες κι επαφές μας είναι κατά κανόνα οι συγγενείς μας.

Αν υπάρχει μια κωδικοποίηση την οποία αδιαμαρτύρητα υφιστάμεθα οι άνθρωποι είναι η γενεαλογία μας. Μέχρι και το επίθετό μας ένας κωδικός γενεάς είναι.
Και μη διαμαρτύρεστε γι' αυτό, γιατί υπάρχουν υπάρχουν και χειρότερα: να είμαστε ένας αριθμός ΑΜΚΑ.

Γι' αυτό, μέρες που 'ναι, φροντίστε να μην αποφύγετε τους συγγενείς σας.
Δε ζυγίζουν λιγότερο απ' τους φίλους.
Μπορεί να μη μας ταιριάζουν τόσο στην καθημερινότητά μας- γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν οι φίλοι.
Μπορεί και ορισμένοι απ' αυτούς να είναι πολύ μαλάκες και να μην αξίζουν ούτε την καλημέρα μας.
Αλλά κατά κανόνα είναι οι άνθρωποι με των οποίων την ύπαρξη είμαστε συνδεδεμένοι απ' τη μέρα που γεννηθήκαμε έως τη μέρα που θα πεθάνουμε. Κι εκείνοι μαζί μας το ίδιο.
Είναι οι μόνοι που θα 'ναι σίγουρα στο μαιευτήριο, στο γάμο και στην κηδεία μας.
Αλλά και σ' όλες τις άλλες μεγάλες -καλές ή κακές- στιγμές μας.
Τους ανήκει ένα κομμάτι του εαυτού μας και μας ανήκει ένα δικό τους.
Άρα τους ανήκει κι ένα κομμάτι του χρόνου μας και της καρδιάς μας.

ΥΓ.: Εύχομαι να είναι μια πραγματικά καλή χρονιά.
Μια χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας θα εκπληρωθούν οι βασικές σας επιθυμίες.
Μια χρονιά που θα σας δώσει περισσότερα και πολυτιμότερα απ' όσα θα σας πάρει.
Υγεία -σωματική και ψυχική-, εργασία, αγάπη, έρωτα, αναγνώριση, επιτυχία, καλοπέραση, εξέλιξη, πρόοδο και ό,τι άλλο λαχταράει η ψυχούλα σας.
Να 'ναι μια χρονιά που επιτέλους θα πούμε για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας ανθρώπους, για την πατρίδα μας, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο, πως ήταν καλύτερη απ' την προηγούμενη!

Πηγή