Είναι ακόμα φρέσκες οι πληγές από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία. Θα προτιμούσα να περιμένω να κοπάσει λίγο η θύελλα των αιματηρών επιθέσεων και ο καταιγισμός ειδήσεων που αφορούν τα λυπηρά αυτά περιστατικά. Όπως πάντα θέλω να έχω μια σχετικά καθαρή εικόνα των γεγονότων, μακριά από την παραπληροφόρηση του πανικού και το κυνήγι αποκλειστικών ειδήσεων που κλέβουν τις εντυπώσεις, είναι δεν είναι αληθινές. Το θέμα με έχει ήδη κουράσει αλλά προς θεού δε θέλω να μειώσω το μέγεθος της τραγωδίας. Γι αυτό αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου ως οφείλω σαν άνθρωπος με... γνώμη, προκειμένου να απαλλαγώ επιτέλους από αυτές.

Η είδηση του τρομοκρατικού χτυπήματος με τάραξε, αλλά δεν με εξέπληξε. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Λυπήθηκα για τους νεκρούς. Τουλάχιστον όσο άκουγα γι αυτούς. Ξέρω πως πάντα την πληρώνουν οι άμαχοι. Όπως συνέβη στη Γαλλία, συμβαίνει χρόνια τώρα στη Συρία, Ιράκ, Αίγυπτο, Λιβύη κλπ. Και όχι δεν έβαλα φωτογραφία της Γαλλίας στο facebook σε ένδειξη πένθους. Χθες μάλιστα βγήκα για καφέ και δεν ένιωθα λυπημένος, γιατί αν ο πόλεμος δεν έρθει στην πόρτα μου, δε θα τον νιώσω στο πετσί μου. Δεν είμαι καλύτερος από τους υπόλοιπους δήθεν πενθούντες αλλά προτιμώ να κατηγορώ τον εαυτό μου προς το παρόν, μήπως και αύριο ξυπνήσω λίγο καλύτερος πολίτης αυτού του δύσμοιρου κόσμου.

 Ανησυχώ για τα επόμενα χτυπήματα. Περισσότερο όμως ανησυχώ για την επικείμενη ανθρωπιστική κρίση που θα χτυπήσει την Ευρώπη με πολύ περισσότερα αθώα θύματα. Τα παιχνίδια των ισχυρών είναι λίγο πολύ γνωστά. Η αποικιοκρατία εν έτη 2015 καλά κρατεί. Τα μέσα αλλάζουν, ο σκοπός όμως παραμένει πάντοτε ο ίδιος. Καταφτάνει η ώρα της νέας σταυροφορίας κατά του μουσουλμανικού κόσμου. Τώρα η Ευρώπη θα πετάξει το προσωπείο του πολιτισμένου και θα φορέσει τη μεσαιωνική πανοπλία του κατακτητή σταυροφόρου στο όνομα - τι άλλο - της παγκόσμιας ειρήνης. Τώρα η Ευρώπη έχει άλλοθι.

Ο Όργοουελ είπε κάποτε: Κάθε πόλεμος, όταν πλησιάζει, παρουσιάζεται σαν μια αναπόφευκτη πράξη αυτοάμυνας απέναντι σε ένα μανιακό δολοφόνο. Στην περίπτωσή μας ο πόλεμος έχει ήδη φτάσει. Για έναν πόλεμο όμως υπάρχουν παράμετροι που θα εξασφαλίσουν την επιτυχία του.  Για να επιτεθεί ένα κράτος σε ένα άλλο, πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει την έγκριση του λαού του. Πως όμως θα έπειθες ένα λαό να εγκρίνει την επίθεση σε ένα άσχετο, μακρινό κράτος που σε καμία περίπτωση δεν απειλεί την κυριαρχία του; Ασφαλώς με ένα αιματηρό επεισόδιο μεγάλου βεληνεκούς όπως είναι η επίθεση στη Γαλλία. Ένα το κρατούμενο.

Δεύτερο όφελος; Μα φυσικά τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη απέκτησαν το καλύτερο άλλοθι για να κλείσουν τα σύνορά τους. Σε μια Ευρώπη με οικονομία που καταρρέει, δε χωράνε δαπάνες για προσφυγική πρόνοια. Πάνω απ'όλα το χρήμα, το οποίο θα αποδώσει καλύτερα αν επενδυθεί σε οπλοστάσιο για την σύγχρονη αποικιοκρατία παρά σε στέγες αγάπης για τα θύματα των πολέμων που τα ίδια κράτη γέννησαν. Για το λαό είναι η καλύτερή του: δε θα ανεχτεί κανένα βρώμικο αλλόθρησκο και θα πάρει εκδίκηση για τον άδικο θάνατο του συνανθρώπου του. Τόσο απλά.

Τρίτον: Άνοδος της ισλαμοφοβίας και φυσικά της ακροδεξιάς. Εδώ θα έχουμε πανηγύρια. Ήδη επικρατεί ντελίριο σχετικά με το φόβο του Ισλάμ. Πρόσθεσε και το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα που οδεύει στην Ευρώπη. Ποιός κερδίζει; Η ακροδεξιά που βρήκε πάτημα να βροντοφωνάξει "Σας τα 'λεγα!" Τώρα δράττονται της ευκαιρίας και με περίσσιο θράσος βγαίνουν στο δρόμο και καλούν τον κόσμο να ταχθούν στο πλευρό τους για να πολεμήσουν το βάρβαρο Ισλάμ σε μια σύγχρονη σταυροφορία κατά των αλλόθρησκων που διψούν για αίμα. Είναι επόμενο, μέσα στην αναμπουμπούλα να χαίρεται ο φασίστας. Θα βρει το πάτημά του και θα μαζέψει ακόμα περισσότερους υποστηρικτές. Η άνοδος της ακροδεξιάς θα σημάνει αυτόματα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τη συσπείρωσή της σε ένα απολυταρχικό καθεστώς παρόμοιο ή και χειρότερο εκείνο του 3ου Ράιχ. Οψόμεθα.

Σε κάθε περίπτωση είναι ορατός ο κίνδυνος μίας νέας, χειρότερης ανθρωπιστικής κρίσης που θα πλήξει την Ευρώπη τόσο, όσο και τον μουσουλμανικό κόσμο. Η επίθεση έγινε σε ένα χρονικό σημείο κρίσιμο για τη Γαλλία αλλά και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με το προσφυγικό ζήτημα, έχει δημιουργήσει ένα ασταθές και ευάλωτο κοινωνικό οικοδόμημα, έτοιμο να καταρρεύσει κάτω από πιέσεις και γεγονότα σαν και αυτό της 13ης Νοέμβρη. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ένα μεγάλο μέρος της Γαλλίας αναζητά προσανατολισμό. Έρευνα πέρυσι έδειξε ότι η πλειοψηφία των Γάλλων θεωρεί πως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της χώρας φθάνει το 31%, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάει το 7,5%. Το best seller των τελευταίων μηνών είναι το βιβλίο «Η γαλλική αυτοκτονία», του συντηρητικού δημοσιογράφου Ερίκ Ζεμούρ, το οποίο περιγράφει τη Γαλλία ως χώρα που παρακμάζει, αποδίδοντας την ευθύνη γι’ αυτό στους μουσουλμάνους.

Γεγονότα σαν και αυτό των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία μπορούν να διαμορφώσουν συνειδήσεις σε τέτοιο βαθμό, που να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Το σίγουρο είναι πως ό,τι είναι να γίνει, έχει ήδη προσχεδιαστεί. Το μόνο που μένει είναι η έγκριση του Ευρωπαίου πολίτη. Εκείνος θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο θρησκευτικό σκοταδισμό του Μεσαίωνα και τους ιερούς πολέμους ή στην αναγνώριση της ισότητας των πολιτών του κόσμου μακριά από ξενοφοβικά κριτήρια.

Διογένης