Ακούγεται ένα «σκασμός». Θόρυβος μπάρας που άνοιγε. Το κελί πρέπει να’ ταν το διπλανό μου ή το πιο κάτω. Ο φρουρός βλαστημάει και λέει στο γέρο: «γιατί τραγούδαγες ρε, για να βρω το μπελά μου, ε;» Ακούγεται να πέφτει ξύλο. Ο γέρος παρακάλαγε «ακούστε, κύριε φύλακα, να σας εξηγήσω, κύριε φύλακα, μη βαράτε κύριε φύλακα, είμαι 68 χρονών, είμαι ευυπόληπτος οικογενειάρχης, μόνο για δήλωση μ’ έχουν εδώ.» Το ξύλο έπεφτε κανονικά. Απόλυτη ησυχία. Μόνο τα χτυπήματα και ο γέρος που έκλαιγε.[…] Αλλού ήτανε χαραγμένο πολύ βαθιά μια συμβουλή “τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ” Πιο κάτω πρόσεξα μερικές γραμμές χαραγμένες στον τοίχο. Προφανώς μέρες στην απομόνωση. Μέτρησα 58 γραμμές, άλλος είχε 32 και ένας άλλος 30.[…]

Σηκώνει τα χέρια του και τα κατεβάζει με φόρα στα μάτια, πιέζει τους βολβούς προς τα κάτω, δεν πονάω αλλά υπάρχει απόλυτο σκοτάδι. Οι βολβοί προχωράνε προς τα κάτω. Σχεδόν είναι σίγουρο πως είναι κόλπο. Σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατό να αφήνουν τέτοιες ιατροδικαστικές αποδείξεις βασανιστηρίων, θυμάμαι πως στο κρανίο υπάρχει μια μεγάλη κοιλότητα που έχει μέσα τους βολβούς. […]

Το ρεύμα διέρχεται τον ανθρώπινο οργανισμό σε συνεχή κύματα. Νομίζεις πως τα κόκαλά σου, η σάρκα σου, τα νεύρα σου είναι λαστιχένια και κυματίζουν όπως ένα χαλί που το τινάζεις από το μπαλκόνι. Το στόμα σου, η γλώσσα σου, γίνεται σα χαλκός και είναι λιγάκι αλμυρό, το στομάχι σου, τα άντερά σου και τα γεννητικά όργανα γίνονται μια ενότητα συμπαγής, σιδερένια που σε τσιμπάει σα να’ χει καρφίτσες. Με άλλα λόγια είναι μια ανάποδη φάλαγγα. Αυτό γίνεται πότε από το ένα αυτί και πότε από το άλλο. Κάθε τόσο ο ένας κοίταζε την καρδιά. Νομίζω πως, άμα δούνε πως η καρδιά είναι γερή, δυναμώνουν την ένταση. Η διαφορά με τη φάλαγγα είναι πως εκεί, όσο περνάει η ώρα αρχίζεις να νιώθεις πως κάποτε θα τελειώσει, θα λιποθυμήσεις. Εδώ όσο περισσότερες εκκενώσεις δέχεσαι, τόσο αυξάνει η ζωτικότητά σου και γίνεται πιο αφόρητο. Τα μάτια σου τρέχουνε, η μύτη σου τρέχει και τα νιώθεις μολυβένια. Το στόμα σου γεμίζει σάλια. Πετάγεσαι πολύ δυνατά. Κάθε φορά ακούς τα λουριά να τρίζουν. Μόλις σταμάτησαν χάθηκα….

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, « Ανθρωποφύλακες», Βασανίστηκε φριχτά στη διάρκεια της Χούντας και είναι ένας από τους λίγους που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του με δημόσια αξιώματα.