«Και το έρημο κοιμητήρι κάτω απ’ το φως των άστρων, εγκαταλελειμμένο κι απ’ το νεκροθάφτη, που μεθυσμένος τώρα σέρνει τα βήματά του προς το σπίτι του, μέσα απ’ τους αγρούς.«Μπορώ να σκάψω έναν τάφο μέσα σε τρεις ώρες, αν μ’ αφήσουν».Το κοιμητήρι κάτω απ’ το κηλιδωτό φεγγαρίσιο φως της μοναδικής λάμπας του δρόμου, το σκούρο πυκνό γρασίδι, ο ψηλός οβελίσκος χαμένος μέσα στο Γαλαξία. Τζουλ, ήταν γραμμένο πάνω στο μνημείο. Τι είχε πει ο σταθμάρχης; Οι νεκροί. Κοιμούνται άραγε; Και γιατί να κοιμούνται, όταν εμείς δεν μπορούμε; Αλλά όλα κοιμούνται, και ο στρατός, και οι άνεμοι, και ο Ποσειδώνας. Κι είχε ακουμπήσει τις φτωχιές μαραμένες αζουριές ευλαβικά σ’ ένα χορταριασμένο μνήμα».