Μια από τις αιτίες της χρόνιας κακοδαιμονίας μας είναι ποτέ δεν είχαμε μια σοβαρή αστική τάξη που να παράγει πλούτο κι όχι απλώς να τον καρπώνεται. Οι «χρυσοκάνθαροι» του 19ου αιώνα που είχαν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, ερχόντουσαν στην Ελλάδα μόνο για να κερδοσκοπήσουν και όχι φυσικά να επενδύσουν. Παρακολουθώντας τη συμπεριφορά των σύγχρονων τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων, αναρωτιέμαι τι άλλαξε από τότε;

Χαρακτηριστική περίπτωση ο Α. Συγγρός ο οποίος στο μυαλό των περισσότερων έχει μείνει ως εθνικός ευεργέτης. Κι όμως ο δαιμόνιος Κων/πολίτης συνέδεσε το όνομά του με το μεγαλύτερο οικονομικό και κοινωνικό σκάνδαλο του 19ου αιώνα. Αφού πρώτα είχε εξαπολύσει τους ανθρώπους του ανά την ελληνική επικράτεια για να διαδώσουν τις φήμες ότι στα μεταλλεία του Λαυρίου υπήρχε ασήμι και χρυσάφι, άρχισε στη συνέχεια να πουλά μετοχές (να σημειωθεί ότι Χρηματιστήριο τότε δεν υπήρχε). Άρπαξε όλα τα λεφτά του κοσμάκη που είχε ρευστοποιήσει χωράφια και ακίνητα με την ελπίδα ότι θα πλουτίσει. Ο ίδιος δήλωνε με υπερηφάνεια ότι δεν είχε ποτέ πληρώσει φόρους στο ελληνικό κράτος.

Δεν ξέφυγε, ωστόσο, από τη σάτιρα του Ροϊδη (έχασε κι αυτός όλη την περιουσία του) που έγραφε στον «Ασμοδαίο». «Υποβαλόντες και ημείς εκ περιεργείας εις τοιαύτην χημικήν ανάλυσιν μίαν λίραν του Tσιγγρού εύρομεν αυτήν απαρτιζομένην εκ των ακολούθων στοιχείων: Δάκρυον ορφανού 0,02/ Στεναγμοί χήρας 0,01/Πείνα συνταξιούχου 0,01/Εύνοια Τούρκου 0,03/ Ελαστικότης κώδικος 0,05/Νωθρότης εισαγγελέως 0,03/Ευήθεια μετόχου 0,85».

Χρύσα Κακατσάκη