Η Ε.Λαμπέτη και ο Μ. Κατράκης συνυπήρξαν επί σκηνής μόνο στην «Φθινοπωρινή ιστορία».

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας οξύθυμος γιατρός και μια εξωστρεφής αρτίστα στο γέρμα της ζωής τους; Φαινομενικά κανένα και γι’ αυτό η σύγκρουση στην αρχή της γνωριμίας τους είναι μετωπική. Σημαδεμένοι όμως και οι δυο από απώλειες και το σαράκι της μοναξιάς να τους κατατρώει, ξεπερνούν τις διαφορές τους και απλώνουν το χέρι ο ενας στον άλλον, απαλά σαν φύλλο που πέφτει.

Υποδύονταν δυο καραβοτσακισμένους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που τους ενώνει το ανήμερο θηρίο της μοναξιάς και καταφέρνουν μέσα από τη συντροφικότητα να ξαναδώσουν νόημα στη ζωή τους. Και επειδή 10 Οκτώβρη είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, σκεφτόμουν πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών και τους καλοχτισμένους τοίχους του φβ. Πόσες χούφτες αντικαταθλιπτικά ενδεχομένως επιστρατεύονται για ένα ιλουστρασιόν προφίλ, για να μακιγιαριστεί η φανταχτερή ερημία με στίλβοντα χρώματα, πόσες λέξεις ανείπωτες κατοικούν αθέατες στης μελαγχολίας τα διαμερίσματα.

Χρύσα Κακατσάκη