«Αγαπημένε φίλε, είμαι λυπημένη γιατί δεν μπορώ να βρίσκομαι κοντά σου αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως έκανες εσύ άλλοτε με μένα.(…) Πρέπει να βρούμε τη δύναμη στο εσωτερικό του εαυτού μας, τουλάχιστον φαινομενικά. Δεν σου μιλάω σαν μητέρα, αγαπημένε Πιερ Πάολο – ούτε εγώ σε είδα ποτέ σαν τον πατέρα μου. Τα βιβλία ξέρουν πολλά πράγματα, όχι όμως τη σκληρή πραγματικότητα, και δεν διδάσκουν πάντα. Θα πιστεύω μέχρι τον θάνατό μου, αυτό που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, με μόνη τη θέλησή του, την αγάπη στον εαυτό του και την υπερηφάνεια του.(…) Η πραγματικότητα είναι η δημιουργία, η αξιοπρέπεια και όχι οι αστικές αξίες, όπως εσύ λες, ή ίσως να μην κατάλαβα καλά το βιβλίο σου. Ζω μέσα στη μπουρζουαζία, τρέφομαι από αυτή, γιατί ο καλλιτέχνης την έχει ανάγκη. Όμως, στην πραγματικότητα, ζω μόνη με την πίστη που μπορώ – που πρέπει – να έχω, γιατί όλοι γύρω με παρατηρούν. Είμαι σε αυτή τη διεύθυνση, τι κρίμα να μην έρχεσαι, ποιος ξέρει το γιατί. Οι φίλοι είναι για τις δύσκολες στιγμές, πάντα στο έλεγα. Θα είμαι εδώ κι όλον τον Αύγουστο. Θα χαρώ να μάθω νέα σου. Τρυφερά με την ίδια φιλία την παντοτινή (γράψε μου στο Trajonist Petalli Marmari).

Από επιστολή της Κάλλας στον Παζολίνι, όταν εκείνος είχε χάσει τον σύντροφό του.

Κι αν εσύ τραγουδάς και κανένας δεν σ’ ακούει να θυμάσαι πως έχεις μια φωνή θριάμβου σαν ένα άπληστο και ανυπόμονο κοριτσόπουλο που πρόλαβε ωστόσο να γνωρίσει τη γλύκα της ζωής. Για μένα υπάρχει ένα κενό στον κόσμο που καλύπτεις με τη φωνή σου.

Π.Π.Παζολίνι

«Μη με φοβάσαι». Ποίημα αφιερωμένο στη φίλη του, την περίοδο που η καριέρα της βρισκόταν σε κάμψη.

Χρύσα Κακατσάκη