Ηταν που ήταν στραβό χθες το mood, το ‘φαγε και ο μαζοχισμός. Εκατσα λοιπόν και παρακολούθησα προσεκτικά το δελτίο των 6 στον Σκάι, για να δω μήπως αδίκησα τον Κ. Μπογδάνο στη χθεσινή μου ανάρτηση. Κατέγραψα λοιπόν και σας παρουσιάζω τα πιο κραυγαλέα λάθη που έκανε, με τη χρονική σειρά που ακούστηκαν. Οι λέξεις εντός εισαγωγικών είναι δικές του.

1. Αναφερόμενος στα γεγονότα της Μικρασιατικής εκστρατείας : «Στίφη αλαλάζοντα υποδέχονταν τον βασιλέα Κωνσταντίνο, νικητή των εκλογών». Ο Κωνσταντίνος υπήρξε ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, ποτέ όμως αρχηγός κόμματος. Στις εκλογές μάλιστα της 1ης Νοεμβρίου 1920, ούτε καν βρισκόταν στην Ελλάδα. Επέστρεψε 1,5 μήνα περίπου αργότερα, μετά από δημοψήφισμα. Τις εκλογές λοιπόν τις κέρδισε η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, ο συνασπισμός των αντιβενιζελικών κομμάτων στον οποίο μετείχε και το φιλοβασιλικό, με ηγέτη τον Δ. Γούναρη.

2. Σχολιάζοντας τις αναφορές του Ε. Χεμινγουέι για τον ελληνικό στρατό: «Ο Χεμινγουέι είχε βρεθεί ως πολεμικός ανταποκριτής από την Ιταλία μέχρι την ανατολική Θράκη και στα περισσότερα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Ο Αμερικανος συγγραφέας συμμετείχε ως εθελοντής στον ΑΠΠ, πολέμησε δε στην Ιταλία όπου και τραυματίστηκε. Πολεμικός ανταποκριτής αναλαμβάνει το 1920, μετά δηλαδή τη λήξη του πολέμου για λογαριασμό της καναδικής εφημερίδας Toronto Star.

3. Για τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών : «Τελευταίο επεισόδιο αυτού του μηχανισμού είναι βεβαίως ο τραγέλαφος διαγωνισμός». Ο τραγέλαφος, το φανταστικό αυτό ζώο, δηλώνει μεταφορικά μια παράλογη κατάσταση. Συντακτικά όμως χρησιμοποιείται είτε μόνο του ως ουσιαστικό είτε ως επίθετο (τραγελαφικός) για να συνοδεύσει τη λέξη που προσδιορίζει.

4. Για το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για το μπουρκίνι : «Ο γάλλος πρωθυπουργός κάνει μία από τις διεθνείς δηλώσεις της ημέρας λέγοντας η δημοκρατία μας είναι γυμνόστηθη. Αναφέρεται βεβαίως στον πίνακα του Ντελακρουά, η Ελευθερία οδηγεί το λαό κλπ». Ο ξακουστός αυτός πίνακας χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από διάφορα επαναστατικά κινήματα, ουδέποτε όμως σαν σύμβολο της γαλλικής δημοκρατίας. Εκτός από τη γαλλική σημαία, το πιο διαδεδομένο σύμβολο είναι η Marianne, μια γυναικεία μορφή που φοράει φρυγικό σκούφο και οι πρώτες αναπαραστάσεις της, ως αλληγορία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, εμφανίζονται κατά τη Γαλλική επανάσταση. Διάσημες Γαλλίδες έχουν δανείσει κατά καιρούς τα χαρακτηριστικά τους στην προτομή της Marianne, όπως η Μ. Μπαρντό, η Μ. Ματιέ, η Κ. Ντενέβ κ. ά

5. Λίγο πριν τις διαφημίσεις: «Θα κάνουμε ένα διάλειμμα από την ένταση της αδειολογίας». Η λέξη «αδειολογία» φυσικά και δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό. Θα του συγχωρήσουμε όμως αυτό το ατόπημα, διότι ο ο λαμπρός δημοσιογράφος υπηρετεί και την μούσα της ποιήσεως, επομένως δικαιούται να είναι γλωσσοπλάστης.

6. Σχετικά με τους βομβαρδισμούς των Τούρκων σε κουρδικές περιοχές : «Η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά θα μας θύμιζε ότι η Νίσιβη ήταν κάποτε το ακροτελεύτιο όριο των ρωμαϊκών εδάφων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας».
α. Ο τόνος εδάφων δεν μου έχει ξεφύγει. Έτσι ειπώθηκε. β. Η πόλη αυτή κατακτήθηκε από τον Γαλέριο σε μια μάχη εναντίον των Περσών, το 298 μ.Χ. Η Κωνσταντινούπολη δεν είχε ακόμα ιδρυθεί και ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είχε γίνει αυτοκράτορας. Από πότε λοιπόν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ταυτίζεται με τη Βυζαντινή, ειδικά για κείνη την περίοδο;
Μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσω Ιστορία. Κύριε Μπογδάνε, μπορείτε να μου προτείνετε κανένα καλό βιβλίο;

Χρύσα Κακατσάκη