Το φετίχ των παιδικών μου χρόνων ήταν ο χάρτης. Αρχικά της Κρήτης, μετά της Ελλάδας, ύστερα της Ευρώπης και όσο μεγάλωνα εγώ μεγάλωνε κι ο κόσμος μου κι έβαζα μπροστά μου τον παγκόσμιο χάρτη. Τη γνώση, ας πούμε, ότι η Νέα Υόρκη βρίσκεται στην εκβολές του ποταμού Χάντσον την απέκτησα στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών, ίσως και λίγο νωρίτερα, συγχρόνως με το ότι η Μαντζουρία βρίσκεται στη Βορειοανατολική Ασία, ανάμεσα στη Ρωσία και στην Κίνα. Μαζί χώρεσα την πρωτεύουσα της Μογγολίας Ουλάν Μπατόρ, το προϊόν της Χιλής  γκουανό, την οροσειρά Άτλας του Μαρόκου, την αγοραπωλησία της Αλάσκας μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α.

Για κάποιους αυτό λέγεται διαστροφή, για μένα ταξίδι ατέλειωτο στον κόσμο που μας περιβάλλει και μας περιλαμβάνει, στον κόσμο της φαντασίας και της πραγματικότητας μαζί.

Ποτέ, φυσικά, δεν κατάφερα να μάθω ΤΑ ΠΑΝΤΑ κι έτσι συνεχίζω τη “διεστραμμένη” μου πορεία προς τις γνωστές και άγνωστες γωνιές της υφηλίου, με την τεχνολογία σύμμαχο. Η Google μου φέρνει τη Γη ολόκληρη στην οθόνη μου κι εγώ, με τη βοήθεια του street view μπαίνω στις γειτονιές του κόσμου και σχεδόν χτυπώ τις πόρτες των ανθρώπων. Αν γίνει ποτέ λίγο πιο διαδραστικός ο χάρτης αυτός σε λίγο θα καταφέρω να μου ψήσουν και καφέ ή να με μεθύσουν με σάκε ή μπέρμπον.

Ένα άλλο, όμως, εργαλείο που με μαγεύει είναι το Youtube. Ως καναλάρχης, με το συμπάθιο κιόλας, έχω πρόσβαση στα στατιστικά στοιχεία μου. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα νούμερα προβολών, δεν το έχω συνδέσει το κανάλι μου με δημιουργία εσόδων, άλλωστε. Είμαι εντελώς ερασιτέχνις και σε ποιότητα και σε προσδοκίες. Η μεγάλη μου χαρά είναι να μπαίνω στις γεωγραφικές περιοχές και να βλέπω από ποιες χώρες άνοιξαν τα βιντεάκια μου και ποια από αυτά.

Μέχρι στιγμής, άνθρωποι από 87, πιθανές και απίθανες, χώρες του πλανήτη έχουν κάνει περίπου 25.000 κλικ κι έχουν δει έστω και ένα βίντεο. Ο φετιχισμός μου τώρα δικαιώνεται! Θα μου πεις, τι είναι 87 χώρες μπροστά στην απεραντοσύνη του κόσμου; Θα σου πω κι εγώ ότι χάρη στα στατιστικά στοιχεία του Youtube μαθαίνω πολλά καινούργια πράγματα και συγχρόνως ξαναθυμάμαι τα ήδη γνωστά.

Λαμπρό παράδειγμα το Γκουάμ. Τρέχα-γύρευε, τώρα, πού είναι αυτό το Γκουάμ και αν υπάρχει καν! Και όμως υπάρχει! Είναι νησί, βρίσκεται στον Ειρηνικό, νοτίως των νήσων Μαριάννες (ποιων νήσων, λέει;) και επαγγέλλεται την αμερικάνικη βάση (αυτή, του θανάτου, που της λέγαμε παλιά “έξω!!!”), ως “μη ενσωματωμένο έδαφος” των Η.Π.Α. Έχει κυβέρνηση που προκύπτει από εκλογές δημοκρατικότατες, κάποιοι κάτοικοί του ζήτησαν αλλαγή του ονόματος σε Γκουαχάν, λες κι έχει καμιά διαφορά για μας, είναι 260 φορές περίπου μικρότερο από την Ελλάδα σε έκταση και 80 φορές σε πληθυσμό. Τι είδε το Γκουάμ; Αυτό! Το ίδιο που είδε και η συνονόματή μου Γεωργία η του Καυκάσου, που η πρωτεύουσά της Τμπιλίσι, η ελληνοποιημένη Τιφλίδα, σημαίνει “ζεστή πηγή». Εκεί βρισκόταν η μυθική -αλλά και πραγματική- Κολχίδα με το χρυσόμαλλο δέρας του βασιλιά Αιήτη, αυτό για το οποίο ο Ιάσονας οργάνωσε την Αργοναυτική εκστρατεία και το έφερε ως λάφυρο μαζί με τη μετέπειτα παιδοκτόνο, τη “βάρβαρη” Μήδεια.

Άλλο μικρό κομμάτι γης που, επίσης, δεν γνώριζα είναι το Γκέρνσεϊ. αυτοδιοικούμενο βαϊλάτο, ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία και κυρίως επαγγέλλεται τον φορολογικό παράδεισο. Το φιλοξενεί η θάλασσα της Μάγχης και κατοικείται αδιάκοπα από τη Νεολιθική εποχή, Υπήρξε από τότε ιδίου είδους παράδεισος ή το έπαθε αυτό κατά τη σύγχρονη εποχή; Πρωτεύουσά του, ακόμη και του φορολογικού παραδείσου, ο Άγιος Πέτρος, στον οποίο άπαντες θα καταλήξουμε κάποτε. Δηλαδή, αν δεν έχω καταλάβει κάτι λάθος, θα γίνουμε όλοι πολίτες του Γκέρνσεϊ, δηλαδή του Παραδείσου; Μπορεί. Το γεγονός ότι κάποιος εκεί επέλεξε να δει τον υδροστρόβιλο του Ηρακλείου αποδεικνύει ότι στο νησί υπάρχουν ελληνικά συμφέροντα, παραδεισένια.

Το Ιράκ, πάλι, για έναν ανεξήγητο λόγο, επέλεξε να δει τα βάσανα των προπερισινών φοιτητών του ΕΑΠ, αλλά και μια πανσέληνο με το ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη - Ρουκ “Πάει και το φεγγάρι» (το οποίο προβλήθηκε, μάλιστα, και στο Νεπάλ(!!!) αλλά και αλλού). Είναι γνωστό ότι από αρχαιοτάτων χρόνων το ελληνικό στοιχείο έκανε αισθητή την παρουσία του στην περιοχή ενώ οι κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη προσκύνησαν τον Μέγα Αλέξανδρο, τον κατακτητή του τότε γνωστού κόσμου. Η Μεσοποταμία υπήρξε πάντοτε κοιτίδα πολιτισμού και ίσως από αυτό πηγάζει το ενδιαφέρον για την εκπαίδευση και την ποίηση (λέω τώρα εγώ) και, μάλιστα, στην ελληνική γλώσσα.

Το γιατί η Μολδαβία είδε το περίφημο νιαούρισμα της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και του Μάριου Φραγκούλη είναι ευκόλως εννοούμενο. Η γατική γλώσσα είναι κάτι σαν την εσπεράντο, κατανοητή παντού η κοινή γλώσσα των ζώων, τα οποία είχαν την ευφυΐα να μην προσπαθήσουν να χτίσουν τον Πύργο της Βαβέλ και άρα να μην τιμωρηθούν από τον “ευσπλαχνικό» θεό σε ασυνεννοησία.

Ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα έκανε ο Ιβάν μου, οδηγώντας τη  Ντόλλυ με 100 χλμ/ώρα όταν ο σεβασμιότατος αρχιεπίσκοπος Κρήτης τραγούδησε πότε θα κάνει ξαστεριά για τους Τανζανούς φίλους μας ενώ στη Χώρα του  Ανατέλλοντος Ηλίου, όπου, κυρίες και κύριοι, το κανάλι μας φαίνεται να είναι αρκετά δημοφιλές, αν κρίνω από τον μεγάλο αριθμό και την ποικιλία των προβολών, είδαν τον ήλιο ν’ ανατέλλει από το μπαλκόνι  μου!!! Η δε φίλη και γειτόνισσα Αλβανία καθόταν κάπου κοντά μου στην Επίδαυρο και παρακολούθησε τα σημεία και τα τέρατα!

Λατρεύω τον παγκόσμιο χάρτη, λατρεύω το Youtube, λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον καταφέρνουν να επικοινωνούν μεταξύ τους στα πέρατα της γης! Μαζί με τα βιντεάκια μου ταξιδεύω κι εγώ, νικώ τη στασιμότητα, κάνω τις διακοπές που ονειρεύομαι, ανταλλάσσω ψυχή με τους ανθρώπους. Αυτό είναι το κέρδος μου κι ας μην εισπράττω ούτε ευρώ, ούτε καν δολάριο, ούτε γιεν. Την ίδια και καλύτερη επικοινωνία προσδοκώ και επιδιώκω και με τους πιο κοντινούς μου συνανθρώπους. Μείνετε συντονισμένοι, λοιπόν!

Γεωργία Καρβουνάκη