Λέοναρντ Κόεν ή Κοέν (21 Σεπτεμβρίου 1934 – 7 Νοεμβρίου 2016)

Το βιβλίο της Κάρι Χεστχάμαρ "So Long, Marianne" διηγείται μια μεγάλη ερωτική ιστορία του Καναδού τροβαδούρου με ένα κορίτσι, την Μαριάννε Ιλέν.

Η ιστορία της Μαριάννε που επηρέασε εξαιρετικά τη νεότητα και τις απαρχές της μουσικής πορείας του Κοέν- ιστορία που αρχίζει στα μέσα του ’50 όταν κοπέλα 22 χρονών εγκαταλείπει το Όσλο για να ταξιδέψει με τον τότε αγαπημένο της, ήδη καταξιωμένο συγγραφέα, Άξελ Γιένσεν στην εξωτική Ύδρα ώστε να ζήσει μια απλή -και πρωτόγονη- θα λέγαμε ζωή. Στο νησί υπάρχουν αρκετοί ξένοι και έρχονται κι άλλοι, προς αναζήτηση μιας κοινωνίας μακριά από τον πυρετώδη τρόπο ζωής και τον άκρατο καταναλωτισμό.

Πολλοί χρησιμοποιούν την Ύδρα ως ενδιάμεσο σταθμό για την Ινδία, άλλοι παραμένουν χρόνια εκεί. Είναι οι προπομποί των κινημάτων των 60’s καθώς την εποχή εκείνη ακμάζει το κίνημα των Μπήτνικς και πολλοί είναι επηρεασμένοι από αυτούς.

Σε αυτήν την διεθνή αποικία διανοουμένων, η Μαριάννε συμμετέχει σε μια κοινότητα που περιλάμβανε αρκετές από τις μελλοντικές καλλιτεχνικές περσόνες που έδρασαν τις επόμενες δεκαετίες. Αντικομφορμιστές και ανήσυχα πνεύματα ταίριαξαν απόλυτα στη λιτή και πρακτική ζωή του νησιού ενώ σχεδίαζαν τις κατοπινές τους δημιουργίες. Σε αυτή την προωθημένη πνευματικά ατμόσφαιρα η Μαριάννε γεννά τον μικρό Άξελ και δένεται ακόμη περισσότερο με τον πατέρα του.

Στο πρώιμα χίπικο ντεκόρ της Ύδρας ο  σύντροφός της Άξελ την εγκαταλείπει για μία άλλη γυναίκα. Αλλά είναι η τυχαία γνωριμία με τον Κοέν, στο μπακάλικο του νησιού, που αλλάζει άρδην την ζωή της καθώς η ερωτική τους σχέση θα διαρκέσει όλη την ένδοξη δεκαετία του ’60, χρόνια κατά τα οποία θα βιώσει την απογείωση του τροβαδούρου προς την παγκόσμια αναγνώριση.

O Λέοναρντ γοητεύτηκε αμέσως από τη Μαριάννε, αλλά και εκείνη ξεχώρισε τη «μεγαλοψυχία και τη γενναιοδωρία του». Ο Κοέν κατάφερε μετά από καιρό να αγοράσει με λίγα χρήματα ένα δικό του σπίτι στην Ύδρα. Το οίκημα είχε ιστορία δυο αιώνων. Σε αυτό το σπίτι τον ακολούθησε και η Μαριάννε, που έγινε η μούσα του. «Και δεν ήταν μονάχα η μούσα μου, αυτή που λάμπει μπροστά στον ποιητή. Ήταν αυτή που καταλάβαινε ότι ήταν καλή ιδέα να στρώνομαι στο γραφείο για δουλειά. Ήταν τέλεια. Μου ζητούσε με τόσο γλυκό και απαλό τρόπο, να γράφω αριστουργήματα για χάρη της. Και κάθε πρωί, έβαζε μια γαρδένια στο γραφείο μου» εξομολογήθηκε ο Κοέν το 1994.

Η μέρες και οι νύχτες του Κοέν στην Ύδρα, απαθανατίστηκαν από το φωτογράφο του περιοδικού «Life», James Burke, με ημερομηνία 16 Οκτώβρη 1960.Oι σπάνιες  αυτές φωτογραφίες δείχνουν τον Κοέν, την παρέα του και την Μαριάννε, να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε γύρω από το δέντρο, έξω από την ταβέρνα «Ξερή Ελιά» του Ντούσκου.

Τους δείχνουν να απολαμβάνουν μεζέδες σε ταβερνάκι, στην παραλία της Ύδρας. Να κάνουν μπάνιο στις βραχώδεις ακτές του νησιού και τα βράδια καθισμένοι στο πεζούλι της υδρέικης αυλίτσας κάτω από  το δέντρο  να της   τραγουδάει το  Dance Me to the End of  Love.

Η συνάντηση σηματοδοτεί την αρχή ενός μεγάλου έρωτα, που θα διαρκέσει όλη την ταραγμένη δεκαετία του ’60 και θα τους ταξιδέψει στο Όσλο, στο Μοντρεάλ, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και ξανά πίσω στην Ύδρα. To 1967, η Mαριάννε γίνεται έμπνευση για ένα από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Πέθανε στα 81 της, από διεγνωσμένη λευχαιμία. Σπουδαίο πάντως να γίνεσαι Αθάνατη από τα 25 σου και δεκαετίες μάλιστα πριν "φύγεις"...

Σπουδαίο και υπέροχο!!!

Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Leonard Cohen στη Marianne, που έφυγε από τη ζωή

Ο Leonard Cohen έγραψε μια σπαρακτική τελευταία επιστολή προς τη μούσα του, Marianne Ihlen, πριν πεθάνει στις 29 Ιουλίου, ηλικίας 81 ετών.

Ήταν η Ihlen που είχε εμπνεύσει το «So Long, Marianne» και το «Bird on a wire», μετά την γνωριμία τους στην Ύδρα  το 1960 και αφού έγιναν ζευγάρι.

Το ραδιόφωνο CBC Radio μίλησε στον στενό φίλο της Marianne, Jan Christian Mollestad, σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, ο οποίος ανακοίνωσε στον Cohen ότι πλησιάζει ο θάνατός της, και έλαβε μια επιστολή του σπουδαίου μουσικού για να της τη διαβάσει.

Εγραφε:« Λοιπόν Marianne, φτάσαμε σε αυτό το χρονικό διάστημα, που είμαστε πραγματικά τόσο μεγάλοι που τα σώματά μας καταρρέουν και νομίζω ότι θα ακολουθήσω πολύ σύντομα».

» Να ξέρεις ότι είμαι τόσο κοντά  σου, πίσω σου, που αν απλώσεις το χέρι σου, νομίζω ότι μπορεί να φτάσεις το δικό μου. Και ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα για την ομορφιά σου και τη σοφία σου, αλλά εγώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για αυτό, γιατί το ξέρεις. Αλλά τώρα, θέλω μόνο να σου ευχηθώ ένα πολύ καλό ταξίδι. Αντίο παλιά μου φίλη.  Ατελείωτη αγάπη, θα σε δω στο τέλος του δρόμου… »

Όταν διάβασα τις γραμμές,» αν τεντώσεις το χέρι σου», η Marianne μου άπλωσε το χέρι της. Δύο μέρες αργότερα έχασε τις αισθήσεις της και πέθανε. Έγραψα μια επιστολή πίσω στο Leonard και του είπα ότι στις τελευταίες στιγμές της, της σιγοτραγουδούσα το «Bird on a Wire» διότι αυτό ήταν το τραγούδι με το οποίο ένοιωθε πιο κοντά. και μετά τη φίλησα στο κεφάλι και έφυγε από το δωμάτιο, και είπα » Αντίο, Marianne ».

Ο Mollestad δήλωσε ότι η  Ihlen ήταν «πολύ χαρούμενη» που έλαβε την επιστολή του Cohen: με τον φίλο της, επίσης, εξιστορησε στο ραδιόφωνο, το πως γνωρίστηκε με τον Cohen, αφού είχε ήδη κάνει ένα παιδί με τον πρώτο της σύζυγο, ένα Νορβηγό συγγραφέα.

«Όταν η Marianne ήρθε στην Ύδρα μετά τον τοκετό στη Νορβηγία, ο σύζυγός της δεν ήταν εκεί», είπε. «Υπήρχε μόνο ένα κατάστημα στην πόλη. Και ήρθε εκεί με μικρό καλάθι της, με το μωρό της, και έκλαιγε σε μια κυρία από την Ελλάδα.   Και ξαφνικά στην πόρτα, βλέπει τη σιλλουέτα ενός άνδρα, που της λέει: «ξέρω ότι είστε η Marianne, και ξέρω τι συνέβη, ελάτε στον ήλιο να πιούμε ένα ποτήρι κρασί.» Και αυτός ήταν ο Leonard και την φρόντισε με στοργή.