Απόγευμα καλοκαιρινής Παρασκευής. Το Μόναχο δεν έχει «σκάσει» ακόμη και επικρατεί η ανάλογη εποχιακή ελαφρότητα. Ο ήλιος λάμπει ψηλά, ο αέρας ταράζει ευχάριστα τις κουρτίνες χαρίζοντας υποψία δροσιάς, τα πουλάκια φτερουγίζουν βιαστικά, βρίσκοντας εύκολα με το εσωτερικό τους GPS τον δρόμο για τη φωλιά τους. Ο γάτος Ιβάν κοιμάται σε μια γωνιά στο σκιερό μπαλκόνι, όπου καθόμαστε παρέα με δυο φίλες και τρία ταμπλετάκια ανοιχτά και απολαμβάνουμε τον φρέντο -από την καφετέρια του κέντρου που κάνει διανομή ακόμη και χιλιόμετρα μακριά με 1,20 το τεμάχιο, χωρίς μεταφορικά, τόσο που δεν συμφέρει πια να έχεις καφέ στο σπίτι-, η ηλεκτρονική κοινωνική κριτική βρίσκεται στο κρίσιμο σημείο της καταδίκης με ανφόλοου της κοινής φίλης στο facebook που σαρώνει τα like ποζάροντας με μαγιό και ΔΕΝ έχει κυτταρίτιδα, είδος που επί πολλά χρόνια προσπαθούμε ματαίως και οι τρεις να εξαλείψουμε.

Όλα ειδυλλιακά μέχρι που τη γαλήνη αυτή ταράζει κρότος εκκωφαντικός, ενώ κάποιες αδέξιες λάμψεις προσπαθούν να επιβληθούν στον προαναφερθέντα λαμπερό ήλιο.

Πυροτεχνήματα! Με μιας πεταχτήκαμε όλες όρθιες, αρχίσαμε να σταυροκοπιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς ο Κύριος», «Χρόνια πολλά και του χρόνου», ματς, μουτς το φιλί της αγάπης μεταξύ φιλενάδων αγαπημένων.

«Φέρε τα αυγά να τσουγκρίσουμε», φωνάζει η μια, «κοίτα που δεν έσωσα να ζυμώσω καλιτσουνάκια φέτος», μονολογεί ένοχα η άλλη, έτοιμη να εκστομίσει και πιστευτή δικαιολογία, «η μαγειρίτσα; φτιάξαμε μαγειρίτσα; ψωνίσαμε αρνί; μαρούλια; πάω να προλάβω σούπερ μάρκετ, χασάπη, μανάβη!», τσιρίζει η τρίτη, η χρυσονοικοκυρά της παρέας.

Πανικός!!!

Ύστερα από τις πρώτες κρίσιμες αυτές στιγμές κοιταχτήκαμε σαν χαζές. Η ώρα 6 το απόγευμα, το σημάδι από το μαγιό νωπό στο μαυρισμένο μας δέρμα, ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο, στον ορίζοντα βρυχάται το πλοίο που έρχεται από τη Σαντορίνη, ενώ η TUIfly έχει φορτώσει 320 Γερμανούς και απογειώνεται αυτή τη στιγμή για Ανόβερο, το ημερολόγιο λέει Ιουλίου 22, αύριο το πρωί έχουμε κανονίσει να φύγουμε οικογενειακώς για Σαββατοκύριακο στον εξωτικό Κερατόκαμπο. Όλα συνηγορούν υπέρ του λάθους. Κάτι δεν πάει καλά.

Τότε θυμήθηκα!

«Είναι γάμος!», αναφώνησα. «Παντρεύεται η κόρη της γειτόνισσας, επιτέλους το παίρνει το κορίτσι ο άθλιος, που ζουν μαζί 13 χρόνια κι έχουν κάνει και τρία παιδιά κι ακόμη αστεφάνωτη την έχει την κοπέλα, που την έχει εκθέσει!»

Τα πυροτεχνήματα, τους εξήγησα εγώ που είμαι από χωριό κι από λαογραφία σκίζω, είναι πατροπαράδοτο έθιμο από την εποχή των προ-προ-προ-προπαππούδων μας. Λέγεται, μάλιστα, ότι επί Τουρκοκρατίας, κάθε φορά που γινόταν γάμος, οι Τούρκοι νόμιζαν ότι ήταν επανάσταση, άρχιζαν να πυροβολούν στα τυφλά και ήταν τόσα τα θύματα, ώστε βγήκε νόμος να δηλώνονται οι γάμοι στις τοπικές αρχές ένα μήνα πριν, για να είναι ενήμεροι οι κατακτητές ότι πρόκειται να πέσουν πυροτεχνήματα, τα οποία συμβολίζουν το πέρασμα από την κοριτσίστικη αγνότητα στην ώριμη φάση της γυναίκας, μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία που λέγεται «πρώτη νύχτα γάμου» -αλλά αυτό δεν το έχει επιβεβαιώσει ακόμη η έρευνα της επιστήμης της Λαογραφίας. Παραδοσιακά, η -αναλόγως του αριθμού- υψηλή δαπάνη τους επιβαρύνει τον γαμπρό, πράγμα που συμβολίζει την υπόσχεσή του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων κατά τη διάρκεια της φάσης «πρώτη νύχτα γάμου».
Όταν ακούσαμε και κορναρίσματα βεβαιωθήκαμε εντελώς. Άλλο έθιμο που χάνεται στους αιώνες κι αυτό. Μάλιστα, κάποιοι λένε ότι οι κόρνες, στολισμένες με τούλια, λουλούδια, σβαρόφσκι και κορδέλες, προϋπήρξαν των αυτοκινήτων και είναι εφεύρεση που κυρίως εξυπηρετούσε τους γάμους και οι αυτοκινητοβιομηχανίες τη βρήκαν έτοιμη ως τεχνολογία και, αφού αφαιρέθηκαν τα στολίδια, την έβαλαν και στα αυτοκίνητα.

Αυτό το έθιμο, πέρα από την ηχορύπανση, όμως, δημιουργεί και παρεξηγήσεις. Κάποτε, ενώ ήμουν σταματημένη επί πολλή ώρα πρώτη σε φανάρι της πόλης και πίσω μου είχαν δημιουργηθεί ατέλειωτες ουρές, έζησα μεγάλες στιγμές. Μαζικά κορναρίσματα που επέμεναν με ανάγκασαν να κλείσω το facebook, όπου είχα μπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα της αναμονής στο φανάρι. Γάμος θα είναι, σκέφτηκα, άνοιξα το παράθυρο, άρχισα να χαιρετώ και να φωνάζω χαρούμενα: να σας ζήσουν, και στα δικά σας οι λεύτερες!!!

Ήταν τόσες οι ανοιχτές παλάμες που είχα να αντιμετωπίσω που το μόνο που βρήκα να πω ενώ πατούσα γκάζι ήταν «τι; δεν είναι γάμος, ρε γαμώτο;»

Ευτυχώς που είμαι σβέλτη οδηγός και δεν με πρόλαβαν να με πλακώσουν στο ξύλο!

Και στα δικά σας!

Γεωργία Καρβουνάκη