Πολλά είναι και σήμερα τα κατάγματα εκείνων που έπεσαν από τα σύννεφα, λόγω του χθεσινού αποτελέσματος. Προσωπικά ούτε χαίρομαι ούτε λυπάμαι με το Brexit. Απλώς περιμένω τη στιγμή που οι μεν ρεαλιστές θα ζητήσουν ν’ αλλάξει το λογότυπο και από Ενωμένη Ευρώπη να μετονομαστεί σε Διαιρεμένη Ευρώπη, οι δε κυνικοί σε Γερμανική Ευρώπη.

Ωστόσο, είναι ένας μόνον από τους λόγους που συνδέεται με το απώτερο παρελθόν και τα τεφτέρια της Ιστορίας. Χαμπάρι δεν είχαν πάρει τόσα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και τη θεωρία του χάους πως αν μια πεταλούδα πετάει στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στο Πεκίνο. Ξεσπούσαν σε στιγμιαία αναφιλητά κάθε φορά που ένα ακροδεξιό ή ναζιστικό κόμμα ανέβαζε τα ποσοστά του και αμέσως μετά εκφωνούσαν δεκάρικους για τη δύναμη της δημοκρατίας. Εβγαζαν στο σφυρί ένα ένα τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, (την προίκα τους δηλαδή) χωρίς να αντιλαμβάνονται πως ο περιορισμός ή η κατάργησή τους μπορεί να είναι και οβίδες που θα σκάσουν σαν ποπ κορν δίπλα τους. Έκλειναν μάτια και αυτιά όταν η Μεσόγειος ξέβραζε πτώματα προσφύγων, αλλά εξακολουθούσαν να εμπιστεύονται τις καταθέσεις των αργυραμοιβών που παίζουν στα ζάρια τις ζωές των ανθρώπων μέσα στα περίκλειστα ρετιρέ της εξουσίας.

Η Γερμανία, εκπρόσωπος ενός ιουδαϊκού θεού –τιμωρού για κάθε δημοσιονομικό παραστράτημα, έπλασε από το χώμα της απάθειας και της επίπλαστης ευημερίας αρκετά γιουσουφάκια για να της κάνουν τεμενάδες.
Η Ευρώπη θύμιζε εδώ και καιρό μια γριά που λικνίζεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα της, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. Έκανε πού και πού κανένα μποτοξάκι για να μην φαίνονται οι ρυτίδες, αλλά στην πρώτη κρίση οι ρυτίδες γίνονταν ουλές. Οι βλαβερές και εκφυλιστικές συνέπειες των γηρατειών δεν μπορούσαν πια να κρυφτούν. Μπήκε στην εντατική και οι πιστοί της φίλοι ,οι τραπεζίτες, της αγόρασαν τον καλύτερο αναπνευστήρα. Η Αγγλία χθες απλώς μπήκε ατα μουλωχτά στην αίθουσα και τράβηξε το σωληνάκι.

Ανεξάρτητα από τα σχόλια που ακούστηκαν ότι επικράτησε ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός , η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μια αντανάκλαση των ανθρώπινων σχέσεων.Κανένα ζευγάρι δεν απειλείται από τρίτο πρόσωπο, αν μεταξύ του τα πηγαίνει καλά. Το εταιρικό πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται και το διαζύγιο δεν είναι συναινετικό. Το θέμα είναι τώρα ποιος θα πληρώσει τη διατροφή και ποιος θα αναλάβει την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων