Χαρούμενοι άνθρωποι περπατούν στους δρόμους της πόλης, άλλοτε βιαστικοί για να προλάβουν τη γιορτή κι άλλοτε κοντοστέκονται για να χαιρετήσουν γνωστούς και φίλους. Τις μέρες των γιορτών η πόλη ζωντανεύει, καθώς το πολύχρωμο πλήθος κινείται γρήγορα, μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους και παιδιά τρέχουν.

Είναι ο κόσμος του Άντον Τσέχοβ που μετέτρεπε τους ανθρώπους που συναντούσε σε λέξεις και εικόνες για να  φτάσει μέχρι τις μέρες μας η βουή της γιορτινής πόλης. Ο Αντόν Τσέχοβ παρατηρεί και περιγράφει τον κόσμο που τον περιβάλλει με χιούμορ, τρυφερότητα και ευαισθησία. Μικρές, συχνά αστείες ιστορίες, των δύο τριών σελίδων, που όμως χωρούν έναν ολόκληρο κόσμο. Αυτές οι μικρές ιστορίες η μία δίπλα στην άλλη είναι μικρές εικόνες της πραγματικότητας που συνθέτουν τον πίνακα της ρωσικής κοινωνίας της εποχής του.

Οι μέρες των γιορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έδιναν στον Τσέχοβ ακόμα μια ευκαιρία για να παρατηρήσει τους ανθρώπους γύρω του και να τους περιγράψει με χιούμορ.

"Στους δρόμους κόλαση σε χρυσή κορνίζα. Αν δεν ήταν η γιορτινή έκφραση στα πρόσωπα των θυρωρών και των αστυνομικών, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι στην πρωτεύουσα μπαίνουν οι εχθροί. Πηγανοέρχονται τρίζοντας και θορυβώντας τα γιορτινά έλκηθρα και οι άμαξες... Στα πεζοδρόμια τρέχουν οι επισκέπτες με τη γλώσσα έξω τρίβοντας τα μάτια τους...

"(Αντόν Τσέχοβ" Οι μεγαλομάρτυρες της Πρωτοχρονιάς ")

Στο διήγημά του "Οι μεγαλομάρτυρες της Πρωτοχρονιάς" ένας ανώτερος υπάλληλος πέφτει λιπόθυμος στον δρόμο.

Σύμφωνα με την εθιμοτυπία πρέπει να επισκεφθεί συγγενείς, φίλους και κυρίως τους ανωτέρούς του για να υποβάλει τα σέβη του και να τους ευχηθεί. Στα πολυάριθμα αυτά σπίτια πρέπει να φάει και να πιεί για να μην προσβάλει τους οικοδεσπότες.

""Πού πονάτε;" τον ρωτάει ο γιατρός της αστυνομίας.

"Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος..."μουρμουρίζει εκείνος , κοιτάζοντας βλακωδώς  το ταβάνι και βαριαναστενάζοντας.

"Επίσης... Όμως πού πονάτε; Γιατί πέσατε; Για θυμηθείτε! Ήπιατε κάτι;"...
"Ό..χι.."

"Τότε γιατί είστε σε τέτοια χάλια;"

"Τα έχω χαμένα.. εγώ..έκανα...επισκέψεις..

"(Αντόν Τσέχοβ" Οι μεγαλομάρτυρες της Πρωτοχρονιάς)"

Ο Τσέχοβ με χιούμορ και λεπτή ειρωνεία περιγράφει τους ήρωές του, τους καθημερινούς ανθρώπους που ζουν όχι όπως αυτοί επιθυμούν αλλά ακολουθώντας τυφλά συνήθειες που στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου.

"Στο σπίτι να πάτε, λέει ο γιατρός, για επισκέψεις ούτε να το σκέφτεστε...

"Δεν πειράζει ο Θεός θα με βοηθήσει. "αναστενάζει ο Σινκλετέγεβ " Θα τα καταφέρω σιγά σιγά θα πάω .."

Ο υπάλληλος ντύνεται αργά, τυλίγεται στη γούνα και παραπατώντας βγαίνει στον δρόμο.

"Έφεραν πέντε ακόμη υπαλλήλους!", ανακοινώνει ο αστυνομικός " Πού να τους ακουμπήσω; Διατάξτε!"
(Αντόν Τσέχοβ "Οι μεγαλομάρτυρες της Πρωτοχρονιάς")

Ο Τσέχοβ δεν κρίνει και δεν κατηγορεί τους ήρωές του. Με προτάσεις απλές περιγράφει με ακρίβεια και παραστατικότητα την καθημερινή ζωή, χωρίς ο ίδιος ο συγγραφέας να επεμβαίνει στη διήγηση.

Οι ήρωές του δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξει η πληκτική, προκαθορισμένη πορεία της ζωής τους. Ο συγγραφέας παρατηρεί με ειρωνικό ύφος και με τρόπο αστείο περιγράφει την ανοησία των ανθρώπινων σχέσεων που εξαντλούνται σε κουτσομπολιά και κούφιες κουβέντες. Είναι ο θλιμμένα αστείος κόσμος του Άντον Τσέχοβ, όπου ο συγγραφέας περιγράφει λιτά, με χιούμορ και ευαισθησία χωρίς να χλευάζει αυτή την ανούσια και ανόητη ζωή.

"Θυμάμαι, του μακαρίτη του Παντελέι Στεπάνιτς, ας του χαρίζει ο Θεός την ουράνια βασιλεία, του άρεσε να είμαστε σεβαστικοί... Να τον φυλάει ο Θεός, αν κάποιος δεν έκανε τις επισκέψεις του, τού έτριζε τα δόντια! Σε κάποιες γιορτές, θυμάμαι, ήμουν άρρωστος από τύφο. Και τι νομίζετε ότι έγινε, μητερούλα; Σηκώθηκα από το κρεβάτι, μάζεψα τις δυνάμεις μου και πήγα στον Παντελέι Στεπάνιτς.. Φτάνω λοιπόν. Το πώς έκαιγα, δε λέγεται! Θέλω να πω "Καλή χρονιά "και λέω "φουλ του άσου "Χε,Χε παραλήρημα...

"(Αντόν Τσέχοβ "Γιορτινή υποχρέωση")

Στα μικροσκοπικά του διηγήματα ζωντανεύει ένας ολόκληρος κόσμος όπου με λακωνική ακρίβεια περιγράφεται η ζωή ενός τεράστιου αριθμού σύγχρονων του ανθρώπων. Περιγράφονται με λεπτομέρειες που φαίνονται ασήμαντες όμως είναι απαραίτητες καθώς ξεδιπλώνεται η ζωή των ηρώων του, αυτή που βλέπουμε αλλά και η άλλη η εσωτερική που αντιλαμβανόμαστε. Στα μικρά του διηγήματα συμπυκνώνει μέσα σε λίγες σελίδες ολόκληρες ζωές, με λέξεις απλές και φράσεις σύντομες που υποδηλώνουν πολλά χωρίς να διδάσκουν ή να εξηγούν. Υποδηλώνουν ανάμεικτα θλίψη για την ανθρώπινη ανοησία αλλά και στοργή για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους.

Στις λιγοστές σελίδες των διηγημάτων του ο Αντόν Τσέχοβ με ειρωνικό, μελαγχολικό χαμόγελο και μοναδικό ταλέντο περιγράφει με χιούμορ την πόλη και τους ανθρώπους της. Οι υπαινιγμοί και οι ανέκφραστες προεκτάσεις οδηγούν τον αναγνώστη σε κατάδυση στη δική του εσωτερική ζωή, όπου ξαφνικά στις ζωές των μακρινών αυτών ανθρώπων αναγνωρίζει τον εαυτό του και αντικρίζει τη δική του μέτρια, πληκτική και προκαθορισμένη ζωή.

Ελένη Τσολιά