Η ανάγκη μου να γράψω αυτά εδώ τα λόγια ξεκινάει από τα όσα εισπράτει η ψυχή μου στην αίθουσα διδασκαλίας που για μένα είναι τόπος συνάντησης ταλέντων, ιδιοσυγκρασιών, ποικιλόμορφων τρόπων σκέψης και διαφορετικών μαθησιακών αναγκών.

Σ’ αυτή την τόσο πολυμορφική και απαιτητική ( για ένα δάσκαλο που έχει καταστήσει τα αυτιά και τα μάτια του αρκετά ευαίσθητα ώστε να ‘βλέπει’ πίσω από την εικόνα ενός παιδιού) συνάντηση μπορούν να συμβούν πολλά η και τίποτα.

Οπως σε κάθε ανθρώπινη αφορμή αλληλεπίδρασης, έτσι και αυτή της μάθησης είναι αδιαπραγμάτευτα εύθραυστη και απαιτητική, εξαρτημένη (γιά να σχηματοποιηθεί και να αποκτήσει οντότητα) από την αποτελεσματικότητα της ‘συνάντησης’.

Αποτελεσματική συνάντηση θα ορίσω ως την ίση πρός ίσο δίκαιη επικοινωνία . Ιση πρός ίσο διότι ο σεβασμός δεν είναι ηλικιακό προνόμιο. Είναι ένα στοίχημα που κερδίζεται και δυναμώνει μέρα με τη μέρα έπειτα από μια τακτική σταθερής πειθαρχίας, μεθοδικής φροντίδας των μαθησιακών και ψυχοπνευματικών αναγκών του παιδιού και μιας δυνατότητας υπέρβασης του ναρκισσιστικού μας ‘εγώ’.

Ενα παιδί αν είναι και παραμένει αληθινά παιδί είναι ο καλύτερος καθρέπτης της δικής μας (γονιών και δασκάλων) συνέπειας λόγων και πράξεων η της δικής μας αντιφατικότητας. Με άλλα λόγια το παιδί λειτουργεί και ακολουθεί σύμφωνα με όσα μας βλέπει να κάνουμε και όχι σύμφωνα με όσα του λέμε να κάνει – πόσο μάλλον όταν εμείς οι ίδιοι δέν τα κάνουμε!

Για να νοιώθει δε ένα παιδί ότι πραγματικά νοιαζόμαστε για το ίδιο ατομικά και με αληθινό και γνήσιο ενδιαφέρον είναι αναγκαίο οι όποιες συμβουλές η παραινέσεις να είναι συγκεκριμένες βασισμένες σε αυτά τα οποία ξέρουμε ότι το παιδί μπορεί να κάνει βάσει της ηλικίας του και της προσωπικότητας του και να το επικοινωνούμε άμεσα , εύστοχα και κατανοητά. Παίζει σπουδαίο ρόλο ο τόνος της φωνής μας να έχει σιγουριά και να διέπεται από θετικά συναισθήματα. Οταν ζητάμε από το παιδί κάτι και την ίδια στιγμή όλοι οι επικοινωνιακοί μας κώδικες του ομολογούν ότι καταβάθος το θεωρούμε ανίκανο να βελτιωθεί τότε υποσκάπτουμε τη σχέση μας με αυτό, τις αλυσίδες της επικοινωνίας μας και δημιουργούμε ένα σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα.

Αυτό βεβαίως απαιτεί καθημερινή άσκηση από εμάς ως ενήλικες και το παιχνίδι θα χαθεί πιθανόν πολλές φορές ώσπου να βρεθεί η χρυσή τομή . Ομως δεν πρέπει να παραιτούμαστε και να καταφεύγουμε σε σπασμωδικές αντιδράσεις που ανακουφίζουν προσωρινά τα κουρασμένα νεύρα μας αλλά δεν προάγουν της εξέλιξη και ψυχοπνευματική ωρίμανση του παιδιού.

Ορίζω ως ιδανικό η σε καλό δρόμο δάσκαλο η γονιό , τον ενήλικα εκείνον ο οποίος σέβεται την προσωπικότητα του παιδιού , τούς προσωπικούς του χρόνους μάθησης, ωρίμανσης και αλληλεπίδρασης του.

Η κατάκτηση της γνώσης είτε πρόκειται για την ‘τάξη’ (που θα προτιμούσα να ονομάζεται εργαστήριο πειραματικής ανάδειξης έμφυτων δεξιοτήτων !) είτε πρόκειται για την ίδια τη ζωή θα ήταν καλύτερο να βασίζεται στην περιέργεια, την ανακάλυψη και την ευχαρίστηση. Τέρψη και ηδονή κατά τους Αριστοτελικούς όρους.

Αλίμονο αν είναι το ψυχαναγκαστικό αποτέλεσμα ενός απροσδιόριστου φόβου τιμωρίας και απόρριψης.

Η συνέπεια μιας άδικης και στείρας κριτικής πού βασίζεται στην ανεκπλήρωτη ματαιοδοξία μας η τα αποσιωποιημένα και ματαιωμένα όνειρά μας . Τα παιδιά είναι αυθύπαρκτες ιδιοφυείς οντότητες, με άπειρες δυνατότητες αρκεί να βρεθούν δίπλα σε γονείς και δασκάλους που να είναι ειλικρινείς καθοδηγητές, ευαίσθητοι παρατηρητές των αναγκών τους και άνθρωποι με ενεργά και υγιή συναισθηματικά στηρίγματα.

Βιωματική διδασκαλία: Είναι η διαδικασία εκείνη στην οποία συμμετέχουν πρωταρχικά οι αισθήσεις, που είναι και τα πρώτα κανάλια επικοινωνίας μας με τον κόσμο. Βασίζεται σε βιωμένες εμπειρίες ανακάλυψης, στη συμμετοχή του νού, της ψυχής και των συναισθημάτων τα οποία μέσα από μια διαδικασία σχεδόν παιγνιώδη εγκαθιστούν ασυνείδητα τη γνώση στα πιό σταθερά κέντρα αποθήκευσης πληροφοριών του ανθρώπου. Ποιός θυμάται πώς έμαθε τις πρώτες του λέξει; Πρόκειται για μια ικανότητα που αναπτύσεται λόγω της ανάγκης του ανθρώπου να επικοινωνήσει για να ζητήσει αργότερα αυτά που έχει ανάγκη - μηχανισμός επιβίωσης.

Δείτε πόσο γρήγορα μαθαίνουν οι αλλοδαποί ανά τον κόσμο τις γλώσσες των χωρών στις οποίες αναζητούν μια καλύτερη τύχη!

Οσον αφορά τώρα την εκμάθηση μιάς Ξένης Γλώσσας, επειδή δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε όταν πρόκειται για μικρά παιδιά πλασματικές συνθήκες επιβίωσης, τουλάχιστον οφείλουμε να σεβόμαστε εκείνον τον πρωτόγονο μηχανισμό της κριτικής ικανότητας του εγκεφάλου, να αποκωδικοποιεί και να καταγράφει μέσω μιάς εικόνας η μιάς κίνησης ένα ερέθισμα.

Αν δείξω σε ένα παιδί την εικόνα ενός τραπεζιού το μόνο που χρειάζεται να του πώ είναι την αντίστοιχη λέξη: table. Αν μπώ στη διαδικασία και να το μεταφράσω στην Ελληνική σημαίνει ότι επιβαρρύνω τον εγκέφαλο με μια περριτή λειτουργία η οποία μπλοκάρει την άμεση αυθόρμητη εγκατάσταση.

Αυτό θα έχει ως συνέπεια στην πραγματική ζωή να υπάρχει μια άχρηστη καθυστέρηση κάθε φορά που θα θέλει το παιδί να επικοινωνήσει κάτι αφού θα έχει μάθει να μεταφράζει και μετά να επικοινωνεί!

Πόσοι γονείς μαθητών εξομολογούνται με λύπη ότι ενώ έχουν πάρει πτυχεία όπως το FCE ή ακόμα και το Proficiency δεν μπορούν να μιλήσουν ανέμελα και αποτελεσματικά τη γλώσσα!

ΤΑΞΗ→ μια μαγική ομάδα αλληλεπίδρασης.

Εχουμε ανάγκη τους άλλους σε όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε.

Εχουμε ανάγκη να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, να γνωρίσουμε συνομηλίκους μας, να επικοινωνήσουμε, να ανταλλάξουμε ανησυχίες, να μοιραστούμε τα όνειρα μας, να πορευτούμε με σημεία αναφοράς πέρα από την οικογένεια μας.

Η προέκταση της φυσικής μας οικογένειας είναι οι φίλοι μας και ο χώρος της τάξης μπορεί να αποτελέσει , με το δίχτυ προστασίας που δημιουργεί ένας ευαίσθητος εμψυχωτής- δάσκαλος, χώρο ανακάλυψης της γνώσης και του εαυτού.

Καλές και ευτυχισμένες ανακαλύψεις!!!

Ιζαμπέλλα Λιανέρη