Δημοσιεύτηκε
Τα σχολεία ξεκινούν και πάλι, τουλάχιστον για τους εκπαιδευτικούς η εβδομάδα είναι εργάσιμη. Να πω την αλήθεια προτιμούσα το καλοκαίρι, αλλά τέλος πάντων θα ανασκουμπωθώ και θα δουλέψω, μια ψυχή που είναι να βγει…
Με αφορμή την νέα σχολική χρονιά θυμήθηκα τα φελλόδεντρα. Θα μου πείτε πού κολλάνε τα φελλόδεντρα με τα σχολεία; Εξηγούμαι:
Όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί και βγάζουμε τον «φελλό» στην πραγματικότητα τις πιο πολλές φορές βγάζουμε απλώς ένα πλαστικό πώμα. Ο πραγματικός φελλός παράγεται από τον φλοιό του φελλόδεντρου και έχει ένα αρκετά μεγάλο κόστος για να κλείνει κρασιά μικρού κόστους σαν αυτά που πίνουμε στις παρέες μας. Οι καλλιέργειες φελλόδεντρου βρίσκονται στην Πορτογαλλία (κυρίως) αλλά και στην Ισπανία και την Ιταλία. Στην Ελλάδα υπάρχει (όσο ξέρω) μόνο ένα στην Ικαρία το οποίο είχα δει προ αμνημονεύτων ετών.
Πριν από πολλά χρόνια λοιπόν διάβασα ένα ειδησάριο στον Τύπο (αυτόν με το χαρτί, δεν ξέρω αν θυμάστε) που για κάποιο λόγο μού εντυπώθηκε. Ένας ευκατάστατος γαιοκτήμονας στην Ισπανία, παραγωγός φελλού, φύτεψε χιλιάδες νέα δενδρύλλια σε μια μεγάλη έκταση. Το ενδιαφέρον ήταν ότι ο κύριος αυτός ήταν ήδη αρκετά γέρος. Ένα φελλόδεντρο για να βγάλει την πρώτη παραγωγή χρειάζεται 25 χρόνια, ενώ μετά τα 40 (!) χρόνια δίνει φελλό που αποφέρει κέρδος. Ο άνθρωπος αυτός δηλαδή προέβη σε μιαν κίνηση - επένδυση με τη βεβαιότητα ότι δε θα δει τον κόπο του, δε θα γεμίσει (κι άλλο) το δικό του πορτοφόλι. Ίσως το έκανε για τα παιδιά του, ίσως και για να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στον μάταιο τούτο κόσμο.
Αυτό που κάνουν οι δάσκαλοι στο σχολείο πολλές φορές έχει την ματαιότητα του ανθρώπου που σε μεγάλη ηλικία φυτεύει φελλόδεντρα. Δουλεύει χωρίς να γνωρίζει αν κάποια στιγμή θα δει τον κόπο του. Θα διδάξουμε την πρόσθεση χωρίς να γνωρίζουμε αν κάποιος από τους μαθητές μας θα γίνει μαθηματικός. Θα κάνουμε γυμναστική χωρίς να ξέρουμε αν κάποιος θα γίνει ολυμπιονίκης. Θα κάνουμε παραγωγή γραπτού λόγου και δεν θα μάθουμε αν κάποιος θα γίνει συγγραφέας. Θα διδάξουμε εικαστικά χωρίς να ξέρουμε ποιοι και ποιες θα διακριθούν στις καλές τέχνες.
Όλοι και όλες όμως οι μαθητές και οι μαθήτριες θα βγάλουν με κάποιο τρόπο τον δικό τους «φελλό». Αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας θα είναι καλής ποιότητας και θα προστατεύσει ένα καλό μπουκάλι κρασί. Αν όχι, θα είναι μόνο ένας πλαστικός «φελλός» που απλώς θα επιπλέει.
Όλοι βέβαια ξέρουμε ότι δεν εξαρτώνται όλα από τους εκπαιδευτικούς. Οικογένεια, πολιτεία και κοινωνικές συνθήκες επηρεάζουν, είναι γνωστά αυτά. Οι δάσκαλοι όμως (κάθε ειδικότητας) θα δουλέψουν λες και τα πάντα εξαρτώνται μόνο από αυτούς, σαν να ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι. Αλλιώς δεν γίνεται.
Οι καλύτεροι μαθητές μας, όταν κάνουν διδακτορική έρευνα το πιθανότερο είναι ότι δε θα θυμούνται την «να δεις πώς την έλεγαν» δασκάλα που τους έβαλε το μολύβι το χέρι. Πολλοί από μας θα είμαστε στη σύνταξη, άλλοι θα έχουμε άνοια και δεν θα θυμόμαστε το όνομά μας, άλλοι θα είμαστε ακόμη μακρύτερα.
Καλούμαστε όμως να φυτέψουμε τα νέα φυντάνια και να τα περιποιηθούμε. Σίγουρα θα μας σπάσουνε τα νεύρα και θα τους τα σπάσουμε κι εμείς. Θα απογοητευτούμε με αυτούς που «δεν στροφάρουν», θα αγανακτήσουμε με τους φασαριόζους. Με λίγα λόγια μάς περιμένει πολλή ματαίωση. Θα βοηθήσει όμως να σκεφτόμαστε πως πολλά χρόνια αργότερα τα δέντρα αυτά θα αποφέρουν φύλλωμα, καρπούς, φλοιούς και άλλα ωραία πράγματα. Αρκεί να έχουν ρίζες.
Αναρτήθηκε από:
