Οταν ο Bυζαντινός αυτοκράτορας Θεόφιλος αποφάσισε να επιλέξει σύζυγο κοντοστάθηκε στην Κασσιανή, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της. Θέλοντας ωστόσο να την προκαλέσει της είπε «εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα», εννοώντας την Εύα και το προπατορικό αμάρτημα. Εκείνη χωρίς δισταγμό του ανταπάντησε «εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω».

Αν το θρυλούμενο επεισόδιο συνέβαινε σήμερα, θα βρίσκονταν αρκετοί Σφακιανάκηδες που θα σχολίαζαν: «Με τι θράσος αντιμίλησε σε κοτζάμ αυτοκράτορα; Καλά έκανε που δεν την παντρεύτηκε». Σ’ αυτήν τη σκοταδιστική αντίληψη που βλέπει τη γυναίκα ως αξεσουάρ της αντρικής συντροφιάς ή σαν μια αμνάδα των ατμών πάνω από τις κατσαρόλες της εδράζονται οι δολοφονίες γυναικών, για τις οποίες η Ελλάδα έχει τη θλιβερή πρωτιά για το πρώτο τρίμηνο του 2024. Αν για κάτι όμως σόκαρε η περίπτωση της αδικοχαμένης Κυριακής την κοινή γνώμη και έγινε είδηση και στο εξωτερικό, αυτό είναι το αίσθημα του ανυπεράσπιστου πολίτη. «Το περιπολικό δεν είναι ταξί» αποτελεί την κυνική ομολογία πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με το αίμα να βάφει κόκκινο τον τοίχο του αστυνομικού τμήματος στους Αγίους Αναργύρους, χάνει εν τοις πράγμασι και το τελευταίο της οχυρό, την ασφάλεια των πολιτών.

Χαράς ευαγγέλια για τα ΜΜΕ και τον τρόπο που κάλυψαν το έγκλημα. Περιείχε όλα τα στοιχεία που διεγείρουν τον συναισθηματισμό του κοινού, αλλά καμιά σοβαρή πλευρά του θέματος. Πουθενά δεν αναφέρθηκε πόσοι ξενώνες υπάρχουν για τις κακοποιημένες γυναίκες ώστε να προλαμβάνεται το κακό αντί να θρηνούμε θύματα. Πουθενά δεν δημοσιοποιήθηκε κάποια στατιστική έρευνα για την ηλικία των δραστών, που όλο και μειώνεται, πράγμα άκρως ανησυχητικό. Κανένα πάνελ με νομικούς που θα συζητούσαν για την αναγκαιότητα του όρου γυναικοκτονία. Αντ’ αυτού ακούμε συχνά πυκνά ότι πρόκειται για νεολογισμό, για μια ανόητη μόδα φεμινιστικής υστερίας.

Ενδεικτικά σταχυολογούμε ότι ο όρος «féminicide» χρησιμοποιείται στον γαλλικό Τύπο ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1820 και επεκτείνεται στη συνέχεια για να συμπεριλάβει ερωτικούς συντρόφους, πατεράδες κι αδερφούς, προαγωγούς, στρατιώτες και βιαστές. Απαντάται επίσης σε αγγλική μελέτη του 1801 και περιγράφεται αναλυτικά σε νομικό λεξικό της Οξφόρδης από το 1848.

Η ΝΔ βέβαια αρνείται πεισματικά να θεσμοθετήσει τον όρο φοβούμενη μη χάσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους της που δεν μπορούν ούτε να τον ακούσουν, γιατί αποτυπώνει ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο στο οποίο ασυνείδητα καθρεφτίζονται, ξηλώνοντας τις εμπριμέ εξιδανικεύσεις της πατριαρχίας. Δεν αρκούν επομένως οι δακρύβρεχτες αναρτήσεις του πρωθυπουργού και οι εξαγγελίες του Χρυσοχοΐδη για κυρώσεις. Τι να την κάνεις την ψηφιοποίηση του κράτους για την οποία κοκορεύονται όταν ένας αστυνομικός βαριέται να ψάξει στη βάση δεδομένων για να δει το ιστορικό των δολοφόνων;

Μέγα λάθος επίσης η εξατομίκευση, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τη ζωή του ζευγαριού και τη σκηνοθετημένη δραματοποίηση του φονικού. Κανένας απ’ αυτούς δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους ψευτοπαλικαράδες, που περίκλειστοι μέσα στον χώρο της αυταρέσκειας και της κυριαρχικής συμπεριφοράς «απειλούνται» από ένα χωρισμό και αποζητούν μόνο ό,τι εμπλουτίζει διαστροφικά το εγώ τους.

Αν η γυναικεία μήτρα κυοφορεί τη ζωή, στην πατριαρχική κοινωνία δυστυχώς εξακολουθεί να επωάζεται η ευαγγελική ρήση: «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».

Πρώτη δημοσίευση: documentonews.gr

Χρύσα Κακατσάκη