Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, φυσική κληρονομιά

Η λίμνη Βαϊκάλη βρίσκεται στη νότιο ανατολική Σιβηρία, έχοντας βάθος 1680 μέτρα  είναι η βαθύτερη λίμνη στον κόσμο και έχει το μεγαλύτερο όγκο γλυκού νερού.

Στην περιοχή γύρω από τη λίμνη ζουν εκτός από τους  Ρώσους και άλλες  εθνοτικές ομάδες: Εβένκοι, Μπουριάκοι και Κουρικάνοι. Οι αυτόχθονες αυτοί λαοί έχουν τις δικές τους συνήθειες και δοξασίες, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση γιατί πιστεύουν ότι είναι ζωντανή και κατοικείται από πνεύματα. Λατρεύουν τη Βαϊκάλη σαν θεότητα και της αποδίδουν μαγικές ιδιότητες. Αλλά και οι Ρώσοι, οι οποίοι έφτασαν στη Σιβηρία τον 17 ο αιώνα εκστασιάζονται μπροστά στην απεραντοσύνη και τη μυστηριώδη, βαθιά εσωτερική ζωή της λίμνης.

"Ακόμα κι εμείς που ζούμε κοντά στη Βαϊκάλη δεν μπορούμε να παινευτούμε ότι τη γνωρίζουμε καλά, γιατί είναι αδύνατον να τη μάθει και τη κατανοήσει κάνεις μέχρι τέλους· αυτή είναι η φύση της Βαϊκάλης. Όμως παρόλα αυτά, ακόμα κι αν μείνεις στη Βαϊκάλη έστω και για λίγο, κι αν δεν μπορέσεις να την κατανοήσεις θα  μπορέσεις σίγουρα να την αισθανθείς. (...) Το ιδιαίτερο, ζωογόνο πνεύμα της Βαϊκάλης σε αναγκάζει να πιστεύεις στους παλιούς θρύλους (...) Η Βαϊκάλη θα έπρεπε με το μεγαλείο της και με το μέγεθός της να συνθλίβει τον άνθρωπο καθώς στη λίμνη όλα είναι τεράστια, πλατιά, μυστηριώδη και αποπνέουν ελευθερία. Αντί αυτού όμως η θέα της λίμνης ανυψώνει τον άνθρωπο. Ένα σπάνιο αίσθημα  ζωογόνου έξαρσης σε καταλαμβάνει και είναι λες και σε αγγίζει η μυστική σφραγίδα της αιωνιότητας και της τελειότητας, λες και σε περιλούζει η πνοή μιας παντοδύναμης παρουσίας και μέσα σου εισχωρεί  μια σταγόνα από ένα αληθινό, μαγικό μυστικό."

(Βαλεντίν Ρασπούτιν  "Βαϊκάλη") 

 Η Βαϊκάλη δέχεται τα νερά 336 ποταμών και  μόνο ένας ποταμός εκρέει από αυτήν, ο ποταμός Ανκαρά. Ο θρύλος λέει ότι η όμορφη Ανκαρά ήταν κόρη της λίμνης, ερωτεύτηκε τον ωραίο Γενισέι, ένα μεγάλο ποταμό της Σιβηρίας και έφυγε μακριά από το πατέρα της για να ενωθεί μαζί του. Τα δάκρυα του πατέρα που έχασε την κόρη του δημιούργησαν τη λίμνη. Η Βαϊκάλη αιώνες τώρα είναι δεμένη με θρύλους και όσοι κατοικούν στις παραλίμνιες περιοχές αναφέρονται σε αυτή με δέος σαν να είναι ζωντανό ον. Την ονομάζουν θάλασσα, πιστεύοντας ότι θα πικραθεί αν την πουν λίμνη.

Το γλυκό, πεντακάθαρο και διάφανο νερό της μιλά στους ανθρώπους και η μοναδική ομορφιά της τους αγκαλιάζει. Η Βαϊκάλη είναι το πρόσωπο και η ψυχή της παντοδύναμης φύσης που ενώνει το νερό, τον άνεμο, τα βράχια, τα πετρώματα και τα δέντρα που την περιβάλλουν δημιουργώντας τη γλώσσα της αρμονίας.

Ελένη Τσολιά