Άκουγα για τον Πόλεμο των 6 Ημερών και γνωρίζοντας για Εκατονταετή, Τριακονταετή, Πελοποννησιακό, Μηδικούς, Παγκόσμιους και άλλους πολύχρονους πολέμους, που άφηναν πίσω τους συντρίμμια, νικητές και μη, άπαντες ηττημένοι, αυτός μου φαινόταν σαν ψέμα. Δεν υπάρχει περίπτωση, έλεγα, σε 6 ημέρες να καταφέρεις τέτοια νίκη επί του συνασπισμού των αντιπάλων και μάλιστα τόσο θριαμβευτικά, με έπαθλο το Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν! Μια μέρα ακόμη να τους άφηναν θα έφταναν μέχρι την Άγκυρα. (Άκυρον αυτό το τελευταίο, είναι από άλλο πόλεμο). Ο Μωσαϊκός Νόμος το λέει ξεκάθαρα: “εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου” και οι Ισραηλινοί τον σεβάστηκαν, αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.

Οι εποχές άλλαξαν, όμως. Η εξελιγμένη τεχνολογία έχει καταφέρει να κατασκευάσει πολέμους που διαρκούν στην πλήρη φάση τους το πολύ έξι λεπτά. Από έναν τέτοιο πόλεμο έχουμε ρεπορτάζ, όπως τον παρακολούθησα ως πολεμικός ανταποκριτής, κρυμμένη πίσω από σακιά με άμμο και οπλισμένη με μια ταπεινή κάμερα, από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, που έχει πανοραμική θέα και οπτική επαφή με 5-6 ενορίες της μεγάλης μας πόλης, γι αυτό και λέγεται Πόλεμος των Ενοριών.

Βεβαίως, τα “τύμπανα” του πολέμου ήχησαν μέρες πριν σποραδικά, κυρίως στα σπίτια, με δυναμιτάκια που τα παιδάκια της κάθε οικογένειας έριχναν σε φωταγωγούς για να ακουστεί δυνατότερος ο κρότος. Το Σάββατο το βράδυ φόρεσαν όλοι τα καλά τους, λαμπερές στολές εκστρατείας και πήγαν στην εκκλησία στις 11:57 ακριβώς.

Οι ενορίες προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον δυναμικότερο (και δυναμιτικότερο, θα έλεγα) εαυτό τους για να επικρατήσουν των αντιπάλων, χωρίς να φείδονται χρημάτων, αυτού του δυσεύρετου στις μέρες μας είδους. Κερδισμένες βγήκαν πάλι μόνον οι βιομηχανίες όπλων και πυρομαχικών, νομίμων και μη, που έπεφταν άφθονα και σκόρπιζαν τον τρόμο στα αντίπαλα στρατόπεδα τα οποία, όταν έβλεπαν να χάνουν έδαφος, προσπαθούσαν να το ξανακερδίσουν με μάχες στήθος με στήθος. Ήξεραν όλοι τους καλά ότι θα επικρατήσει όποιος, βάσει στρατηγικού σχεδιασμού, έκανε μεγαλύτερη επίδειξη δυνάμεων και είχε τα περισσότερα θύματα, από καμμένα μαλλιά και ρούχα μέχρι ακρωτηριασμούς και ίσως, αν ήταν τυχεροί, να είχαν και έναν έστω νεκρό, εν ονόματι της αγάπης του Κυρίου.

Τον τρόμο σκόρπιζαν όχι μόνον στους πολεμικούς ανταποκριτές αλλά και στα σκυλιά της περιοχής, που συνέβαλαν με τα ουρλιαχτά τους στο κλίμα κατάνυξης, ενώ οι γάτες έτρεχαν προς διάφορες κατευθύνσεις με μοναδικό σκοπό να γλιτώσουν τη μία, τουλάχιστον, από τις επτά ζωές τους, αν όχι και τις επτά.

Ενώ ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη, αεροπλάνα, που δεν παίρνω όρκο ότι ήταν πολεμικά, προσπαθούσαν να απογειωθούν από το κοντινό αεροδρόμιο, γεμάτα Έλληνες και ξένους υπηκόους, που εγκατέλειπαν άρον - άρον τη χώρα. Ήταν οι πιο τυχεροί, ειδικά όσοι είχαν παράθυρο και έβλεπαν τις λάμψεις του πολέμου από ψηλά.

Πολύ γρήγορα, όμως, άρχισαν να αραιώνουν οι πολεμικές επιχειρήσεις, η μαγειρίτσα δεν έπρεπε να κρυώσει, οι μαχητές άρχισαν να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους παρά τις παραινέσεις των ιερέων να μην λιποτακτήσουν, γιατί θα τους μαλώσει η μαμά τους αν αργήσουν στο τραπέζι. Η ώρα ήταν 12:03 όταν έπεσε η αυλαία του πολέμου των 6 λεπτών.

Το χειρότερο είναι ότι ο πόλεμος, στην αγριότερη μορφή του, συνεχίστηκε την επόμενη μέρα, κυρίως στα χωριά. Τα πιο ισχυρά όπλα διαφόρων διαμετρημάτων, βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι έφτασαν στα χέρια γλεντιστών της Ανάστασης που, αφού ήπιαν τα κρασάκια τους για να πάρουν δυνάμεις, πυροβολούσαν με κατάνυξη προς τον ουρανό, εκεί ακριβώς όπου κατοικεί η θεία οικογένεια. Ήθελαν να τσεκάρουν αν όντως είναι άτρωτη; Ουδείς γνωρίζει το σκεπτικό τους.

Η πράξη αυτή είναι εκτός νόμου, οπότε η αστυνομία καραδοκούσε γύρω για να συλλάβει τον δράστη που θα έδινε ένα, τουλάχιστον, θύμα από την παρέα τους ή από παρέες αθώων ανθρώπων, που στην προσπάθειά τους να σωθούν δεν σούβλισαν, αλλά μάζεψαν τα παιδιά τους από τις αυλές και κλείστηκαν στα σπίτια που λειτούργησαν σαν κατοχικά καταφύγια κι έφαγαν κρέας βραστό και υγιεινές σαλάτες. Μαζί με την αστυνομία όλοι εμείς περιμέναμε το θύμα και τότε όλοι θα πέφταμε από τα σύννεφα, εκείνα που οι πιστοί πυροβολούσαν, θα λυπόμασταν και θα λέγαμε πόσο καλό παιδί ήταν το θύμα και πόσο καλύτερο παιδί ο δράστης.

Έτερον ουδέν, τροφή για σκέψη όσα είπαμε.

Χρόνια πολλά και του χρόνου καλύτερα.

Καρβουνάκη Γεωργία