Δημοσιεύτηκε
Προ-τελευταίο σημείωμα του παραληρηματικού αφιερώματός μου ο πολυμίσητος ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε. Έχασε τελείως. Μερικές φορές απλώς χάνεις. Χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Την ήπιαμε. Την ήπια κι εγώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σπάνια περίπτωση στην ελληνική πολιτική ζωή. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση που η ήττα ενός κόμματος έδωσε τόση χαρά και ικανοποίηση σε όλα τα άλλα. Επίσης είναι σπάνια η περίπτωση που ένα κόμμα κρίνεται από το κυβερνητικό του έργο, ενώ βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Αν ένας αδαής τουρίστας μπορούσε να καταλάβει τι λένε οι Έλληνες και τι γράφουν, θα κατέληγε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι μόλις τελείωσε μια μαύρη τετραετία Τσίπρα. Δεν υπάρχει μισή αμφιβολία ότι φταίμε. Δεν μπορεί να πέφτεις τόσο πολύ και να σου φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίξαμε και το πληρώσαμε.
Ως συνεπές κομματόσκυλο θα μπορούσα να παραθέσω έναν μακρύ κατάλογο από το θετικό έργο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα και στα κατώτερα στρώματα. Δε θα είχε νόημα όμως. Θα ταλαιπωρούσα τα δάχτυλά μου να πληκτρολογώ και κανένας δε θα το διάβαζε. Οι Συριζαίοι τα ξέρουν και τα βαριούνται. Οι ύαινες της «ομάδας αλήθειας» και τα τρολάκια της ΝΔ θα έπεφταν πάνω στον κατάλογο για να αποδομήσουν κάθε σημείο στίξης. Οι πιο αριστεροί από μένα φίλοι μου θα εντόπιζαν γρήγορα ποια έργα λείπουν από τον κατάλογο, ποια έμειναν μισά κ.τ.λ. Τίποτε δεν πιάνει, ό,τι και να πεις. «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».
Κανείς δεν έχει όρεξη να υπερασπιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ δεν τον υπερασπίστηκαν ακόμη και όταν ο Μητσοτάκης και τα ΜΜΕ ξεστόμιζαν χοντροκομμένα ψέματα: «Ο Τσίπρας είναι σπιτωμένος σε βίλα στο Σούνιο», «ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε 20(!) μειώσεις στις συντάξεις», «τα μνημόνια τα έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ» κ.ά. Κανείς ΚΚΕ, κανείς Πασόκος, κανείς κεντρώος ή επαναστάτης δεν βγήκε να πει «ε, κύριε πρωθυπουργέ, μήπως τα παραλές;». Αντίθετα κάθε κουβέντα, κάθε μικρή αστοχία, μεγιστοποιούνταν και διαστρεβλώνονταν. Δε θυμάμαι άλλη περίπτωση κόμματος να στήνεται στον τοίχο για το πρόγραμμα ενός άλλου κόμματος. Ο μέσος πολίτης πίστευε ότι το πρόγραμμα «Δήμητρα» ήταν πρόγραμμα του Τσίπρα. Να προσθέσω ότι κάπου πήρε το μάτι μου την (γυμνή) Τσαπανίδου να προσφέρει ένα μήλο στον (γυμνό) Τσίπρα. Ανάμεσά τους ήταν ο καταραμένος όφις. Ήταν ένα (προπατορικό) αμάρτημα για το οποίο αδίκως κατηγορήθηκαν ο Αδάμ και η Εύα.
Θα σημειώσω μόνο τούτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται για πολλά πράγματα που συχνά είναι αντιφατικά μεταξύ τους.
• Κατηγορήθηκε ταυτόχρονα ότι κατασπατάλησε χρήμα (η διαπραγμάτευση δήθεν κόστισε 100(!) δις) και ταυτόχρονα ότι αποταμίευσε χρήμα, ενώ δεν έπρεπε (ο κουμπαράς των 37 δις).
• Κατηγορήθηκε ότι είναι κόμμα αρχηγικό και ταυτόχρονα ότι είναι σκορποχώρι συνιστωσών.
• Κατηγορήθηκε ότι έφερε τους πρόσφυγες και ταυτόχρονα ότι τους ταλαιπώρησε.
• Κατηγορήθηκε ότι εξόντωσε τους μισθωτούς και ταυτόχρονα ότι χαϊδεύει τους δημόσιους υπάλληλους.
• Κατηγορείται ότι είναι κρατιστής και ταυτόχρονα ότι ξεπούλησε τα πάντα στους ιδιώτες.
• Κατηγορήθηκε ότι θα μας πετούσε έξω από την Ευρώπη και ταυτόχρονα ότι μας έδεσε στο άρμα της.
• Κατηγορήθηκε ότι θα γκρεμίσει τον φράχτη και θα αφήσει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι και (την ίδια μέρα) ότι δε θα τον γκρεμίσει…
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Το ’85 με τον Γκορμπατσώφ ήταν όλοι κρεμλινολόγοι που ανέλυαν με εμβρίθεια τα συν και τα κατά. Το ’90 έγιναν όλοι εθνολόγοι και εξηγούσαν τα πάντα για την Μακεδονία. Το 2010 όλοι ήταν οικονομονολόγοι. Τώρα λοιπόν όλοι είναι ΣΥΡΙΖΟλόγοι. Τα πληκτρολόγια αναστενάζουν, μαζί και το δικό μου. Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω κι εγώ την εκδοχή μου για το τι φταίει. Και αυτός ο κατάλογος θα ήταν μακρύς. Δε θα το κάνω τώρα. Όχι για να κρύψω τα σκουπίδια κάτω από το χαλί (άλλωστε το χαλάκι μίκρυνε), αλλά για δύο λόγους:
Πρώτον, αυτή συζήτηση οφείλει να γίνει συντεταγμένα σε συνέδριο. Όχι εν θερμώ, όχι στο facebook, όχι υπό το βάρος της θλίψης.
Δεύτερον, είμαστε ήδη σε προεκλογική εκστρατεία και είναι χαζομάρα να συζητάς εσωτερικά θέματα. Διορθώνεις ό,τι μπορείς μόνο σε επίπεδο τακτικό και επικοινωνιακό. Δεν προλαβαίνεις κάτι άλλο.
Θα πω μόνο τούτο για να μην αποφύγω την ερώτηση: για τον παραπάνω κατάλογο των αντιφατικών ψόγων δεν φταίνε μόνο οι εχθροί μας που θέλουν το κακό μας. Φταίμε κι εμείς που είμαστε αντιφατικοί. Που σε πολλά θέματα προσπαθήσαμε για λόγους πολιτικούς ή στενά εκλογίστικους να πατήσουμε σε δύο βάρκες. Να πλησιάσουμε κάποια ακροατήρια, χωρίς να χάσουμε άλλα. Με απλά λόγια το πρόβλημα είναι δομικό, είναι πρόβλημα φυσιογνωμίας. Πρέπει να αποφασίσουμε. Ελάχιστοι σύντροφοι έχουν το πολιτικό φορτίο να ξεχωρίσουν τον τακτικισμό ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος από την ώριμη σύνθεση σε μια πλουραλιστική συλλογικότητα.
Η συζήτηση για την τακτική και την επικοινωνία («τι την θέλαμε την απλή αναλογική», «έπρεπε να βαράμε το ΚΚΕ», «τι σύνθημα ήταν αυτό με τα συμβόλαια;») είναι δευτερεύουσα.
Η συζήτηση για την λαθολογία («μας έκαψε ο Γεωργούλης», «τι το ήθελε αυτό ο Κατρούγκαλος», «δεν το είπε καλά η Φωτίου») είναι τριτεύουσα.
Το πρωτεύων είναι το ζήτημα της ταυτότητας. Μας έλειψε η πυξίδα της ιδεολογίας.
Τώρα λοιπόν τι θα κάνουμε; Το κονιάκ τελειώνει, οι πολλοί (πικροί) καφέδες πειράζουν στο στομάχι. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς θα συνεχίσουμε τα μοιρολόγια; Ας θυμηθούμε λίγα απλά πράγματα:
Στις 25 Ιούνη υπάρχουν εκλογές. Το τραπέζι δεν στρώνεται από την αρχή, γιατί ο Μητσοτάκης κάνει την «μάνα». Ωστόσο υπάρχει παιχνίδι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πάλι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Έχει ποσοστά σχεδόν διπλάσια από το ΠΑΣΟΚ και τριπλάσια από το ΚΚΕ. Απλή αριθμητική.
Η ΝΔ απειλεί να τα σαρώσει όλα. Το θέμα δεν είναι τεχνικό, δηλαδή αν πάρει αυτοδυναμία ή 180 βουλευτές. Αν χρειαστεί να αναθεωρήσει το σύνταγμα θα βρει πρόθυμους. Ήδη η Μιλένα από το ΠΑΣΟΚ δήλωσε παρούσα. Το κρίσιμο είναι αν θα υπάρξει αντιπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ηττημένος, συμβιβασμένος, τσακισμένος. Όμως για δέκα λόγους ο Μητσοτάκης φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έχει πει χιλιάδες φορές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εχθρός του.
Ας τον στεναχωρήσουμε λοιπόν. Ας ενισχύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά ο χρόνος είναι δικός μας.
Σημ: Στη φωτό η κονκάρδα που είχα στις εκλογές. Έχω ξοδέψει χιλιάδες ώρες σε περιοδείες, αφισοκολλήσεις και χαμαλοδουλειές. Δεν μετανιώνω για καμία. Μετανιώνω για χιλιάδες ώρες που έφαγα σε άγονες συζητήσεις.
Και ένα τραγούδι από μια εποχή που πιστεύαμε, ότι ο κόσμος θα ήταν δικός μας. Όμως τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα..
Αναρτήθηκε από:
