Κατά καιρούς χρειάζεται να δηλώνω την επαγγελματική μου ιδιότητα σε επίσημες ή ημιεπίσημες περιστάσεις, π.χ. για να συμπληρωθεί μια αίτηση, να συνυπογράψω ένα ψήφισμα ή να τυπωθεί κάποια πρόσκληση. Αρκετές φορές ακολουθεί (στο περίπου) ο παρακάτω διάλογος:

- Τι ιδιότητα να γράψω;

- Δάσκαλος.

- Εκπαιδευτικός;

- Όχι, δάσκαλος.

- Ίσως «Παιδαγωγός Ειδικής Αγωγής»;

- Όχι, απλώς «δάσκαλος».

- Έχεις τελειώσει και Ιστορικό. Να γράψουμε «Φιλόλογος»; …κ.τ.λ.

Δυστυχώς σήμερα κανένας δε δηλώνει απλώς «δάσκαλος». Θεωρείται κάτι λίγο, φτωχό. Κάποιοι το συνεκφέρουν με απαξιωτικά υποκοριστικά πχ «δασκαλάκος», «δασκαλίτσα» κ.ά.

Παλιότερα ο δάσκαλος ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο. Ήταν το κέντρο της προσοχής στο καφενείο και περιζήτητος ανάδοχος για τα παιδιά. Έσκυβε το κεφάλι μόνο στον βλοσυρό επιθεωρητή που έστελνε το γκουβέρνο.

Σήμερα έχουν έχουν περάσει δεκαετίες συστηματικής απαξίωσης για τον αγράμματο δάσκαλο, που κάθεται τα καλοκαίρια, όλο απεργεί κ.τ.λ. Στη σύγχρονη εποχή το να παλεύεις να διδάξεις την προπαίδεια σε ένα παιδί που δεν την ξέρει, είναι μια ξεφτιλοδουλειά, ανάξια να πληρωθεί, λίγη για να σε καταξιώσει.

Οι περισσότεροι για να βρούμε μια θέση στον ήλιο της επιστημονικής καταξίωσης κάνουμε μεταπτυχιακά, παρακολουθούμε σεμινάρια, και συλλέγουμε βεβαιώσεις.

Όλη αυτή η (πολλές φορές εξ’ αποστάσεως) χαρτούρα μας βοηθάει να συλλέξουμε μόρια και να κρατήσουμε τις αποστάσεις μας από το «δασκαλίκι». Κι εμείς οι ίδιοι ντρεπόμαστε να δηλώσουμε μόνο «δάσκαλοι».

Το καπάκι έρχεται να το βάλει μια αλαζονική εξουσία για να επαναφέρει μέσω της «αξιολόγησης» τον επιθεωρητή. Ο δάσκαλος θα σκύψει το κεφάλι. Θα επιβιώσουν (με μισθούς δασκάλων βέβαια) οι «παιδαγωγοί», οι «ψυχολόγοι», οι της «ειδικής αγωγής» οι συλλέκτες βεβαιώσεων και μορίων.

Δεν είναι κακό να εκπαιδευόμαστε διά βίου και να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα. Κατά την προσωπική μου γνώμη είναι αναγκαίο. Αλλά όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Κατά προτίμηση ορθομέτωποι. Για να γίνουμε καλύτεροι δάσκαλοι.