Δημοσιεύτηκε
Υπάρχει ένας πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα. «Το Ψαριανό Μοιρολόι». Γυναίκες και παιδιά, με κατεβασμένα πρόσωπα θρηνούν τον δικό τους άνθρωπο που πνίγηκε στη θάλασσα και λίγο παραπέρα ο πατέρας σκυφτός. Την απουσία του ναυτικού την υποδηλώνουν το κόκκινο φέσι του και το θάνατό του το αναποδογυρισμένο σκαμνί.
Οι ειδικοί κατατάσσουν το έργο στα ηθογραφικά, δηλαδή στη λαϊκή παράδοση και στα ταφικά έθιμα των μικρών κοινωνιών. Νομίζω όμως πως έρχεται από πολύ μακριά και συγκεκριμένα από την αρχαία τραγωδία, όπου σχεδόν ποτέ δεν έδειχναν βία ή φόνους επί σκηνής. Ήξεραν πολύ καλά πως το Κακό υπάρχει και θα υπάρχει, όσο δεν αλλάζει και η φύση του ανθρώπου, όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Η πιστή αναπαράστασή του βοηθούσε έμμεσα και στη μετάδοσή του.
Συνειρμών αποκάλυψη. Ο Μάριος Διονέλλης, ανταποκριτής του ΣΚΑΙ στην Κρήτη, που πήγε στην Αγία Πελαγία για να καλύψει τις καταστροφές της πλημμύρας και τις έρευνες για την αγνοούμενη γυναίκα, δεν έδειξε ούτε το μελανιασμένο πτώμα της όταν την ανεσυραν οι δύτες, ούτε τα δάκρυα του συζύγου της για να κάνει μια «επιτυχία» αποκλειστικού ρεπορτάζ. Έκλεισε μικρόφωνα και κάμερες, πήρε το τηλεοπτικό συνεργείο και έφυγε. Η άλλη Ελλάδα, η άλλη δημοσιογραφία.
Αναρτήθηκε από:
Χρύσα Κακατσάκη
Τα όνειρα είναι πολύ σκληρά για να τ' αντέξεις!!!
