Έβλεπα και άκουγα έναν πολιτικό να μιλάει για ένα υπαρκτό θέμα. Ανέπτυσσε απόψεις, μιλούσε για ενέργειες, απειλούσε αντιπάλους, θύμωνε κ.τ.λ. Τα λόγια του, το ύφος του και οι κινήσεις του είχαν κάτι το θεατρικό.
Μου ήρθε στο νου μου το κατς. Όσοι βλέπουν κατς (δεν είμαι φαν) ξέρουν ότι ένα ποσοστό του θεάματος είναι θέατρο και ένα άλλο ποσοστό είναι σκληρή πάλη. Αν όλα αυτά τα χτυπήματα ήταν αληθινά σε ένα τρίμηνο όλοι αυτοί οι παλαιστές θα ήταν νεκροί. Αν πάλι όλα ήταν θέατρο, όλοι θα γινόμασταν εκ του ασφαλούς παλαιστές. Ποια είναι τα ποσοστά; Κανείς δεν είναι βέβαιος.
Υπάρχουν οι ενθουσιώδεις αφελείς που όλα τα παίρνουν στα σοβαρά. Είναι κυρίως παιδιά, έφηβοι ή φανατικοί οπαδοί κάποιου παλαιστή. Αυτοί στηρίζουν τον Hulk, τον Warrior ή οποιονδήποτε άλλο και είναι βέβαιοι ότι κάθε χτύπημά τους είναι αληθινό και θα συντρίψει τους αντιπάλους.
Υπάρχουν και οι αιώνιοι δύσπιστοι: «Έλα μωρέ, όλα στημένα είναι. Θέατρο σκέτο» κ.τ.λ. Το περίεργο είναι ότι πολλοί από αυτούς εκδηλώνουν τη δυσπιστία τους αφού δουν όλο τον αγώνα. Και μετά θα δουν τον επόμενο.
Η αναλογία με την κεντρική πολιτική σκηνή είναι φανερή. Κάποιοι είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν κάθε λεκτική αποστροφή ή ακροβασία του αγαπημένου τους πολιτικού ανδρός (ή γυναικός). Ακόμη και ακραίες μπαρούφες επιδοκιμάζονται στο καφενείο ή στον καναπέ, αρκεί ο «δικός μας» να «τα χώνει» στους αντιπάλους.
Υπάρχουν και οι αιώνιοι συνομωσιολόγοι: «Εντάξει, όλα είναι προμελετημένα. Όλοι τα ίδια είναι και έχουν συνεννοηθεί…». Και εδώ συνήθως η κριτική γίνεται αφού ο εξυπνάκιας έχει παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση στη βουλή ή αφού έχει ψηφίσει με φανατισμό (αλλά έχει χάσει το κόμμα του).
Νομίζω ότι υπάρχει και εδώ μια μίξη, ένα ποσοστό αληθινής πολιτικής διαπάλης και ένα ποσοστό επικοινωνιακών θεατρινισμών. Πώς θα διακριβώσουμε αυτά τα ποσοστά; Δεν υπάρχει συνταγή. Είμαστε αναγκασμένοι κάθε φορά να στοχαζόμαστε. Να ψάχνουμε, να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε. Είναι δύσκολο αλλά αναγκαίο. Αλλιώς δεν είμαστε πολίτες. Αλλιώς καλύτερα να βλέπουμε κατς.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά της πολιτικής ζωής με το κατς. Στο κατς ακόμη και η σκέψη να μπούμε στο ρινγκ θα είναι καταστροφική για τα πλευρά μας. Στην πολιτική ζωή όμως μπορούμε να μπούμε (νέοι και γέροι) στο ρινγκ. Το πιθανότερο είναι να φάμε περισσότερο ξύλο από όσο θα δώσουμε. Αλλά θα είμαστε ενεργοί πολίτες.
