φωτό: Rebecca Hu

Ο αστυνόμος Νανούρης έφτασε γρήγορα στο παλιό εργοστάσιο. Δεν ήταν μόνο η ικανότητά του στο τιμόνι. Τον βοήθησαν και οι άδειοι δρόμοι, Κυριακή βράδυ. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, έβλεπε μπάλα στην καφετέρια με τον κουμπάρο του και δυο-τρεις φίλους, όλοι συνάδελφοι αστυνομικοί. Δεν είχε βάρδια, αλλά η εμπιστοσύνη του στον αξιωματικό υπηρεσίας ήταν περιορισμένη. Σε ένα ποτοποιείο βρέθηκε νεκρός ο ιδιοκτήτης του, ο Μανόλης Ρετσίνας.

Πλησιάζοντας στη μικρή ποτοποιία κοίταξε ερευνητικά το χώρο. Το εργοστάσιο δε δικαίωνε τον τίτλο του. Σήμερα σίγουρα θα το έλεγε κανείς βιοτεχνία, αλλά όταν ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘60, οτιδήποτε ξέφευγε από την αυστηρά οικογενειακή επιχείρηση, βαφτιζόταν «εργοστάσιο» χωρίς αμφιβολία. Η επιχείρηση γειτόνευε με ένα φανοποιείο, και μια διώροφη κατοικία. Απέναντι  μια ΕΒΓΑ και μια μικρή οικογενειακή πολυκατοικία.

Μόλις έφτασε ενημερώθηκε από τη σήμανση. Οι γείτονες άκουσαν έναν πυροβολισμό ή κάτι τέτοιο. Χειμώνας ήταν και τα παράθυρα κλειστά. Το περιπολικό που έφτασε πρώτο τον βρήκε αμέσως πεσμένο στο υπόγειο μέσα σε μια λίμνη αίματος. Μια σφαίρα είχε καρφωθεί στο κεφάλι του. Η ζώνη του ήταν λυμένη. Όταν ήρθε το ασθενοφόρο, απλώς τον μετέφερε στο νοσοκομείο για να διαπιστωθεί και επίσημα ο θάνατός του. Είχε νόμιμη άδεια οπλοφορίας και πυροβολήθηκε από ένα πιστόλι ίδιου τύπου με το δικό του. Δεν είχε βρεθεί όμως το όπλο και έτσι η βαλλιστική έρευνα για την ώρα ήταν αδύνατη.

Ζήτησε να έρθει όλο το προσωπικό του εργοστασίου για να τους ανακρίνει. Η οικογένειά του βρισκόταν στο νοσοκομείο και θα τους έβλεπε μετά. Ως τότε θα έριχνε μια ματιά στον χώρο. Μπαίνοντας η ευαίσθητη μύτη του έπιασε μια αδιόρατη μυρωδιά από αλκοόλ. «Κάποιος εδώ πέρα τα έτσουξε», είπε και άφησε ένα πονηρό μειδίαμα να σχηματιστεί στο καλοφτιαγμένο του πρόσωπο. Αυτή την ευαίσθητη ερευνητική «μύτη» ίσως εκτίμησε και ο θείος που ήταν υφυπουργός Δημόσιας Τάξης και τον έβαλε στο Σώμα «τιμής ένεκεν» χωρίς εξετάσεις. Ήταν ευτύχημα για την ΕΛ.ΑΣ. που υπήρχαν ακόμη αδιάφθοροι άνθρωποι στο γκουβέρνο.

Πλησιάζοντας στη σκάλα οι άνθρωποι της σήμανσης τον ενημέρωσαν ότι στα κατασκονισμένα σκαλοπάτια υπήρχαν ευδιάκριτα τα ίχνη των παπουτσιών του θύματος. Υπήρχαν όμως και ίχνη από γυναικείες γόβες. Ο Νανούρης αμέσως κατάλαβε ότι τα ευρήματα αυτά ήταν άνευ σημασίας. Ο δολοφόνος είχε εφαρμόσει  ένα φτηνό κόλπο αποπροσανατολισμού. Με ένα νεύμα ζήτησε από τους άπειρους υφιστάμενούς του να σταματήσουν να μιλάνε και μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους πάτησε πάνω στα ίχνη και κατέβηκε στο υπόγειο.

Στο υπόγειο το έμπειρο μάτι του δεν είδε τίποτε το αξιόλογο, τίποτε που να μπορούσε να οδηγήσει στον δολοφόνο. Καζάνια με ηδύποτα, βαρέλια με σπίρτο, άδεια μπουκάλια, προφυλακτικά, μια γυναικεία κιλότα, γενικά ό,τι υπάρχει στο υπόγειο κάθε βιοτεχνίας.

Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του, όταν χτύπησε το κινητό του τηλέφωνο.  Το μήνυμα που είχε σταλεί από τον αστυνόμο κουμπάρο του σκοτείνιασε το πρόσωπό του. Το σύντομο κείμενο ήταν σαφές: «ΜΑΣ ΙΣΟΦΑΡΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ». Τώρα πια χρειαζόταν λίγο φρέσκο αέρα για να ανασυντάξει τις σκέψεις του.

Ανέβηκε πάλι την σκάλα και ήρθε στον κυρίως χώρο. Στο γραφειάκι της εισόδου είχε έρθει ο ιδιοκτήτης του απέναντι ψιλικατζίδικου. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που τον είχε δει και ήταν σαφής: «Ο κύριος Ρετσίνας μπήκε αργά το απόγευμα στην επιχείρηση μαζί με την γραμματέα του. Δεν ξέρω γιατί μπήκαν βράδυ Κυριακής με την επιχείρηση κλειστή, αλλά δεν είναι δύσκολο να υποψιαστεί κανείς». Ο αστυνόμος Νανούρης με δυσκολία κρατήθηκε να μην δείξει την αποστροφή του. «Λαουτζίκος…», σκέφτηκε, «αρέσκονται σε κουτσομπολιά και διαδόσεις. Από τα πολλά σίριαλ που βλέπουν, παρασύρονται σε αυθαίρετα συμπεράσματα».

Τον πληροφόρησαν ότι εκεί βρισκόταν και το δεξί του χέρι, ο λογιστής του και ουσιαστικός οικονομικός διαχειριστής. Αμέσως ο Νανούρης μπήκε στο ψητό.

• Τι τύπος ήταν το θύμα; Τι συνήθειες είχε; Ποια ήταν τα χόμπι του;
• Παλιά το χόμπι του ήταν η δουλειά του. Την τελευταία διετία το χόμπι του ήταν η γραμματέας του.
• Δηλαδή; ρώτησε δύσπιστα ο αστυνόμος Νανούρης.
• Τι δηλαδή; φιλενάδα την είχε. Ουσιαστικά ήταν σε διάσταση, όχι μόνο με την οικογένειά του, αλλά και με την πραγματικότητα.
• Άλλες συνήθειες είχε; Πώς περνούσε το χρόνο του;
• Με το βιβλίο.
• Ήταν βιβλιόφιλος;
• Βιβλιόφιλο δε θα τον έλεγες, γιατί διάβαζε μόνο ένα βιβλίο. Είχε ένα βιβλίο όπου έγραφε τα χρέη του και κρατούσε τους κρυφούς λογαριασμούς. Ξέρετε, τα κοσμήματα δεν μπαίνουν κανονικά στα έξοδα με τιμολόγιο. Όλη μέρα το σκάλιζε και άκρη δεν έβγαζε. Στα κρυφά το διάβαζα κι εγώ για να καταλάβω την πραγματική του οικονομική κατάσταση.
• Και τι συμπεράσματα βγάλατε;
• Χάος! Η αλήθεια είναι ότι τελευταία η επιχείρηση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Βερεσέδια, άσκοπα «έξοδα παραστάσεως» και πολυτέλειες ανεπίτρεπτες για έναν μεσαίο επιχειρηματία. Η μικρή τού τα μάσαγε κανονικά. Δώρα, ταξιδάκια, εστιατόρια… Μάλιστα το βιβλίο αυτό το ψάχνω και δεν το βρίσκω. Και είμαι σίγουρος ότι την Παρασκευή ήταν στο γραφείο.

Ο αστυνόμος βυθίστηκε πάλι σε σκέψεις. Είχε ένα περίπλοκο κουβάρι να ξεδιαλύνει. Ο λογιστής ήταν σίγουρα ύποπτη φάτσα. Από τους συλλογισμούς του τον απέσπασε ένας υπαστυνόμος που του είπε τα νέα από τον ιατροδικαστή: Στο πρόσωπο του θύματος βρέθηκαν ίχνη σύντομης πάλης. Γρατζουνιές και ίχνη από γυναικείο βερνίκι νυχιών. «Οι αδαείς συνάδελφοί του αποπροσανατόλιζαν συνεχώς την έρευνα δίνοντας βάρος σε άνευ σημασίας λεπτομέρειες», σκέφτηκε. «Άλλωστε σήμερα όλο και περισσότεροι άντρες βάφουν τα νύχια τους».

Εκείνη την στιγμή του έφεραν την ίδια την γραμματέα του. Ήταν φανερά ταραγμένη. Ο αστυνόμος Νανούρης δεν δυσκολεύτηκε να διακρίνει στα μάγουλά της την έξαψη που προκαλεί σε μια γυναίκα η παρουσία ενός καθαρόαιμου αρσενικού με στολή. Φαινόταν απροστάτευτη. Με την ψυχραιμία που τον διακρίνει προσπάθησε να πάρει τα μάτια του από το αβυσσαλέο ντεκολτέ της και τα ατελείωτα πόδια της που συνεσταλμένα τα σταύρωσε μπροστά του. Ξεκίνησε να της μιλάει συνδυάζοντας τον σταθερό επαγγελματικό τόνο με την θέρμη στη φωνή του. Ήθελε να καθησυχάσει το τρομαγμένο αυτό πλάσμα.

• Χαλαρώστε και πείτε μου τι ξέρετε. Κάποιοι λένε ότι σας είδανε να μπαίνετε με το θύμα στην επιχείρηση μία περίπου ώρα πριν ακουστεί ο πυροβολισμός.
• Αχ, ναι! Το λέτε και μόνος σας. Μια ώρα πριν. Ο κύριος Ρετσίνας ήθελε να του δείξω κάποια επείγουσα αλληλογραφία. Μετά έφυγα αμέσως. Πείτε τους κάτι…

Ο Νανούρης ήταν αποφασισμένος να λάμψει η αλήθεια. Θα έβαζε το μαχαίρι στο κόκαλο. Στο μεταξύ η χαριτόβρυττος γραμματέας είχε ήδη βάλει χέρι στον καβάλο του Αρχιαστυνόμου…

Τότε χτύπησε και πάλι το τηλέφωνό του. Ήταν οι άσχετοι από τα εργαστήρια. Το πιστόλι είχε βρεθεί σε παρακείμενη μάντρα. Ήταν πράγματι το όπλο του θύματος. Ίχνη από το ίδιο βερνίκι βρέθηκαν πάνω του. Όλες οι υποψίες πια έπεφταν πάνω στην γραμματέα.

Κλείνοντας το κινητό την κοίταξε βαθιά στα μεγάλα πράσινα μάτια της. Τώρα πια ήταν βέβαιος για την αθωότητά της. Είχε μύτη αυτός…

Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος…

Μανόλης Χατζηπαναγιώτου