Ποιές είναι οι πιθανότητες να πέσεις θύμα τρομοκρατικού χτυπήματος; Πόσο γκαντέμης πρέπει να είσαι για να βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή; Νέο τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες και άλλο ένα δευτερευούσης σημασίας σε ποδοσφαιρικό αγώνα στο Ιράκ. Εντάξει, ο αριθμός των θυμάτων παραμένει ίδιος αλλά το χουμε ξαναπεί, αλλιώς είναι να κυλάει Ευρωπαϊκό αίμα, και αλλιώς "μεσανατολίτικο".  Είναι που νιώθουμε την Ευρώπη σπίτι μας ρε παιδί μου, εμείς οι Έλληνες. Διότι ότι είναι οι Βέλγοι, ή οι Γάλλοι είμαστε κι εμείς. Τώρα εντάξει ιρακινοί σου λέει τα θέλουν και τα παθαίνουν, με τόσα χρόνια πόλεμος και συγκρούσεις, έχουμε συνηθίσει και δε μας κάνει καμία εντύπωση πλέον.

Και κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός, εντείνεται η αστυνομική και στρατιωτική παρουσία ενώ αυξάνονται και τα μέτρα ασφαλείας. Ρε παιδιά, είμαι ο μόνος που μια τέτοια κινητοποίηση δε μου προκαλεί καμία αίσθηση ασφάλειας; Αντίθετα με κάνει να νιώθω μεγαλύτερη ανασφάλεια, αφού δίνει την εντύπωση εμπόλεμης ζώνης. Πολλοί θα πουν "μα είμαστε σε πόλεμο", χωρίς βέβαια να έχουν και άδικο, αλλά πόσο στ' αλήθεια τον έχουν νιώσει στο πετσί τους; Παραδέχομαι ωστόσο, ότι μια ισχυρή στρατιωτική παρουσία προκαλεί μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας στο κοινό. Αυτό το θεατράκι έχει σκοπό να μην προκληθεί αποσταθεροποίηση στην κοινωνία του κράτους, που θα ξεκινήσει ένα ντόμινο οικονομικών αναταραχών. Η ισχυρή στρατιωτική παρουσία, είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος - πιθανό στόχο τρομοκρατών.

Είναι αλήθεια πως εδώ στην Ελλάδα, αντιμετωπίσαμε το νέο τρομοκρατικό χτύπημα πιο χαλαρά, σε σχέση με το αντίστοιχο στη Γαλλία. Αυτό είναι ένα φυσικό επακόλουθο, αφού σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόλεμο των τρομοκρατών και τις τακτικές τους. Συνηθίζουμε στην ιδέα όπως συνηθίσαμε τα πτώματα στη θάλασσα έπειτα από το μικρό Αϊλάν. Το χειρότερο κομμάτι της συνήθειας είναι η αδράνεια. Καλά, θα μου πείτε οι Έλληνες είναι καιρό τώρα σε κατάσταση αδράνειας. Το σοκ και δέος λειτούργησε ιδανικά. Δεν ξέρουμε από που ξεκινάνε και που τελειώνουν τα προβλήματά μας. Κι ενώ η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή, τίποτα πλέον δε μας συγκινεί. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Η τρομοκρατία των Isis είναι προϊόν πολέμου που προκαλέσαμε εμείς. Ποιοί; Τα δυτικά κράτη γαλούχησαν αυτό το τέρας. Κι εμείς βοηθήσαμε σε αυτό σαν σύμμαχοι τους. Διότι θέλουμε να είμαστε Ευρώπη και ΝΑΤΟ.

Μένουμε Ευρώπη λοιπόν με μισθούς πείνας (για τους τυχερούς) , χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και όντας στόχοι των τζιχαντιστών. Μένουμε Ευρώπη, σε μια Ευρώπη που μας έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα και μας άφησε να διαχειριστούμε τον πολυπληθή και πολύπαθο λαό που συσσωρεύτηκε στο οικόπεδό μας. Γιατί όχι, αφού άλλωστε αυτή η Ευρώπη είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη του περήφανου κράτους μας. Διότι χωρίς την ευχή των μεγάλων δυνάμεων, κράτος ελληνικόν δεν θα είχαμε σήμερα. Αλλά εμείς γιορτάζουμε την απελευθέρωσή (?) μας από τον τουρκικό ζυγό με μιλιταριστικές εκδηλώσεις στις οποίες δε θέλουμε να βλέπουμε μουσουλμανικές μαντήλες διότι προσβάλλει την ιδέα του έθνους μας, σε αντίθεση με τις καυτές μίνι φούστες που δε μας ενοχλούν και τόσο για ευνόητους λόγους και τις οποίες ούτως ή άλλως φορούν ελληνίδες. Και όσο πιο πειθαρχημένα παρελαύνουν τα παιδιά μας, τόσο πιο περήφανοι είμαστε.

Αλλά τι να πεις στους εθνικόφρονες. Όλοι αυτοί που παρακολουθούν τις στρατιωτικές παρελάσεις και μέσα τους εξυψώνεται περισσή περηφάνια για τον πανίσχυρο στρατό μας που παρελαύνει μπροστά τους σε τέλειους σχηματισμούς, κάποια στιγμή σίγουρα σιγοψιθυρίζουν "Μολών λαβέ". Κάτι τέτοιοι τύποι υποθέτω πως πέταξαν τις γουρουνοκεφαλές για καλωσόρισμα στους πολεμοκαμμένους πρόσφυγες, εξυψώνοντας το πνεύμα της ελληνικής φιλοξενίας που τους διακατέχει σα γνήσιους απόγονους εκείνων που δημιούργησαν το προφίλ μας. Από πνευματικότητα άλλο τίποτα, όταν η περηφάνια μας κρύβεται πίσω από στρατιωτική ισχύ και λαμπρή ιστορία έργων που ούτως ή άλλως οι σύγχρονοι δεν έχουν κανένα μερίδιο συμμετοχής σε αυτά.

Κατά τα άλλα μας απασχόλησαν αρκετά για μια ακόμα φορά οι δηλώσεις ενός "κάποιου" σχετικά με την ονομασία του γείτονά μας. Εντάξει είναι ένα θέμα που κλασσικά μας απασχολεί αφού η ταμπέλα και ο τίτλος είναι το άλφα και το ωμέγα στην Ελλάδα του 2016. Αυτές οι ονομασίες είναι που προσδίδουν και τις ιδιότητες, ανεξάρτητα αν είσαι άξιος αυτών. Είπαμε και παλιότερα, για μια εικόνα παλεύουμε όλοι, και αν ακόμα αυτό μας έμεινε μονάχα, ε ας μην το χάσουμε και αυτό. Ξεχάσαμε ότι τα έργα μας ορίζουν, αλλά σήμερα έργο θα πει σαπουνόπερα ή εργολαβία - υπερτιμολόγηση - επιδοτήσεις - ρουσφέτι κοκ. Βλέπετε θέλοντας και μη δημιουργούμε ένα προφίλ και μαντέψτε, δεν έχει καμιά σχέση με το προφίλ που θα θέλαμε να έχουμε. Και τι κάνουμε γι αυτό;

Διογένης