"Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας." Είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Από την υπόθεση, η πραγματικότητα απέχει χιλιάδες έτη φωτός. Αλίμονο σε σας, τους Ευρωπαίους, που μας καταντήσατε αποθήκη φτηνού εργατικού δυναμικού, εκμεταλλευόμενοι τον ξεριζωμό των προσφύγων, που ήρθαν στην πολιτισμένη τάχα Ευρώπη του 2016 για να κλειστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Αλίμονο στους Ευρωπαίους αν σταματήσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, αν με κάποιο θαύμα δούμε τον πραγματικό μας εχθρό, αυτόν που χειραγωγεί και μας καταδυναστεύει.

Υποθέσεις και ξανά υποθέσεις... Μέχρι τότε θα αναλώνουμε τη φαιά ουσία μας, διερωτώμενοι πως πέθανε ο Παντελίδης, αν τον φάγανε ή αν έφταιγε. Θα καθόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι να παρακολουθούμε εκπομπές - σκουπίδια για τον άδικο χαμό ενός τραγουδιστή που πρόλαβε να γίνει είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς. Μόνο άγαλμα δεν του στήσανε, μόνο εθνική επέτειο δεν κηρύξανε. Πάλι καλά. Το παλικάρι δυστυχώς πέθανε, ένας νέος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή. Όπως τόσοι άλλοι κάθε μέρα. Μέχρι εκεί. Και ξέρω πως πολλοί αηδιάσατε από τα εμετικά ρεπορτάζ της χωματερής που ονομάζεται ελληνική τηλεόραση. Μαντέψτε όμως... Οι τύποι κάνανε και πάλι νούμερα και ας "κουράσανε". Εμείς τους τα δώσαμε τα νούμερα και αυτοί απλά έκαναν τη δουλειά τους. Και κάποιοι χαρήκανε όταν οι συγγενείς του σπάσανε στο ξύλο το δημοσιογράφο που προσπάθησε να μπει στο νεκροτομείο να βγάλει φωτογραφίες. Φοβάμαι να φανταστώ όμως, πόσο θα πουλούσανε αυτές οι φωτογραφίες.

Την ίδια στιγμή υπάρχουν χιλιάδες πονεμένες ψυχές που ξεριζώθηκαν για μια καλύτερη ζωή, όμως γι αυτούς δεν υπάρχουν αρκετά ρεπορτάζ. Υπάρχουν όμως αυτοί οι επιχειρηματίες που προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Αυτοί που προσπαθούν να πουλήσουν ένα μπουκάλι νερό στο πρόσφυγα που αργοπεθαίνει ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, μακριά από τον πόλεμο που έζησε. Αν όλοι αυτοί λέγονται Έλληνες τότε δε θέλω να με αποκαλέσουν ποτέ ξανά έτσι. Υπάρχουν και αυτοί που προσφέρουν καθημερινά. Και αυτοί Έλληνες και όχι μόνο. Μια γιαγιά 90 και βάλε, έβαλε τα παιδιά της να την πάνε στους πρόσφυγες να τους μοιράσει φαγώσιμα. Αυτή η γιαγιά θυμάται τον ξεριζωμό της Σμύρνης. Αυτή η γυναίκα δεν έχει απλά ιστορική μνήμη, είναι η ίδια η ιστορία της Ελλάδας. Αλλά σε εμάς τους περήφανους ελληνάρες, απόγονους του Σωκράτη, μας χαλάνε την αισθητική οι βρώμικοι και ταλαίπωροι πρόσφυγες. Και δεν αφήνουν και κάνα φράγκο...

 Μάλλον δεν αρκεί η ιστορική γνώση, πρέπει να τη ζεις κιόλας. Και κάπως έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αφού μόνο με πάθημα θα μας γίνει μάθημα, ας το μάθουμε ακόμα και έτσι. Δεν είναι οι Έλληνες φιλόξενος λαός. Υπάρχουν αυτοί που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους, και αυτοί που νοιάζονται μόνο για την πάρτι τους. Αυτές είναι οι δύο παγκόσμιες κατηγορίες ανθρώπων και μέσα σε αυτές δε χωράνε ούτε θρησκείες, ούτε και εθνότητες.  Οι πρώτοι δεν θα προσκυνήσουν καμιά σημαία με νόημα κενό ή αφηρημένο, δε θα αφήσουν κανένα σύνορο να τους χωρίσει, κι αν τους έχει μείνει ένα κομμάτι ψωμί, θα το μοιράσουν στα δύο. Τέτοιοι μπορεί να είναι Έλληνες, μπορεί και Τούρκοι, μπορεί και Αλβανοί. Και όλοι αυτοί θα απαρνηθούν την ταυτότητα τους, στο όνομα της παγκόσμιας ισότητας και δικαιοσύνης. Αυτοί θα μείνουν για πάντα ζωντανοί.

Οι υπόλοιποι θα εξαφανιστούν. Γιατί οι ίδιοι επέλεξαν να ζουν ως ανώτεροι αλλά και σε βάρος των άλλων. Γιατί ό,τι έδωσαν θα πάρουν. Και όλοι αυτοί οι καρμίρηδες που ψάχνουν το κέρδος στον αβάσταχτο ανθρώπινο πόνο, θα τον ζήσουν από πρώτο χέρι. Θα μείνουν μόνοι, αυτοί και η υποτιθέμενη ανωτερότητά τους. Θα λατρεύουν σημαίες και σύμβολα περασμένων χρόνων και εννοιών, πάνω στα οποία στηρίχθηκε η απόλυτη αγριότητα της ανθρώπινης φυλής.

Μην ξανακούσω για νόμπελ ειρήνης. Όποιος έτυχε να βοηθήσει κάποιον ξέρει καλά πως η μόνη επιβράβευση βρίσκεται στα μάτια αυτού που βοήθησε. Όλα τα άλλα παραμένουν κενά σύμβολα και ταμπέλες.

Και ενώ η παράνοια με τους πρόσφυγες συνεχίζεται, ο χαμός του Παντελίδη συνηθίζεται (για τον απλό κόσμο, όχι για την οικογένειά του), μπαίνουμε σιγά-σιγά σε μια από τις αγαπημένες περιόδους του Έλληνα: Τα καρναβάλια. Και ερωτώ: Γιατί τα καρναβάλια δε μετατρέπονται σε εθνική γιορτή; Όπως βλέπω τα πράγματα, θεωρώ πως οι μαριονέτες μας, συγνώμη οι κυβερνήσεις μας, ταιριάζουν ιδανικά σε εκδηλώσεις με μάσκες και μεταμφιέσεις. Βλέπετε καρναβάλι δε ζούμε μια φορά το χρόνο, αλλά έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Και κάθε φορά που βάζουμε ενημερωτικές εκπομπές ξεπροβάλει ο πολιτικός οχετός που μας κυβερνά. Εμείς απλά παρακολουθούμε την πορεία τους και στο τέλος απλά εκλέγουμε το βασιλιά Καρνάβαλο. Οι μάσκες δεν πέφτουν ποτέ, αλλά μαντέψτε, πάντα μας ξεγελάνε και μας δείχνουν ότι θέλουν μόνο να δούμε.

Όπως και να χει περιμένουμε πως και πως τα καρναβάλια. Εμείς ο περήφανος και μορφωμένος λαός. Ας έχουμε τα προβλήματά μας, θα χορέψουμε και πάλι στους ρυθμούς αυτής της εξαίσιας πολιτιστικής φιέστας, αντάξιας του προφίλ μας. Και βέβαια η Εκκλησία μας όπως κάθε χρόνο, έτσι και τώρα θα καλέσει το ποίμνιό του να απαρνηθεί τις απολαύσεις που γεννούν τα καρναβάλια, το ατελείωτο ξεφάντωμα και οι άπειρες ποσότητες αλκοόλ που θα καταναλωθούν. Ναι αυτή η εκκλησία που επικαλείται κάτι ας το πούμε ευγενές για να πρεσβεύσει το πνεύμα του καλού χριστιανού. Αυτό σε άλλο άρθρο, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Σε κάθε περίπτωση όσο θα ξεφαντώνετε ο πόλεμος θα έρχεται όλο και πιο κοντά. Η Ελλάδα θα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπινου πόνου. Η οικονομία θα συνεχίσει να καταρρέει και όλο και περισσότεροι θα πεινάνε. Όλα αυτά καθώς θα λατρεύουμε τους λαϊκούς τροβαδούρους μας. Και καθώς θα χορεύουμε το τζομπί τζομπά. Αλίμονό σου Ευρώπη εάν και μόνο εάν....

Διογένης