Διαβάζοντας τις εντελώς προβληματικές δηλώσεις της οικογένειας του επίδοξου βιαστή της Νέας Σμύρνης και γνωρίζοντας ότι αυτό, κάθε άλλο παρά ένα τυχαίο περιστατικό ήταν, σκέφτομαι για μια ακόμα φορά το ότι η οικογένεια, καλώς ή κακώς, δεν αποτελεί τον θεσμό που θα έπρεπε να φέρει πρωτογενώς το "βαρος" της διαπαιδαγώγησης, της κοινωνικοποίησης και εν γένει της διαμόρφωσης των ατόμων.

Αυτό είναι δουλειά ολόκληρης της κοινωνίας.

Φυσικά και η οικογένεια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής, αλλά υπάρχει ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι το οποίο βιώνεται, αλληλεπιδρά και τοποθετείται εξω από αυτήν.

Η διαπαιδαγώγηση που θα επιφέρει μια κοινωνικοποίηση αλληλέγγυα, μια κοινωνικοποίηση με σεβασμό στη διαφορετικότητα, στο φύλο, στην καταγωγή κλπ οφείλει, αλλά και δύναται, να πραγματώνεται κυρίως έξω από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, καθότι αφορά ολόκληρη την κοινωνία και όχι μόνο την ίδια την οικογένεια.

Οφείλει να πραγματώνεται διαμέσου της εργασίας, της ψυχαγωγίας και φυσικά θεσμικά μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Και είναι πραγματικά πολύ απλό.

Αντί να διδάσκουμε στα παιδιά του δημοτικού θρησκευτικά, ας χρησιμοποιήσουμε τις ώρες αυτές για να τους θυμίσουμε τους αγώνες για τη χειραφέτηση της γυναίκας, εδώ, στα εγκόσμια.

Αντί να διδάσκουμε αρχές οικονομικής θεωρίας στα παιδιά του λυκείου, ας βάλουμε στον οδηγό σπουδών τους κάποιους κύκλους συζήτησης σχετικά με τους προβληματισμούς και τα προβλήματα της καθημερινότητας τους μέσα και έξω από το σχολείο και το σπίτι. Και ας ψάξουμε να βρούμε τις λύσεις.

Αντί να αναγκάζουμε παιδιά και καθηγητές σε βαθμοθηρία και επίτευξη στόχων, ας βρούμε απλούς θεσμούς που θα μας μαθαίνουν να κατανοούμε επί της ουσίας τις βασικές ελευθεριακές αξίες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και του σεβασμού.

Μια ιδέα προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν δοθεί χρόνος για συζήτηση σε τακτικές συνελεύσεις τάξεων και σχολείων ανά περιοχή, όπου θα τίθονται όλα τα θέματα επί τάπητος.

Έτσι τερματίζεται η κουλτούρα του βιασμού και της κακοποίησης.

Με πράξεις που στοχεύουν στη ρίζα του κακού. Και η οποία φυσικά είναι η ίδια η δομή της κυρίαρχης κοινωνικής θέσμισης.

Και επιτέλους, όχι άλλος νεοφιλελευθερισμός με σεβασμό στα δικαιώματα του ενός, αλλά αδιαφορία για τις ελευθερίες όλων.