- Ρε, Σουμέλα, μεσημέριασε! Παράτα το ακουστικό και φέρε μου κανένα καθαρό πουκάμισο να ντύνομαι σιγά-σιγά

Η Σουμέλα ούτε που έδωσε σημασία στον Γιάννη. Συνέχισε απτόητη να μιλάει στο τηλέφωνο. Μάλλον πιο πολύ άκουγε παρά μιλούσε. Πού και πού μόνο, με ζωηρή φωνή που πρόδιδε περιέργεια αλλά και ενθουσιασμό, άφηνε να της φύγει ένα “μη μου πεις” ή ένα “αυτό είναι ανήκουστο”. Πρόσθετε μόνο λίγη επιτηδευμένη οργή όταν διέκοπτε με ένα σιγανότερο “Α, τον αχρείο, θα έπρεπε να ντρέπεται και μόνο που το σκέφτεται!”

Η επιμονή της γυναίκας του απλώς εξαντλούσε την υπομονή του Γιάννη. Βιαζόταν γιατί έπρεπε να προλάβει την ορκωμοσία του ξαδέλφου του. Δεν ήταν λίγο! Ήταν ο πρώτος από το σόι του που κατάφερνε να πάρει πτυχίο πανεπιστημίου. Ο πρώτος Παπαδόπουλος από την Καρβάλη. Κοτζάμ μαθηματικός! Δεν ήταν λίγο! Και είχαν ακριβώς το ίδιο όνομα: Ιωάννης Παπαδόπουλος!

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι καθόλου δεν μεσημέριαζε. Οκτώ και μισή ήταν ακόμη αλλά, αν ήθελαν να προλάβουν την ορκομωσία στις 11, θα έπρεπε να ετοιμάζονται και να υπολογίζουν την καθυστέρηση του λεωφορείου. Ένας θεός ήξερε πότε θα φανεί το λεωφορείο στην Καλαμαριά και πόση ώρα θα χρειαζόταν για να κατέβει στο κέντρο, στην Καμάρα, μέρα εργάσιμη με τα μαγαζιά ανοιχτά. Την δεκαετία του '50 η Καλαμαριά ήταν ακόμη μια απομακρυσμένη συνοικία της Σαλονίκης και ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν στην αξιοπιστία των αστικών της.

Η ανυπομονησία συνοδευόταν από κακoκεφιά. Χθες παρουσιάστηκε στον προϊστάμενό του στο ΙΚΑ για να ζητήσει μονοήμερη άδεια για την ορκομωσία. Ο προϊστάμενός του, ένας κομματικός κολαούζος, του την έδωσε αμέσως. Αυτό δεν του άρεσε καθόλου! Συνήθως τον πιλάτευε με το πιο σιχαμερό υπεροπτικό ύφος ακόμη και για να τον αφήσει να πάει για τσιγάρα. Τώρα φόρεσε το καλύτερό του χαμόγελο (ήταν γεμάτο ειρωνεία και υποκρισία, αλλά δεν είχε καλύτερο) και του είπε επί λέξει: “Βεβαίως κύριε Παπαδόπουλε, βεβαίως και να πάτε στην ορκωμοσία του εξαδέλφου σας. Εκπλήσσομαι βεβαίως που οι υποστηρικτές των σοσιαλιστών ορκίζονται στα Θεία, αλλά η έκπληξις είναι καθόλα ευχάριστη. Να πάτε. Σύντομα μάλιστα ελπίζω να έχετε άπλετο χρόνο για να σπουδάσετε κι εσείς Μαθηματικά”. Τι ήθελε να πει το σκουλήκι; Βέβαια τα σκάγια άδικα πήραν τον πρωτοξάδελφο, γιατί αυτός ήταν ένας συνεπής υποστηρικτής του Συναγερμού. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν ο ξάδελφος. Τι εννοούσε όταν έλεγε ότι ο ίδιος θα είχε χρόνο;

- Ορίστε τέλειωσα! Ευχαριστήθηκες τώρα; Δεν έχεις μόνο εσύ, κύριε Γιάννη, ξαδέλφια, έχω κι εγώ.
- Τα δικά μου τα ξαδέλφια σπουδάζουν και δουλεύουν. Δεν βάλθηκαν να πλουτίζουν τον ΟΤΕ. Τι τα θέλεις τα τηλέφωνα τόσην ώρα;
- Το τηλέφωνο το έκανε η καημένη η ξαδέλφη μου. Και δεν έχει δικό της  όπως εμείς και αναγκάζεται να τηλεφωνεί από τον μπακάλη να μαθαίνει τα νέα της όλο το Καραμπουρνάκι.
- Σιγά τα συγκλονιστικά νέα... Πάλι εκείνη η ανόητη ιστορία με τα εσώρουχα;

Την κουβέντα την συνέχισαν στο υπνοδωμάτιο καθώς και οι δυο ντυνόταν βιαστικά.
- Μην το υποτιμάς. Λίγο είναι να σου κλέβουν κάθε λίγο και λιγάκι τα εσώρουχα;
- Ε, ας πάρει καινούριες κιλότες να μην μας ζαλίζει.
- Δεν είναι το πρόβλημα οι κιλότες, καρδιά μου. Το πρόβλημα είναι ότι το πήρε χαμπάρι ο άντρας της και νομίζει ότι έχει εξωσυζυγική σχέση. Της κάνει σκηνές γιατί υποψιάζεται ότι η γυναίκα του ξεχνάει τα εσώρουχά της σε κάποιο άλλο σπίτι. Γι' αυτό με παίρνει τηλέφωνα η κακομοίρα, να μου πει τον πόνο της!
Ο Γιάννης συνέχισε λίγο είρωνας:     
Να στείλει γράμμα στην “Κυρία Χ” στη “Μακεδονία” και να σταματήσει να μας ζαλίζει. Τώρα που στον είπε τον πόνο της, κάνεις λίγο πιο γρήγορα με τα μαλλιά σου να φεύγουμε;
Τελειώνω, βάλε κι εσύ μια στάλα Βrylecreem, σε ορκωμοσία πας, δεν πας στον καφενέ. Λίγη μπριγιαντίνη χρειάζεται.

Στο λεωφορείο ξεχάστηκαν και ευθύμησαν. Απόλαυσαν την βόλτα στην “όμορφη Θεσσαλονίκη” που έλεγε και το πρόσφατο σουξέ του Πρόδρομου Τσαουσάκη. Τα ανοιχτά παράθυρα άφηναν τις δροσιές του Απρίλη να εισβάλλουν. Πριν μπουν στο Αριστοτέλειο πέρασαν από ένα ανθοπωλείο πίσω από την Ροτόντα να κρατάνε λίγα λουλούδια για τον ξάδελφο.

Η τελετή ήταν βαρετή. Εκφωνήθηκαν λόγοι από τον Πρύτανη και τον Κοσμήτορα σε μια καθαρεύουσα την οποία οριακά καταλάβαιναν ακόμη και οι απόφοιτοι, μαθηματικοί γαρ. Οι ορκισθέντες ήταν μόλις επτά αλλά οι οικείοι πολλαπλάσιοι, ανάμεσά τους και μερικοί δικοί του συγγενείς από την Καβάλα. Μετά κατηφόρισαν προς την παραλία όπου ο θείος του και βέβαια η κατασυγκινημένη θεία τούς κέρασαν ένα ούζο. Η θεία είχε φέρει μαζί της και κουραμπιέδες, σπεσιαλιτέ του ντόπιου ζαχαροπλαστείου.

Η μέρα ήταν ωραία! Το ούζο και το πτυχίο του ξαδέλφου (η επιτυχία θεωρήθηκε συλλογική από το Παπαδοπουλέικο) έφεραν ευθυμία και ο Γιάννης ξέχασε τις ανησυχίες του. Νωρίς το απογευματάκι πήραν μια εφημερίδα και μπήκαν στο λεωφορείο της επιστροφής. Την εφημερίδα την άνοιξε η Σουμέλα και ο Γιάννης έγειρε στον ώμο της και λαγοκοιμόταν ζαλισμένος από το αλκοόλ.
Κάποια στιγμή ένιωσε την Σουμέλα να τον χτυπάει ελαφρά με τον αγκώνα για να τον ξυπνήσει:
- Γιάννη, τι θα πει “φετιχιστής”;
Ο Γιάννης άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε ανόρεχτα την εφημερίδα: Το μυστήριο με τα εσώρουχα της ξαδέλφης είχε ξεκαθαρίσει στην Αστυνομία. Ένας τύπος με περίεργα γούστα (“φετιχιστής”, “κατεχόμενος υπό ψυχικής ανωμαλίας”, έλεγε το ρεπορτάζ) συνελήφθη να κλέβει εσώρουχα γυναικών και “ηδονίζετο επί τη θέα και επί τη καταστροφήν των”. Με απλά λόγια τα μασούσε και τα κατέστρεφε!
Η Σουμέλα ξεφώνισε ενθουσιασμένη:
- Α, ώστε έτσι εξηγείται το μυστήριο με τα χαμένα εσώρουχα!
Μέχρι την Καλαμαριά φλυαρούσε ασταμάτητα για τα εσώρουχα και τον “πώς τον είπαμε; φεσιχιστή;” Ο Γιάννης είχε πια ξυπνήσει εντελώς και όταν έφτασαν στο σπίτι έφτιαξε καφέ για να τον απολαύσει με την εφημερίδα στο μπαλκονάκι. Μετά τις πρώτες γουλιές και κάποια διεθνή νέα για την Κούβα, την Ιταλία και την Ρωσία το μάτι του έπεσε στα τοπικά νέα. Ένα ειδησάριο τον έκανε να σκοτεινιάσει: “Θα απολυθούν 350 υπάλληλοι του ΙΚΑ με κριτήριον την προσήλωσιν εις τα εθνικά ιδεώδη και τα πειθαρχικά παραπτώματα...” Μαζί με το μυστήριο των εσωρούχων τώρα ξεκαθάριζε και το μυστήριο με το πλατύ χαμόγελο του προϊσταμένου του.
Σε μια κίνηση ανάμικτη από οργή, περιέργεια και παρόρμηση άρπαξε ένα σουτιέν της Σουμέλας από τον απλωτό και το δάγκασε με λύσσα...

Μανόλης Χατζηπαναγιώτου

Σημ: Την αφορμή και την πρόκληση την οφείλω στην Κατερίνα Νανούρη. Όλα τα μικροειδησάρια είναι πραγματικά. Η ορκομωσία στο ΑΠΘ, ο φετιχιστής, οι επικείμενες απολύσεις στο ΙΚΑ, οι συμβουλές της “κυρίας Χ”, ακόμη και η διαφήμιση της μπριγιαντίνης έχουν αντληθεί από ένα φύλλο της εφημερίδας  “Μακεδονία” της δεκαετίας του '50. Όλα τα υπόλοιπα βέβαια είναι μυθοπλασία.