Δημοσιεύτηκε
Ο Στέλιος ήταν εξαιρετικά νευρικός όλη τη μέρα. Η πίεση της δουλειάς είχε γίνει αφόρητη. Τα καλά του πτυχία, η οξύνοια και η αφοσίωσή του τον είχαν φέρει γρήγορα στα ψηλά ράφια της εταιρίας. Δεν ήταν και λίγο να πετύχει ένας νεαρός Έλληνας στον σκληρό επιχειρηματικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Τώρα όμως σημαντικές αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν γρήγορα και σωστά και τα πράγματα είχαν φτάσει στην κόψη του ξυραφιού.
-Μπορείς τουλάχιστον να μην βηματίζεις συνεχώς πέρα-δώθε; Η Δώρα μισοξαπλωμένη στον καναπέ διάβαζε το περιοδικό της φαινομενικά ατάραχη και αμέτοχη.
-Μπα; Ενοχλείται η κυρία; Μήπως η εργασία του σταθερού χρηματοδότη της την αποσπά υπερβολικά από τη χαλάρωσή της;
-Όχι, βρε αγάπη μου. Απλώς σε βλέπω πολύ νευρικό και ανησυχώ.
-Τι λες βρε πουλάκι μου; Δεν ήξερα ότι έχεις και ανησυχίες!
Η ολοφάνερη ειρωνεία του Στέλιου αδικούσε την Δώρα. Χρόνια τώρα μαζί, τον αγαπούσε και τον νοιαζόταν. Άλλωστε τον ακολούθησε στην Αμερική και ήταν μαζί του από τα πρώτα χρόνια της αβεβαιότητας. Τον στήριζε τόσο πολύ που για χάρη της καριέρας του είχε αναβάλει επ’ αόριστον την προοπτική της οικογένειας. Ήταν μαζί του, τελεία και παύλα. Η δουλειά της σε μεταφορική εταιρία της Αστόρια συνέβαλλε λίγο στο ήδη καλό τους εισόδημα, ωστόσο δεν είχε ανάγκη τον Στέλιο για την επιβίωσή της. Συνεισέφερε με τον τρόπο της στην καριέρα του φίλου της με την υπομονή της και την πραότητα του χαρακτήρα της. Τύπος απλός και προσιτός, η Δώρα ήταν το αντίβαρο του δυναμικού χαρακτήρα του Στέλιου. Τώρα ανησυχούσε πραγματικά. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα και ο δικός της έδειχνε να τα έχει χαμένα. Μια αστάθεια στη μετοχή της εταιρίας, μια πρόταση επιθετικής εξαγοράς και κάποιες νομικές επιπλοκές είχαν υπονομεύσει τόσο το μέλλον της επιχείρησης, όσο και την αξιοπιστία του.
Η Δώρα προσπέρασε τις ειρωνείες και επέμεινε:
-Ναι, έχω ανησυχίες. Ανησυχώ για σένα. Πιστεύεις ότι αύριο στα γραφεία της εταιρίας θα έλθει το τέλος του κόσμου;
-Το τέλος του κόσμου δύσκολο. Ίσως όμως έρθει το τέλος της δικής μου καριέρας. Αύριο στη δουλειά θα πρέπει να πάρω αποφάσεις που με ξεπερνούν. Πώς το λένε, δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Τα ‘χω παίξει. Με πιέζουν από παντού. Κι εσύ διαβάζεις περιοδικά κουτσομπολιού και life style. Πώς τα καταφέρνεις;
-Κι όμως εδώ υπάρχει ένα άρθρο για την περίπτωσή σου.
-Πλάκα μας κάνεις, ρε Δώρα; είπε και στρογγυλοκάθισε δίπλα της. Ήξερε ότι η λύση των προβλημάτων του δε βρισκόταν σε περιοδικά ποικίλης ύλης. Είχε όμως ανάγκη μια στήριξη, μια διέξοδο, έστω και ψεύτικη.
-Λοιπόν, τι λέει το σοφό σου άρθρο για την περίπτωσή μου;
-Είναι άρθρο για τα αρχαία ασκληπιεία, κάτι σαν νοσοκομεία και μαντεία μαζί. Οι ασθενείς μιλούσαν με τους μάντεις-ιατρούς, έπιναν χαλαρωτικά ροφήματα με βότανα, κοιμόταν μέσα στο ναό και στον ύπνο τους εμφανιζόταν οι θεοί και τους θεράπευαν.
Ο Στέλιος κάπως χαλάρωσε και γέλασε καλόκαρδα.
-Δηλαδή μου προτείνεις να το ρίξω στον ύπνο;
-Ναι, αφού βέβαια σου κάνει μασάζ η προσωπική σου θεραπεύτρια και πιεις τη βαλεριάνα που θα σου ετοιμάσει. Πρώτα φυσικά θα κλείσεις όλα τα τηλέφωνα. Όταν ξυπνήσεις, θα μου πεις τι είδες στο όνειρό σου, εγώ θα σου το εξηγήσω και εσύ θα κάνεις ό,τι σου υπέδειξαν οι θεοί του ύπνου.
Ο Στέλιος παραδόθηκε δύσθυμος και δύσπιστος. Το μασάζ όμως εξελίχθηκε σε σεξ και η εξάντληση σε συνδυασμό με τη βαλεριάνα έκλεισε τα βλέφαρά του…
Την άλλη μέρα το ξυπνητήρι ήταν αδυσώπητο. Ο Στέλιος άνοιξε τα μάτια και μύρισε καφέ. Η Δώρα στεκόταν από πάνω του χαμογελώντας.
-Λοιπόν; Τι είδε ο ασθενής μας; Για πες μου τα όνειρά σου και θα στα ξεδιαλύνω όλα.
Ο Στέλιος ανακάθισε:
-Λυπάμαι ξεφτέρι μου, αλλά η μέθοδός σου απέτυχε.
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή; Δεν είδα απολύτως τίποτε στον ύπνο μου. Απλώς ξεράθηκα. Απλώς τίποτε.
-Ωραία, τότε να κάνεις αυτό ακριβώς: να μην κάνεις τίποτε. Κράτα κλειστά τα κινητά και μην πας στη δουλειά. Χέστηκες. Θα κάνω κι εγώ κοπάνα και θα περάσουμε το πρωινό μας στο κρεβάτι.
……………………………………………………………………………………………………………………
Παραδόξως ο Στέλιος την άκουσε. Δεν έκανε απολύτως τίποτε. Εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ένας Έλληνας δεν εμφανίστηκε ποτέ στα γραφεία μιας εταιρίας που έδρευε στους Δίδυμους Πύργους. Τα αεροπλάνα που καρφώθηκαν στους ουρανοξύστες ο Στέλιος και η Δώρα τα είδαν έντρομοι αλλά αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι τους. Οι θεοί του ύπνου είχαν σιωπήσει. Και τα είχαν πει όλα σωστά…
Σημ: Την παρακίνηση και ακροθιγώς το θέμα τα οφείλω στην Κατερίνα Νανούρη. Την ευχαριστώ.
Αναρτήθηκε από:
