Φωτο: John D. Carnessiotis

• Είσαι απ’ ό,τι γνωρίζω από μουσική οικογένεια. Αυτό σε οδήγησε στο να ακολουθήσεις κι εσύ αυτό τον δρόμο;

Ναι, σίγουρα. Η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα πράγματα. Ωστόσο υπάρχουν πάντοτε οι συγκυρίες, καθώς και οι επιλογές που κάνει ο καθένας στην πορεία. Ήταν πολύ πιθανό, αλλά όχι και προδιαγεγραμμένο ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι. Άλλωστε η ανάγκη αυτή μου παρουσιάστηκε στα εφηβικά χρόνια, όπου πλέον αρχίζει κανείς να διαλέγει και να περπατάει το δρόμο του, κουβαλώντας φυσικά και όλα εκείνα που τον έχουν επηρεάσει.

• Από τους «Πλανόδιους» στην «Άμπωτις». Πες μας κάτι γι’ αυτή τη διαδρομή.

Οι «Πλανόδιοι» είναι ένα τραγούδι που έγραψα σε νεαρή ηλικία και που ηχογραφήθηκε λίγο αργότερα, προκειμένου να συμπεριληφθεί στη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Σταυρακάκη «Γυάλινα φτερά». Αυτό ήταν το πρώτο μου βήμα στη δισκογραφία. Έπειτα ακολούθησε μια δεκαετία όπου ασχολιόμουν περιστασιακά με τη μουσική, κυρίως πραγματοποιώντας κάποιες εμφανίσεις αραιά και πού. Η ανάγκη για δημιουργία επέστρεψε ξαφνικά και χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Άρχισα να ξαναγράφω τραγούδια, ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έχω συγκεντρώσει ένα υλικό, το οποίο ίσως θα άξιζε τον κόπο να το ηχογραφήσω. Έτσι προέκυψε η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά το «Κρυφτό».

Ακολούθησαν κάποια μεμονωμένα τραγούδια που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, καθώς και η συμμετοχή μου στη δισκογραφική δουλειά του πατέρα μου Γιώργου Σταυρακάκη «Στην αυλή των μπουφόνων». Έπειτα από αυτήν τη δισκογραφική συνεργασία γεννήθηκε η ιδέα ενός ολοκληρωμένου δίσκου, ο οποίος και πραγματοποιήθηκε.

Η «Άμπωτις» λοιπόν είναι η νέα μας δισκογραφική δουλειά που κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο και που περιέχει δέκα τραγούδια σε στίχους του Γιώργου Σταυρακάκη και μουσικές δικές μου.

• Πώς είναι να συνεργάζεται κανείς με τον πατέρα του;

Η συνεργασία είναι εφικτή από τη στιγμή που υπάρχει κοινό ζητούμενο. Αυτό νομίζω ισχύει σε κάθε περίπτωση. Ειδικότερα, σε σχέση με τον πατέρα μου, πιστεύω ότι αυτό το έχουμε όχι μόνο σε ό,τι αφορά το τραγούδι, αλλά και σε άλλα ζητήματα. Επομένως θα έλεγα ότι η συνεργασία αυτή μου είναι ευχάριστη και ταυτόχρονα αποτελεσματική.

• Τραγούδι και κοινωνιολογία. Πού συναντώνται αυτά τα δύο; Και πώς απαντούν -αν απαντούν- στα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου;

Το τραγούδι και η κοινωνιολογία είναι μορφές λόγου, οι οποίες συχνά έχουν κοινή αφετηρία, αλλά πολύ διαφορετικές διαδρομές. Η κοινωνιολογία διαθέτει και ερωτήματα και απαντήσεις για τον σύγχρονο άνθρωπο και καλό θα ήταν να αναβαθμιστεί ο ρόλος και η θέση της γενικά, και κυρίως στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το τραγούδι, από την άλλη μεριά, δεν οφείλει να ρωτάει και να απαντάει. Ωστόσο κάποιες φορές συμβαίνει κι αυτό. Συνήθως προκύπτει μέσα από τους συνειρμούς που παράγει ο καθένας μόνος του ως ακροατής.

• Πώς βλέπεις το τοπίο του ελληνικού τραγουδιού σήμερα και τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τους τραγουδοποιούς της νέας γενιάς;

Αυτήν τη στιγμή, αν και κυκλοφορούν αρκετές νέες δουλειές, φαινομενικά μοιάζει να υπάρχει στασιμότητα. Αυτό νομίζω ότι οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι κάποια από τα μέσα, όπως πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, επιλέγουν να αναπαράγουν μονίμως τα ίδια τραγούδια, ακουμπώντας στην ασφάλεια που παρέχει το γνώριμο κι αγαπημένο. Με αυτό το δεδομένο και με βάση το γεγονός ότι δεν υπάρχει πια μουσική βιομηχανία, οι νέοι τραγουδοποιοί καλούνται ουσιαστικά να επικοινωνήσουν μόνοι τους τη δουλειά τους. Θετικό από τη μία, γιατί δεν χρειάζεται να γυροφέρνει κανείς τα τραγούδια του από εταιρεία σε εταιρεία προκειμένου να βρει στέγη, αρνητικό από την άλλη γιατί είναι πλέον πιο δύσκολο να προσεγγίσει κανείς ένα ευρύτερο κοινό.

• Το Ηράκλειο μπορεί να κρατήσει τις δημιουργικές του δυνάμεις στην πόλη και πόσο βοηθάει σήμερα το διαδίκτυο στο να επικοινωνούν οι καλλιτέχνες τη δουλειά τους σ’ ένα πιο πλατύ κοινό;

Το Ηράκλειο είναι μια σχετικά μικρή πόλη, που όμως έχει πολλά από τα  χαρακτηριστικά μιας μεγαλούπολης. Μπορεί να κρατήσει και να ενσωματώσει αρκετά πράγματα, αρκεί να μη μένουν ανεκμετάλλευτες οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες  διοργανώνονταν ταυτόχρονα τόσα πολιτιστικά δρώμενα, ώστε δυσκολευόταν κανείς να επιλέξει πού θα πάει και τι θα παρακολουθήσει. Άλλοτε πάλι συμβαίνει το αντίθετο. Δεν υπάρχει σταθερή κατάσταση και ειδικά αυτήν τη στιγμή είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς σε τι φάση βρισκόμαστε, καθότι βιώνουμε μια πρωτοφανή συνθήκη, που επιδεινώνει δραματικά την κατάσταση ενός έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένου συνόλου ανθρώπων.

Όσο για το διαδίκτυο θεωρώ ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, χωρίς όμως να αποτελεί πανάκεια. Υπάρχει μια αφιλτράριστη πληθώρα πληροφοριών την οποία καλείται να διαχειριστεί ο καθένας μόνος του. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προωθήσει κανείς τη δουλειά του, εάν δεν υπάρχουν ταυτόχρονα και άλλα σημεία αναφοράς εκτός διαδικτύου.

• Δημιουργία στον καιρό της πανδημίας. Σας λείπουν οι ζωντανές εμφανίσεις; Και τι έχεις να πεις γι’ αυτό το «καινούργιο φρούτο» live streaming που ήρθε να αναπληρώσει τη φυσική παρουσία του κοινού στις συναυλίες. Ήρθε για να μείνει;

Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στους άλλους. Σε εμένα πάντως υπάρχει μια δυστοκία αυτήν την περίοδο, που ενδεχομένως να συνδέεται με το γεγονός ότι νοιώθω εγκλωβισμένος, όπως όλοι μας άλλωστε. Ωστόσο η δημιουργία δε σταματάει. Φεύγει και ξαναέρχεται ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Αυτό που σίγουρα λείπει είναι οι ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες δεν αναπληρώνονται με κανέναν τρόπο, ούτε φυσικά με το live streaming, το οποίο πιθανολογώ ότι ήρθε για να μείνει κυρίως ως συμπληρωματικό μέσον.

• Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Ετοιμάζεις καινούργια τραγούδια ή κάποιες ζωντανές εμφανίσεις όταν με το καλό κοπάσει αυτή η τρικυμία;

Αυτό που πρωτίστως θα ήθελα να κάνω τώρα είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά «Άμπωτις» κυκλοφόρησε μέσα στην περίοδο της καραντίνας κι επομένως δεν ήταν εφικτό να παρουσιάσουμε τα τραγούδια πραγματοποιώντας κάποιες συναυλίες. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι που έχει μείνει ανολοκλήρωτο. Εύχομαι να απεμπλακούμε σύντομα από αυτήν την κατάσταση και να επιστρέψουμε στις δραστηριότητές μας.

Ο Σταύρος Σταυρακάκης γεννήθηκε και ζει στο Ηράκλειο. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με τη μουσική, συμμετέχοντας ως κιθαρίστας και τραγουδιστής σε νεανικά συγκροτήματα, ενώ παράλληλα δοκίμαζε να γράψει τα πρώτα του τραγούδια.

Έκτοτε εμφανιζόταν συχνά σε διάφορους χώρους ερμηνεύοντας τραγούδια γνωστών τραγουδοποιών και συνθετών, αλλά και παρουσιάζοντας εμβόλιμα στο πρόγραμμα, δικά του ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το 2002 συμμετείχε στο δίσκο «Γυάλινα φτερά» του Γιώργου Σταυρακάκη, με το τραγούδι του «Πλανόδιοι».

Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά «Κρυφτό» ολοκληρώθηκε το 2014 στην Ελβετία, με την ηχογράφησή της στο στούντιο του Ελβετού τραγουδοποιού Marco Zappa. Το  «Κρυφτό» περιέχει επτά τραγούδια που κινούνται ανάμεσα στην μπαλάντα και στο ροκ, παρακολουθώντας τη συνέχεια ενός παιχνιδιού που ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια και φτάνει ως την ενήλικη ζωή.

Από το 2018 κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τραγούδια που αποτελούν το περιεχόμενο της επόμενης δουλειάς του, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει και στη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Σταυρακάκη «Στην αυλή των μπουφόνων», με το τραγούδι του «Δωμάτιο» και με το «Σε θυμάμαι», στο οποίο έχει γράψει τη μουσική.

Αυτήν την περίοδο κυκλοφορεί η νέα δισκογραφική δουλειά «Άμπωτις», η οποία περιέχει δέκα τραγούδια σε στίχους του Γιώργου Σταυρακάκη και μουσική του Σταύρου Σταυρακάκη. Τα τραγούδια μοιράζονται ερμηνευτικά οι δύο τραγουδοποιοί.

Μπορείτε να ακούσετε όλο το Album ΕΔΩ