Είναι γνωστό πως η πλειοψηφία των καθημερινών μας δραστηριοτήτων γίνεται ως επί το πλείστον για λόγους αισθητικής . Το ίδιο ισχύει για τις ειδήσεις και τα γεγονότα που "τρέχουν" γύρω μας. Αυτός ο πόλεμος εντυπώσεων είναι αέναος, δεν έχει αρχή ή τέλος, δεν έχει νικητή και ηττημένο. Αυτές τις μέρες, μας απασχόλησαν οι συντοπίτες μας που πραγματοποίησαν συλλαλητήριο στην Αθήνα για τα γνωστά μας πλέον νομοσχέδια.

Ο φακός βέβαια φρόντισε να απαθανατίσει τις κλασσικές σκηνές χάους και το ξύλο με τα ΜΑΤ, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Καμία αντίρρηση επ' αυτού, στο κάτω-κάτω πρόκειται για μια δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του μέσου καταστροφολάγνου τηλεθεατή. Αυτό όμως το συλλαλητήριο, όπως και τα ρεπορτάζ αυτού είχαν μια ιδιαιτερότητα: Ασφαλώς δε βλέπεις κάθε μέρα εκατοντάδες, ή και χιλιάδες ορεσίβιους ή μη αγρότες στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτό το συλλαλητήριο κέρδισε τις εντυπώσεις του κόσμου, πράγμα αναμφισβήτητο. Οι κάμερες εστίασαν σε παραδοσιακές φορεσιές, και ογκώδεις ή γεροδεμένους γενειοφόρους. Οι ρεπόρτερ έδωσαν λίγα λεπτά δημοσιότητας σε όποιον βρήκαν να μιλάει τη βαριά κρητική διάλεκτο, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βγάλουν το επόμενο "αστείο" βίντεο με κάποιο κρητικό που αγόρασε τις γαλότσες του από τα Ζάρα. Ανεπίσημα, υπήρξε διαγωνισμός με το καλύτερο μουστάκι της πορείας. Ο κύριος Στιβακτάκης είχε την τιμητική του, αυτή τη φορά ως μπροστάρης της πορείας των Κρητικών. Αλήθεια πόσο τηλεοπτικό χρόνο του αφιέρωσαν;

Εδώ στην Κρήτη, το συλλαλητήριο προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Άλλοι επαίνεσαν τους λεβέντες εκπροσώπους μας, ενώ άλλοι τους κατηγόρησαν για ζωώδη συμπεριφορά.  Είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε εκδήλωση, πορεία , συλλαλητήριο κλπ. Αυτή τη φορά όμως, όλοι νιώσαμε πως στείλαμε πρεσβευτές του νησιού μας στη "Χώρα". Λες και όλες οι άλλες διαμαρτυρίες δε μας αφορούν... Αλλά όπως είπαμε και στην αρχή, δεν έχει να κάνει με την ουσία των πραγμάτων αλλά με την αισθητική όλων αυτών. Για μια εικόνα πολεμάμε στο κάτω-κάτω.

Και γιατί όχι άλλωστε. Εμείς οι Έλληνες (ναι, τώρα έλληνες και όχι κρητικοί μονάχα) ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πρώτοι στα πανηγύρια. Κάποιοι νομίζουν ότι δείξαμε τη δύναμή μας. Βλέπετε πολλοί από μας νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που οι άλλοι νομίζουν για μας. Ναι, γιατί όλοι κυκλοφορούμε με σαρίκια, φοράμε βράκες και έχουμε ζώνη μας και το μαχαίρι. Είμαστε γνώστες της κρητικής διαλέκτου, γνωρίζουμε απέξω και ανακατωτά την ιστορία μας, τους χορούς και τη μουσική μας. Πάνω απ' όλα είμαστε ο φιλόξενος λαός που οι άλλοι νομίζουν πως είμαστε, πως μες στο σπίτι μας έχουμε το κρεβάτι του μουσαφίρη έτοιμο και όταν πίνουμε τη ρακή έχουμε και το ποτηράκι του περαστικού έτοιμο.

Όχι, δεν έχουμε καμιά σχέση με αυτό που όλοι οι άλλοι νομίζουν. Έτσι ήταν οι άνθρωποι λίγες γενιές πίσω. Σήμερα είμαστε παιδιά των πόλεων, του ίντερνετ, του νεοπλουτισμού. Ό,τι παραδοσιακό πάνω μας, είναι κατάλοιπο που σιγά-σιγά θα εξαλειφθεί. Ό,τι μείνει θα μείνει για λόγους τουρισμού. Υπάρχουν ακόμα τα τελευταία καφενεία, οι τελευταίοι γνήσιοι κρητικοί, σε κάποια απομακρυσμένα μετόχια ή σε χωριά που έχουν πλέον ερημωθεί. Οι νέοι κρητικοί, ελάχιστη διαφορά έχουν από ας πούμε κάποιον Αθηναίο.

Και όσοι το παίζουν κρητικοί ή αυτό που η φήμη ορίζει έναν κρητικό τέλος πάντων, στην πραγματικότητα είναι κάτι ξιπασμένοι υπάνθρωποι που νομίζουν πως η κρητική μαγκιά είναι τα όπλα, τα 4χ4 με τροχούς τρακτέρ και φιμέ τζάμια, οι τσαμπουκάδες και η μαστούρα. Είναι αυτοί οι καπετάνιοι που λειτουργούν ως κράτος εν κράτη στο τσιφλίκι τους δίχως να υπολογίζουν νόμους και κανόνες. Ξέρουμε όλοι ποιοί είναι αυτοί. Και βέβαια παντού υπάρχει αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Αλλά όχι και να υιοθετούν τον τίτλο του γνήσιου κρητικού!

Η Κρήτη δεν είναι αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε. Όλα είναι μια βιτρίνα στην υπηρεσία του τουρισμού. Υπάρχει ακόμα μια κάποια υποψία αψεγάδιαστης κρητικής παράδοσης, αλλά αυτή ένας μουσαφίρης δε θα τη βρει εύκολα. Ακόμα και αν τη βρει, ίσως δεν είναι αυτό που περιμένει. Αυτό που θέλω να περάσω είναι πως η Κρήτη δεν είναι ούτε η μπαταρία της Ελλάδας, ούτε το κράτος εν κράτη που ορισμένοι πιστεύουν. Ο κόσμος της έχει αλλάξει, οι εποχές έχουν αλλάξει και ας μη θέλουν κάποιοι να το δεχτούν. Μακάρι μόνο, όλοι αυτοί οι νεοκρητικοί ψευτοκαπεταναίοι να καταλάβουν σύντομα πως ότι κάνουν, αμαυρώνει τη λαμπρή ιστορία της Κρήτης.

Το συλλαλητήριο με σήμα τη Μαγκούρα, ορίστηκε ως ένα δυναμικό συλλαλητήριο που έδειξε τη δύναμη των παραδοσιακών Κρητικών. Ακόμα και ως μάχη των μαχών περιγράφτηκε από κάποιους η επικείμενη τότε προέλαση των Κρητικών. Όπως και να χει, κέρδισαν σίγουρα τις εντυπώσεις. Η υπόλοιπη Ελλάδα θα συνεχίσει να έχει λάθος άποψη γι αυτό που ονομάζουμε Κρήτη. Μέχρι να έρθουν και να διαπιστώσουν πόσο καλοστημένη είναι η βιτρίνα που προβάλλεται.

Διογένης