«Τι εστί έρως;»

Ερώτηση κλασική στα λευκώματα περασμένων εποχών.

«Έρως είναι η χρυσή σκάλα, με την οποία η καρδιά ανεβαίνει στον ουρανό!»,η κλασική απάντηση ρομαντικών δεσποινίδων.

Όταν είσαι 16 και ζεις σε δεκαετία προ του ‘70 έτσι απαντάς. Το θέμα είναι ότι η σκάλα έχει πολλά σκαλοπάτια στη διαδρομή προς τον ουρανό. Την ίδια σκάλα τη χρησιμοποιεί πολύς κόσμος, οπότε, αν δε γίνεται τακτικά συντήρηση οι φθορές είναι αναπόφευκτες. Το ευγενές μέταλλο μένει από λίγο κάθε φορά στις σόλες των παπουτσιών ή και στις γυμνές πατούσες όσων προσπαθούν ν’ ανέβουν και τα σκαλοπάτια λεπταίνουν χρόνο με το χρόνο -να, σαν τη βέρα της μαμάς μου ύστερα από 40 χρόνια γάμου- πάει να πατήσει ο επόμενος, σπάει το σκαλοπάτι, πάρ’ τον κάτω, γίνεται περίγελος των αγγέλων που έχουν πιάσει θεωρείο στον ουρανό και παρακολουθούν τις προσπάθειες των κοινών ανθρώπων να τους φτάσουν. Το μοναδικό κέρδος είναι τα ίχνη χρυσού στις σόλες μας κι αυτά ας κρατάμε πολύτιμο θησαυρό κι ας μη φτάσουμε ποτέ τα ουράνια. Ίσως κάποια επόμενη φορά.

Από μια ηλικία και μετά, αναλόγως εμπειριών, μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις με βάση την επιστημονική γνώση, που μπορεί να μη διαθέτεις αλλά κάπως είσαι υποψιασμένη περί αυτής:

«Έρως», θα έγραφα σήμερα στο λεύκωμα, «είναι η υποβοηθούμενη από τη γλώσσα του σώματος χημική διεργασία του οργανισμού, η οποία συντελεί στην επιλογή του πατέρα των παιδιών σου όσο βρίσκεσαι σε αναπαραγωγική ηλικία και χτυπά μέσα το καμπανάκι της μητρότητας, ακριβώς την ώρα που αναρωτιέσαι “εγώ πότε θα γίνω μάνα;”». (κλισέ)

Το αυτό ισχύει και για τα δυο φύλλα, βεβαίως, εφόσον το ένστικτο της διαιώνισης ταλανίζει ολόκληρο τον πληθυσμό της Γης, πλην εξαιρετικών  περιπτώσεων. Για την πατρότητα, όμως, λέγεται ότι δεν υπάρχει καμπανάκι εντός του άντρα, αυτό το βαρά η μαμά του υποψήφιου πατέρα, επαναλαμβάνοντας συγχρόνως «εγώ πότε θα γίνω γιαγιά;».

Τι άλλο εστί Έρως; Παιδάκι στρουμπουλό, που γεννήθηκε πριν ανακαλυφθεί ο τροχός κι αντί για μηχανάκι ο Μεγάλος του έδωσε ένα ζευγάρι φτερά ως μεταφορικό μέσον για να προλαβαίνει την παγκόσμια πελατεία. Παιδάκι ταλαιπωρημένο από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας αλλά και από την ανευθυνότητα της μάνας του, αφού ακόμη δεν έχουμε καταλήξει ασφαλώς για το ποιοι ήταν οι γονείς του. Το δημοτολόγιο δεν είχε ακόμη εφευρεθεί οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να βασιστούμε στις φήμες και στην παράδοση από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά. Κάπως δυσοίωνο μου φαίνεται που κάποιες κακές γλώσσες θέλουν να το γέννησαν η Νύχτα και το Έρεβος. Σκοτεινή η άποψη αυτή, ίσως από αυτήν άντλησε και ο Ησίοδος και το πήγε λίγο πιο πέρα και το παιδάκι το φτερωτό το απέδωσε στο Χάος και τη Γαία. Τίποτα από αυτά δεν προοιωνίζεται κάτι καλό και μην πείτε ότι δεν μας προειδοποίησαν.

Ακόμη και αν δεχτούμε την πιο αισιόδοξη άποψη ότι το μικρό Ερωτάκι είναι παιδί της Αφροδίτης και του Ουρανού πάλι σε σκέψεις πρέπει να μπούμε αλλά, τουλάχιστον, υπάρχει μια σύνδεση με τη σκάλα που λέγαμε πριν. Κι επειδή η κυρία αυτή, που φρόνιμη και οργανωμένη δεν υπήρξε ποτέ, δε μπορούσε με σιγουριά να δηλώσει το όνομα πατρός του παιδιού της, αφού έπαιζε παιχνίδια γονιμοποίησης με ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό, θεϊκό ή θνητό, η πατρότητα αποδίδεται και στον Άρη. Ναι, στον θεό του πολέμου και, αν κρίνω από την έκβαση των ερώτων μας, είναι και ο επικρατέστερος. Όχι ότι μας νοιάζει αλλά να μην ξέρουμε από πού πήρε το DNA το σκασμένο;

Από μικρό ήταν υπερκινητικό. Αντί αυτοί οι -όποιοι- γονείς του, του έδωσαν ένα τόξο, του κρέμασαν και μια φαρέτρα στην πλάτη γεμάτη βέλη -χρυσά, βεβαίως, καθότι θεοί και τον είχαν τον τρόπο τους- και το άφησαν ελεύθερο να τριγυρνά ανά την Υφήλιο, να σκοπεύει και να χτυπά, για να εκτονώνει την ενέργειά του, ν’ αφήνει και τη μάνα του ήσυχη να «παίζει» κι εκείνη. Η ατυχία μας είναι ότι δεν είχε εφευρεθεί το Playstation, που κρίνεται πιο ακίνδυνο.

Και βρήκε η Αφροδίτη την ησυχία της και τη χάσαμε όλοι οι υπόλοιποι για πάντα. Κάθε φορά που θα βρει στόχο έρχεται ο μπαμπάς του ο Άρης και βρίσκει έτοιμο το μέτωπο κι ανοίγει έναν πόλεμο, έτσι, για το χάζι. Θεοί. Ποτέ δεν σεβάστηκαν τον άνθρωπο κι ας τους έχει κάνει του κόσμου τις θυσίες, ακόμη και  αιματηρές.

Έρχεται ο έρως, προκαλεί τον πόλεμο, παρέρχεται «κι αφήνει πίσω του συντρίμμια» ή και μια αγάπη που διαρκεί αιώνια, δηλαδή όσο διαρκείς εσύ και έχει τις βάσεις της τόσο στον πρότερο έρωτα και τις αναμνήσεις που έχει δημιουργήσει, όσο και σε κοινά «συμφέροντα», όπως π.χ. η εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας.

Αυτά είναι λίγα μόνο από τα πολλά που θα έγραφα, που πάλι πολλά είναι, μάλλον, και λεύκωμα κανείς δεν θα μου ξαναδώσει να γράψω.

Γεωργία Καρβουνάκη