Καιρό τώρα γυρίζει στο μυαλό μου να γράψω ένα αφιέρωμα, ένα άρθρο λίγο διαφορετικό από αυτά που συνηθίζω να γράφω. Χρόνια τώρα ήθελα να γράψω για την αγαπημένη μου ελληνική ροκ μπάντα που δεν είναι άλλη από τα Διάφανα Κρίνα. Κάθε τόσο προσπαθούσα να γράψω λίγα λόγια, κάθε τόσο όμως ένιωθα ανεπαρκής. Αποφάσισα πως τα λόγια δε μπορούν ούτως ή άλλως να περιγράψουν τις αισθήσεις που προσφέρουν τέχνες όπως η ποίηση και η μουσική, αισθήσεις που απλόχερα προσφέρουν τόσα χρόνια τα τραγούδια των Κρίνων. Ήξερα όμως πως πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι, σαν φόρος τιμής  ας πούμε στη μουσική που εν μέρη χρωστάω τον εαυτό μου.

Τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι μια ακόμα ροκ μπάντα. Το εντελώς διαφορετικό μουσικό ύφος τους και η στιχουργία που παραπέμπει στους καταραμένους ποιητές, έχει γεννήσει ένα ιδιαίτερο μουσικό ιδίωμα και ας σιχαίνονται οι ίδιοι τις ταμπέλες. Μαζί με τα Κρίνα γεννήθηκε η απόλυτη μουσική έκφραση των συναισθημάτων αυτών που θέλεις να θάψεις μέσα σου, στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου. Απώλεια, απογοήτευση, πόνος, προδοσία, θάνατος, συνθέτουν το σκηνικό μίας ατέρμονης αγωνιώδους πάλης, μίας μάχης που δίνουμε πάντα μέσα μας, πάντα μόνοι μας. Τα Κρίνα βρήκαν τον τρόπο να την τραγουδήσουν.

"Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας, παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.."

Η μουσική τους δεν είναι εύκολη για τον μέσο ακροατή. Ψυχεδελικά κομμάτια, μεγάλα σε διάρκεια, πολλές φορές μακριά από τις εμπορικές φόρμες των τριών - τεσσάρων λεπτών. Οι πομπώδεις μελωδίες, τα επιθετικά ηλεκτρικά γεμίσματα και η σπαρακτική χροιά του Θάνου Ανεστόπουλου  συνθέτουν ένα σκληρό σκηνικό γεμάτο συναισθήματα, πολλές φορές απόκοσμο, που προκαλεί τον ακροατή να ανοίξει τις κρύπτες των πόθων που έμαθε να κρατά ερμητικά κλειστές. Για να τους ακούσεις πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τους χειρότερους φόβους σου, και να τους τραγουδήσεις. Έτσι θα λυτρωθείς από όλα αυτά που φοβάσαι και επιτέλους θα πεις πως σε αυτή τη μάχη, δεν είσαι πλέον μόνος.

"Δεν υπάρχει ομορφιά, παρά μόνο στο βλέμμα
που την φρίκη κοιτάει, κι όμως αντέχει."

Τα Διάφανα Κρίνα κοιτάζουν κατάματα το θάνατο. Παίζουν με το χώμα που μας γεννά και που μας υποδέχεται στο τέλος μας. Αποδέχονται το τέλος και το καλωσορίζουν. Κι έτσι απελευθερώνονται από αυτόν. "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας" λένε στο ομότιτλο τραγούδι τους. Ίσως γιατί ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις την απώλεια, είναι να την αποδεχτείς. Κι ας γίνει αιώνια ανοιχτή πληγή. Να την αφήσεις να γίνει μέρος του εαυτού σου, να την αφήσεις να σε ορίσει.

"Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε"

Ο θάνατος απασχολεί ένα μεγάλο μέρος της στιχουργίας  των Κρίνων. Όχι τυχαία. Ο θάνατος είναι ο ύστατος ανθρώπινος φόβος, ο φόβος που είναι υπαίτιος της πλειοψηφίας των επιλογών σε αυτή τη ζωή. Η γνώση του θανάτου μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα. Το πως τον αντιμετωπίζεις μπορεί να ορίσει και τις επιλογές σου. Τα Διάφανα Κρίνα στέκονται απέναντί του αγέρωχα, τον κοιτάν κατάματα και τον αποδέχονται. Παραδέχονται τη θνητή φύση μας και την υμνούν. Ακροβατούν επικίνδυνα μεταξύ απελπισίας και θανάτου, ποτέ όμως δε προτείνουν την πρόωρη φυγή, παρά την ανάγκη να αγκαλιάσεις την οδύνη και να πορευτείς με αυτή.

"Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι, ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο,
δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι, ας κλείσει της ψυχής μου το σκοτάδι"

Τα διάφανα κρίνα βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν για όλα αυτά που ελάχιστοι τόλμησαν. Συνηθίζουμε να ακούμε τραγούδια έρωτα, αγάπης, ευτυχίας ή στην χειρότερη ερωτικών απογοητεύσεων. Δεν είναι εύκολο να ακουστείς μιλώντας για όλα αυτά που ο κόσμος αποφεύγει. Και ξέρω πολλούς που αποφεύγουν να τους ακούν γι αυτό το λόγο. Τα Κρίνα όμως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να ακουστούν. Αγάπησαν την απομόνωση των αισθήσεων από το περιβάλλον. Προκάλεσαν στον ακροατή, όχι να συγκρουστεί με τον πόνο του, αλλά να συμφιλιωθεί μαζί του. Βοήθησαν όλους εμάς που τους αγαπήσαμε να βρούμε την κάθαρση που κάποια στιγμή αναζητήσαμε.

"Αν είχα δύναμη να πω αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.
Τότε θα ρχόμουνα γυμνός αγνός, καθάριος, φως μου
και θα ξανάρχιζα απ αρχής τον τόσο λάθος βίο μου"

Τα Κρίνα ίσως είναι περισσότερο ποίηση παρά μουσική. Ο μπασίστας και στιχουργός Παντελής Ροδοστόγλου είναι για μένα ένας μεγάλος σταθμός της σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Και αυτό γίνεται φανερό από την ασύγκριτη στιχουργία του. Δε δίστασαν να αποτυπώσουν στο πεντάγραμμο έργα - σταθμούς της παγκόσμιας ποιητικής κληρονομιάς με έργα μεγάλων συγγραφέων όπως οι Καρυωτάκης, Bukowski, Ουράνης, Καψάλης κλπ. Οι συναυλίες ήταν περισσότερο τελετουργίες που σκοπό είχαν να μας απαλλάξουν για λίγο από την επιφανειακή καθημερινότητα του τίποτα σε ένα κόσμο αισθήσεων, σε μια εσωτερική αναζήτηση με κυρίαρχο χρώμα το μαύρο από το οποίο έπρεπε να περάσεις για να βγεις στο φως, όχι αλώβητος αλλά ισχυρότερος από ποτέ.

"Μίλησε μου για τα όνειρα, που τα βλέπω ασπρόμαυρα
μιαν ανάσα από τον θάνατο, είναι αυτό το ξύπνημα."

Τα Διάφανα Κρίνα διαλύθηκαν την 1η Ιουνίου του 2009 όμως πρόσφατα ενώθηκαν ξανά πραγματοποιώντας συναυλίες. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Θάνος Ανεστόπουλος πάσχει από καρκίνο των οστών, παραμένει όμως αισιόδοξος μεταδίδοντας παντού τη θετική του ενέργεια. Αν μη τι άλλο είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του μηνύματος που προσπαθούν εδώ και χρόνια να μας περάσουν τα θρυλικά Διάφανα Κρίνα. Ότι και να γίνει η μουσική τους θα συντροφεύει πάντοτε όλους αυτούς που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους και γι αυτό θα βρίσκονται πάντοτε στον πάνθεον των κορυφαίων καλλιτεχνών, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και παγκοσμίως.

"Δεν κόβεται στα δύο η ζωή, είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα είτε άσχημα, είτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ."

Διογένης