Δημοσιεύτηκε
Ήσουν λεβέντης κι όριζες φαράγγια και γραμμές
τους πρόγονους κουβάλαγες ψηλά πάνω στον ώμο
από παιδί αντρειώθηκες στης Στραβοράς τον δρόμο
το μέτραγες το μπόι σου μ' αετοπιθαμές
Στην σκοτείνια των φαραγγιών πετούσες με καμάρι
την κόψη των ακρόλιθων περνούσες με ορμή
το τσάκισμα των αγκαθιών στην ανεμοσυρμή
μύριζε ο κόσμος βότανα φλισκούνι και θυμάρι
Στου γέρτη την ξερολίθια τα πεύκα γονατίζουν
υμνούν με το τραγούδι τους του Αιόλου την σπουδή
οι μέλισσες κι οι κότσυφες τον κόσμο εξαγνίζουν
τα σύννεφα δακρύζουνε στης μοίρας την σπονδή
Ο τόπος σου ναι τα βουνά και τ' άγρια φαράγγια
οι πρίνοι κι οι ασβένταμοι θρηνούν στην κατσιφάρα
παίρνουν το χρώμα δειλινού στης φύσης την αντάρα
μοιρολογούν τ' αδέρφια σου-κότσυφες και γεράκια
Να με θυμάστε έγραψες.. και τα πουλιά θρηνούνε
πάνω στην φεύγα του καιρού σου γλυκοτραγουδούνε
μα εμένα το παράπονο μες την κάρδια σταλάζει
γίνεται η απουσία σου μνήμη που με χαράζει.
6 χρόνια και σαν να μην έφυγες μια μέρα ..
Αναρτήθηκε από:
