Πονάει ο αυχένας μου. Δικαιολογημένα. Σηκώνω τα βάρη όλου του κόσμου. Αποφεύγω να κρίνω. Όχι επειδή φοβάμαι μήπως κριθώ , μα επειδή είμαι πολύ μικρός για να κρίνω. Αφήνω τους άλλους να κρίνουν εμένα. Και το κάνουν, μετά ή άνευ λόγου. Και από την κριτική τους μαθαίνω. Μαθαίνω πόσο απελπισμένοι είναι. Πόσο πολύ λαχταρούν να εναποθέσουν τα βάρη τους στο δικό μου αυχένα.

Άνθρωποι άρρωστοι. Επιεικής είμαι . Άνθρωποι εγωπαθείς. Με γνώση στρεβλή , με αμετροέπεια τεράστια , με ενσυναίσθηση μηδενική. Και αλλαζονεία υπερβολική. Έχω αντιρρήσεις για τον τρόπο που αξιοποιούν τη ζωή τους. Μα δε μου πέφτει λόγος. Είναι η δική τους ζωή. ‘Οσο για μένα, ταπεινό παρατηρητή, χάνομαι στην αφαίρεση. Αφαιρώ  φίλους, αφαιρώ συντρόφους, αφαιρώ συναναστροφές και κινδυνεύω να χαθώ στην εσωστρέφεια.

Η φωνή των νεκρών μου ψιθυρίζει πως είμαι στο σωστό δρόμο. Γι΄αυτό μου αρέσει η συνομιλία με τους νεκρούς. Εκείνοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Έχοντας κατακτήσει την ελευθερία , έχοντας υπερβεί το φόβο, νίκησαν. Νίκησαν τη ζωή. Κι αφού εκείνοι τα κατάφεραν, γιατί όχι κι εγώ; Νωρίς όμως είναι ακόμα να δώσω τη μάχη με τη ζωή για να καταφέρω να φύγω. Έχω πρώτα να δώσω τη μάχη με τους ανθρώπους . Να τους συγκινήσω με την αφοσίωση μου, να τους διδάξω την ανιδιοτέλεια ,να τους συμπαρασταθώ στα δύσκολα . Να μείνω διψασμένος και νηστικός κι εγκαταλελλειμένος , προκειμένου να φάνε , να πιουν και να συντροφευθούν εκείνοι.

Έχω συναίσθηση του εαυτού μου. Είμαι ένας σκύλος.

“Aragon”