Τελευταία, δεν νιώθω όπως παλιά. Πάνω από 50 χρόνια με ξύπναγε ο ήχος απ’ τα κύματα και η φωνή της «έτοιμος ο καφές». Σήμερα που θέλω να μιλήσω με φίλους, πρέπει να βάλω αυτό το ηλίθιο ακουστικό. Μια κυψέλη, γεμάτη υστερικές μέλισσες φυτεύτηκε στ’ αυτί μου.
Μαζί της ήταν διαφορετικά. Μιλάγαμε με τα μάτια. Αρκούσε ένα βλέμμα για να συνεννοηθούμε. Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγαμε στο καφενείο του χωριού να πιούμε μπίρες. Εγώ με τον προστάτη μου, εκείνη με καρκίνο στο στομάχι. Λέγαμε αστεία και πότε πότε της τσιμπούσα τον ποπό. Μοιάζαμε με σκηνή από ταινία του Φελίνι. Οι γιατροί μιλούσαν για λίγους μήνες. Τότε δεν είχε ακόμα εμφανισθεί ο μικροσκοπικός ανακατωσούρας. Κανονικά δεν πρέπει να θυμώνω ούτε να παραπονιέμαι.. Κάναμε παιδιά, προλάβαμε εγγόνια και παρά τα καβγαδάκια όταν με πρόσταζε να κατεβάσω τα σκουπίδια, είμαστε ακόμα εδώ.
Σκέφτομαι τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα. Αν άθροιζα τις ηλικίες τους μέχρι να φτάσω στη δική μου, μπορεί η αναχώρησή μου να έσωζε τη ζωή τους και να έφευγα πιο ήσυχος. Ξέρω όμως ότι δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει συμβόλαιο όπου να γράφεται ότι η ζωή είναι άλγεβρα.
Δεν έχω τα κότσια να της το πω. Πώς αντιδράς στο γεγονός ότι ο άνθρωπος με τον οποίο κοιμόσουν πάνω από μισό αιώνα, σε λίγο καιρό θα είναι απλά ένα άδειο μαξιλάρι;
Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά ποτέ δεν χάνεται η τρελή επιθυμία να πατήσεις το γκάζι. Μετά, χωρίς καμία προειδοποίηση, ανάβει το κόκκινο φωτάκι και σταματάς να βάλεις βενζίνη. Μπαίνεις πάλι στο αυτοκίνητο, γυρνάς το κλειδί αλλά η μηχανή δεν βρυχάται πια. Είναι νεκρή. Πώς είναι δυνατόν; αναρωτιέσαι. Ταξίδευα με την ταχύτητα του φωτός πριν από λίγο. Εκανα σχέδια, είχα ακόμα άσσους στο μανίκι και τώρα βρίσκω τον εαυτό μου να φοράει τα εσώρουχα μέχρι τα γόνατα και να περιμένω μια ξένη γυναίκα να έρθει στο σπίτι να καθαρίσει τα δωμάτια και εμένα.
Πιστέψτε με: ακόμα και στα ογδόντα χρόνια κάνουμε σχέδια.
-Παίρνουμε άλλες δυο μπίρες;
Την κοιτάζω. Είναι πανέμορφη. Με πουά φόρεμα και πολύχρωμα γυαλιά.
- Γιατί όχι; συμφωνεί χωρίς να ξέρει ότι πλησιάζει το τέλος.
- Έχεις ακόμα ωραίο ποπό, της λέω καθώς ισιώνω το κασκέτο μου.
Χαμογελάει.
Tης χαϊδεύω το μάγουλο. Περάσαμε μια ζωή μαζί. Και η αλήθεια είναι ότι ελπίζω να μπορώ να την αγγίζω και κατά τη διάρκεια της επόμενης.

Χρύσα Κακατσάκη