Οι προκαταλήψεις, ο δογματισμός, ο φανατισμός και η άγνοια αποτελούν ίσως τα μεγαλύτερα εμπόδια για την εξέλιξη μας. Το αντίβαρο σε όλα τα παραπάνω είναι η γνώση. Όχι αυτή η γνώση που την αφομοιώνουμε ως ένα ακόμα καταναλωτικό προϊόν, αλλά εκείνη που καταλαγιάζει μέσα μας, ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης και της κριτικής συνδιαλλαγής μας με τα μέσα που την παρέχουν.

Δεν έχει επομένως σημασία πόσα βιβλία διαβάζουμε ή τα περιεχόμενά τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο φιλτράρουμε και μετασχηματίζουμε την γνώση που αποκτάμε και πολύ περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο αυτή η γνώση αφήνει τα αποτυπώματά της στον ψυχισμό μας και κυρίως στον τρόπο ζωής μας. Εξάλλου, η μη εφαρμόσιμη γνώση είναι λειψή, άλλες φορές κενή και κάποιες άλλες εντελώς ανούσια...

Ποια γνώση όμως είναι εκείνη που μας ωφελεί; Τολμώ να πω ότι, είναι εκείνη που ανοίγει διάπλατα τα μάτια της ψυχής, που την οδηγεί στο να ξεπεράσει τα όρια και τους περιορισμούς της. Είναι πολύ περισσότερο μία αίσθηση, η οποία μας βοηθά να αντιληφθούμε πόσο ξεχωριστοί και ταυτόχρονα πόσο όμοιοι είμαστε, που μας απαλλάσσει από το βαρύ φορτίο του εαυτού μας και μας βοηθά να συνδέσουμε το "εγώ" με το "εσύ", το "εμείς" με το "οι άλλοι", τον εαυτό μας με το σύμπαν, ως εκφράσεις της ίδιας "ιερής" ουσίας.

Γιατί η ψυχή είναι τόσο ιερή όσο ο άνεμος, η γη, η φωτιά, το νερό και όλα τα στοιχεία που αποτελούν τον υλικό μας κόσμο, μέσα στα οποία φωλιάζει αυτό που κάποιοι ονομάζουν κοσμική ενέργεια. Έχει τις δικές της αισθήσεις η ψυχή... Και όσο πιο πολύ καλλιεργείται, τόσο πιο ανάλαφρη γίνεται. Σαν ένα πούπουλο που αφήνεται με εμπιστοσύνη να το ταξιδέψει ο αέρας...

Μαρία Μουσουράκη